تخليق ۽ تخقليڪار
۽ اڻ ڏِٺي ڀڳوان آڏو مٿو ٽيڪيندي،
ٿڪجين ئي نٿو.
۽ منهنجي پنج فٽ جي هلندڙ ڦِرندڙ
۽ احساساتي وجود جو منڪر آهين
مان ئي تنهنجي تخليقڪار آهيان،
۽ مونکي گهٽ وڌ ڳالهائيندي،
تنهنجي زبان هَٻڪي ئي نٿي،
زماني جا قدر
مَٽجڻ لڳا آهن.
ڏسون!
ته تو واري غيرت
جيڪا جاهليت ۽ ڪوڙ تي ٻڌل آهي،
توسان ڪيستائين ٿي هلي
مان به هاڻي زهر پي،
مرڻ وارو رستو ڇڏي ڏنو آهي.،
ڊڄ ان ڏينهن کان!
جڏهن اهو زهر
مون لاءِ آبِ حيات بڻجي ويندو،