ويا سال گذري، پرين ڪونه آيا،
فراقن ڦٽيو آ، وري گهاوَ گهايا.
ڇڏي ويا جڏهن کان، سڄڻ هت اسان کي،
اسان ويس ڪارا، تڏهن کان هي پايا.
سڄڻ جي اچڻ جو، اڃان آسرو آ،
اسان نيڻ واٽن تي آهن وڇايا.
نهارون هي نظرون دڳن ۾ اسان جون،
اسان پنڌ هر هر پِريُن جا پڇايا.
اجايا نه ٿيندا اوجاڳا اسان جا،
”عباسڻ“ اندر ۾ نوان نينهن نايا.