سنڌڙي! منهنجو وچن آ توسان، پنهنجي نينهن نڀائڻ جو،
ڄارَ جي هڪ هڪ ويڙهه جي خاطر پنهنجي ڪنڌ ڪپائڻ جو.
منهنجي ڌرتي آدجُڳاد کان ڪنهن جو سُنگُ نه ڀريندي آ،
منهنجي ماتر ڀُومي مُوران ڪائنر ڪو نه ڄڻيندي آ.
ڪيڏا ڌُم ڌماڪا ٿيندا واڪا واڪا واٽون ٿينديون،
رڳ رڳ جو هي رت آريٽو ٻاٽ ۾ ان جون لاٽون ٿينديون.
آنڌين سان اکيون پنهنجون اٽڪائي به سگهون ٿا،
پنهنجون راهون طوفانن مان بنائي به سگهو ٿا.
هي سچ آ ته منهنجي هٿ ۾ گلاب ٽڙي پوندا آهن.
منهنجي نازڪ هٿن مان ڪِتاب ڪري پوندا آهن.
پر هن هٿ ۾ هڪ ڀيرو ڪا جُنبش آئي،
ته پوءِ سمجھين ٿو ڇا ٿيندي تنهنجن جي تباهي؟!
هر حلقه زنجير مان تڙپي نڪتيون جي جَھنڪارون،
ته والله! ڪنبي وينديون تنهنجي زندان جون ديوارون.
مرندي مرندي تنهنجا ويري ڳاري ماري وينداسون،
سنڌ جي سِينڌ کي لال لهوءَ سان ڪيئن به سنواري وينداسون.