سنڌي سڀ سنڌي، سنڌي ڪيئن نوان؟
تن کي ڇا چوان، وڙهن جي ويڙهيچن سان.
وڙهن ويڙهيچن سان، رکي اسلام سندي آڙ،
سنڌ مان تن سڙين، جي پرور پٽي پاڙ،
پليدن سان پاڙيان، سيني ۾، جي ساڙ،
ٻڌندئو ڪنهن ڏينهن ٻيلي ۾، راڱي واري راڙ،
ويرين سندي واڙ، ڀيلينداسون ”ڀنڀرو“ چئي.
جڏهن ڪُن فيڪون ٿي، سنڌ قبولي مون،
قالو بليٰ جي قول سان، جھولي جھلي مون،
جاڏي ڏٺوسون، سهائي سڀ سنڌ جي.
ڀاڳين جا ڀاڻ، خالي مور نه ٿيندا،
سنڌ سلامت رهندي، وستيون سڀ وٿاڻ،
مارو ايندا ماڳ تي، ٿيندي روح رهاڻ،
سنڌ سڄي سرهاڻ، ڀونءِ ڀلاري”ڀنڀرو“ چئي.
ڪيڏا هون اڻڄاڻ، وارَ وڃائي ويٺا هون،
آنداسون اوپرا، پنهنجا ڪڍي پاڻ،
اسلام سندي عشق ۾، سوچ نه رهي ساڻ،
يار ”عباسڻ“ هاڻ، عشق نه ڪبو اهڙو.
سورهيه منهنجي سنڌ جا، شيرن کان وڌ شير،
وٺندا ويندا وير، نئين نسل جا نينگرا.