چئوسٽا
هڪ ٻئي جو ڄڻ پاڇو آهيون،
تون مان آهين، مان، تون آهيان،
ڪير چوي ٿو، ”ڇا“، ”ڇو“ آهيون؟
•
حال نه ڪي احوال،
اَچڻ سان ئي سوال،
وھ وا عادت ٿئي سکي،
پنهنجي ناھِ مجال.
•
ويا درد ڄمي دل تي، اچ هيل سياري ۾،
”سج“ آهي سڪ پنهنجي، ڍڪ کيس نه کاري ۾،
رک پرک پرائي ۽ پنهنجي جي مٺا ماڻهو،
منهن لاڙ ڪجان نه اَچي ڪنهن لوڀيءَ لاري ۾،
•
تون ڀي آهين ته مهان،
تون ٺاھ سندي پهچان،
ڌرتي ۽ سرتي لاءِ،
ڪر ويڙھ اُٿي انسان.
•
اچ هلون زندگي جي ميلي ۾،
پيار ريءَ ڪيئن جيئون اڪيلي ۾،
راھ ۾ راڄ رهزنن جو آ
رکج ڪي گوليون به ٿيلهي ۾.
•
زندگي جو به سال گهٽجي ويو،
وقت جو ڀي لباس مٽجي ويو،
اڳ ڊسمبر ڪٽيم اڪيلي ۾،
جنوري سوبه ڄڻ ته جهٽجي ويو.
•
ڪنهن جو هيءُ منهن ڪارو آهي؟
هر ڳچي ۾ ڳارو آهي،
وهمين ويڙهيل هرڪو ماڻهو،
ڪيڏو انڌ، انڌارو آهي.
•
اسان جي دردن ڀري ڪهاڻي،
رهيو سوڪهڙو مليو به پاڻي،
زخم توانا رهيا سدائين،
اسان جي هر مُرڪ خون هاڻي.
•
ماني ۾ ئي اَٽڪيل آهيون،
رستي تان جو ڀٽڪيل آهيون،
زندھ ڪيئن سمجهون خود کي،
ڦاهي تي جي لَٽڪيل آهيون.
•
پڪارجي، پڪارجي ته پيار کي پڪارجي،
امن جي آس زندگي، امن، امن، اچارجي،
سلام اڀرندي جو هر طرح چڱو نه آ ادا!
ضرور وقت ساڻ پنهنجو پاڻ کي به سارجي.
•
وڇوڙا اسان جا ته ساٿي رهيا هن،
اسان ڄڻ ڪويليون، هُو هاٿي رهيا هن،
اسان کي سيکائن پيا ماڻهپو سي،
سدائين جي پاڻ آپگھاتي رهيا هن.
•
تو ڏهاڙا ڌاريا! ڳڻجي چڪا هن،
هاڻي هي بازو مٿي، تڻجي چڪا هن،
تو گهڻو ئي ظلم ڪيو، ها! پر هاڻي بس!
تنهنجي ڦاهي لئه ڦندا بڻجي چڪا هن.
•
تاريخ نئين ٿا جوڙيون پيا،
ديوارِ غلامي ٽوڙيون پيا،
هن حالت کي هُونئن ڪرڻو آ،
ڇو لُولن وانگي لوڙيون پيا.
•
رت سان ريت لِکون پيا،
سچ جا گيت لِکون پيا،
کلندي، کلندي ٿا مَرون،
پنهنجي جيت لِکون پيا.
•