هو سنڌ جي سينڌ سجائي ويا،
هو پنهنجو پاڻ ملهائي ويا.
هو مانجھي مڙس مٿير هئا،
هو دودا دُرس دلير هئا.
هو ڳاڙها ڳڀرو ڳاٽ هئا،
هو باکن جهڙي لاٽ هئا.
هو هوشو هيمون پارا ها،
هو روپا ماڙيءَ وارا ها.
هو پنهنجي هوڏ هلائي ويا،
پر جذبن کي جرڪائي ويا.
هو منهنجي من جو ميت هئا،
ڪو شيخ اياز جو گيت هئا.
هو درد ڀري ڪا چيخَ هئا،
هو سنڌڙيءَ جي تاريخ هئا.
مان تن جا پنڌ پُڇائيندس،
مان وايون سي ورجائيندس.
مان تن جا واعدا پاريندس،
مان تن لاءِ سنڌ قطاريندس.