توسان گڏجي رهڻ لڳا آهيون
سور سڀ جا سهڻ لڳا آهيون.
ڇو ٿي تڪليف ٿئي زماني کي؟
پاڻ ۾ جو ٺهڻ لڳا آهيون.
نيڻ تنهنجا شفق جيان، تن ۾،
سج بڻجي لهڻ لڳا آهيون.
کوڙ رستا ڏٺا رُلي آخر،
هاڻِ صوفي رهڻ لڳا آهيون.
سِنڌ جو سَنڌ سَنڌ زخمي آ،
رت بڻجي وهڻ لڳا آهيون.
•
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو