هن ويساھ پاڻ وڃايو هو
شڪ منهنجو ڪونه اَجايو هو.
تاري نه سگهي هُن کي رحمت،
هُن ڏاڍو ئي واجهايو هو.
جي سونهن ڏني سرهائي هئي،
پوءِ گهور سندس ڀي گهايو هو.
حيرت ۾ پئجي وئي قدرت،
هن عشق جو عرش گهمايو هو.
ڪن ۾ قبرون، ڪن ۾ مندر،
ڪن ۾ انسان سمايو هو.
وحشت پئي ڇلڪي هر پاسي،
ماڻهو جو مانُ وڃايو هو.
•