رحمت، درد، دوا
دردن جي گرمي ۾ ڪارا، ٺوٺ ٿيل چهرا مشڪڻ لڳا،
برسات وڌندي وئي،
وڌنڌي ئي وئي،
بادلن، ڄڻ پنهنجو الھ تلھ
پاڻي سان ڀري آيا هئا،
آهستي آهستي،
پر نالن وهڻ شروع ڪيو
۽ بيوس خلق،
خدا،
ڀڳوان،
ايشور کي سڏڻ لڳي،
پر اَڻ هوند جي ڪري،
ٻاجھ جي خيرات هنن کي نه ملي سگهي،
پوءِ،
مجبور ماڻهو جي چتيون لڳل چولي جهڙين
ڇَتِيُن ٽمڻ شروع ڪيو،
پوءِ،
گهرن ڪِرڻ شروع ڪيو،
خاموش ڳوڙهن جيان
ڪوبه آواز نه ٿيو،
شايد
مجبورن پاڻ ۾ رحمت کي برداشت ڪرڻ جي
سگھ ڏسڻ پئي چاهي،
پاڻي جي سطع وڌڻ لڳي،
پوءِ
گهر،
فصل،
رستا،
هڪجيترو پاڻي،
پاڻي ئي پاڻي،
پوءِ
مڇر،
بخار،
مليريا،
غُربت،
آهون،
سُڏڪا،
يا خدا!
رحم ڪر!
رحم ڪر!
ٻاجھ ڪر!
جا آواز،
پر اُهي ويچارا،
اهو ڄاڻڻ کان قاصر هُئا ته
مليريا کان جان،
خدا جي رحمت نه پر
ڪوئنين جي گوري آجي ڪرائيندي آهي،
۽ درد،
پونسٽان جي گوري ختم ڪندي آهي.