بيت
تنهن کي تنهنجي تات، پڪو پختو پئي ڪري
تڪيو جڏهن تو مٺا! چمڪي پيو چاھ،
ٿائينڪو ٿيو ساھ، توکي تڪيندي پرين.
انساني محنت سندو، آهي سڀ ڪمال،
ڀڳوان جو حال، پڌرو آهي پري کان.
آئيندي جو او مٺا! اونو ڪرڻ سک،
جڳن تائين جيئندين، رڳو مرڻ سک،
ٻاٽون ٻرڻ سک، سدا ڏيندين سوجهرو.
اسان ڌرتي سان ڪيو، جيڪو آھِ وچن،
ان جو آھِ متن، سڀڪجھ صدقو سنڌ تان
اوهان ئي تان آهيو، سنڌڙي جو آواز،
ڇيڙيو سرندا ساز، آزادي جي گيت لئه.
اَچو حقن لئه ڪيون، وڏي ڪا ويڙهاند،
پنهنجن جو ته پلاند، وٺڻو آهي ويري کان
آزادي جي جنگ ۾ ماريو ويو سرواڻ،
پاڻ به آهيون هاڻ، سِر سُوڌو تنهن واٽ تي.
مذمت مان مزاحمت جي ٿي آ شروعات،
پنهنجي ريٽي رت کي ڪيئن ڪو ڏيندو مات؟
سڙندي، مرندي سورمن، وائي اها ئي وات،
”توڙي ڪسجن ڪات، ته به آھ نه سلن عام سين“