مَنُ ڪري مشعل، ٻاٽ ۾ لاٽ ٿي هَلُ،
هڪلي ايندئي هيڪلو، پنهنجو پاڻ پنهل،
عشق ۾ يار ”عباسڻ“ جو ، جيءُ سڄو جل ٿل،
جي پهر نه ويٺا پَل، سي توڙان توڙ پُڄي ويا.
ووڙي ووڙي ووڙ، هوت ملندئي هيڪلو،
ويندي ٿيءُ نه ويسر، منهن نه ڪاڏي موڙ،
ساريندي سڄڻن کي، پهچي ويندينءَ توڙ،
اهڙا ڀاڳ ڀلوڙ، ڀاڳين ايندئي ”ڀنڀرو“ چئي.
عشق جون اندر ۾، ڳنڍيون ڳنڍي ڳنڍ!
دل کي ڌُوڻي ڌُوڻي، ڇاڻي ڇاڻي ڇنڊ!
جيءُ جانڊهه جان جَنڊِ! ته ڀاڱو ملندئي ”ڀنڀرو“ چئي.
تنهنجي ديد ۾ ديد، حوصلو ۽ هوش ويو،
مان ٻڌو ٻانهون تنهنجو، تُنهنجو زر خريد،
اهڙي ٻي ڪا عيد، ايندي ڪانه ”عباسڻ“ چئي.
ڪالهه ويا وڻجارن جيان، ڪاتارا ۽ ڪاتاريون،
خالي ڀاڳ ڀاڻا ٿيا، بندر بازاريون،
ويٺا سور ساريون، اَباڻن جا ”عباسڻ“ چئي.
الله! تون آڻ، ٿَر ٿَر ٿڌڙا مينهڙا،
اُٻاڻڪا ”عباسڻ“ چئي، ڀِٽون ۽ ڀاڻ،
خالي تل ترائيون، وانجھا سڀ وٿاڻ،
ٿئي ڪا روح رهاڻ، مارو موٽن ماڳَ تي!
وسندا وڏ ڦڙا، آسرو الله ۾،
پوربَ اوٿرُ ايندو، وڄندا چنگ چڙا،
گهڙوليون گهڙا، ڀِٽَ ڀِٽَ تي ”ڀنڀرو“ چئي.
وسڪارو ٿي وَسُ، ٿرجا ٿاڪ اُٻاڻڪا،
ڀوڏيسر تي ”ڀنڀرو“ چئي، چاهه وڌي ڪو چَسُ،
روحَ ٿين ڪي رَسُ، ٿر ۾ ٿاريلين جا.