جيون ڄڻ ڪا پيار ڪهاڻي
ٿيئڻي آهي نيٺ پُڄاڻي.
وقت وڇوڙي جو جذباتي،
دل ۾ ڌڌڪو، اک ۾ پاڻي.
سچ ۽ ڪچ کي ڌار ڪري پئي،
تاريخ لڳي ٿي ڪا ڇاڻي.
مايوسين کي مَن ۾ پالي،
ڏَس ڪنهن آهي، منزل ماڻي؟
ڇورو ٻار سڏايون ڇا لئه؟
شاھ، سچل جي آهن ساڻي.
توڙي ڌار رهون ٿا پوءِ ڀي،
ناهي ”عرفان“ آس اُجهاڻي.
•