خاموش خودڪشي
هٿ،
پير،
ڪن،
۽ زبانون رکندي به
لُولو،
لنگڙو،
انڌو،
ٻوڙو
۽ گونگو نسل آهيون،
ڌرمن
۽ رسمن جي رِيلُن جو آواز ٻاڙو ٿي چڪو آهي
پوءِ به
اسان
بيوسي جي بي سرن گيتن تي جُهومڻ اڃا نه ڇڏيو آهي
انڪار جي عظمت ڄاڻندڙ
آڱرين تي ڳڻڻ جيترا آهن،
اسان جو معاشرو سَنڍ بڻجي چڪو آهي
جيڪو مايوسي جي گود ۾
اُميدن جا نڪور گُل نٿو پالي سگهي،
هر ماڻهو وٽ اهو سوال نه پر
جواب آهي ته
آخر ڇا ڪجي،
ڇا اهو جواب،
اسان جي خاموش خودڪشي نه آهي؟