اسان تو سان ليکا ۽ چوکا ڇڏيا،
اڃان ڇو ڪرين ٿو تو ڳالهيون وڏيون؟!
جڏهن نيڻ توسان هي اٽڪي اڙيا،
سڀئي خواهشون ٻيون وساري ڇڏيون.
سخي ٿي سڄڻ! مون ڪيو عشق توسان،
ڪيون گهور توتان هي ماليون مڏيون.
سياري اونهاري تون دل ئي دل تي،
پرين! توکي پل پل پيا ٿيا سڏيون.
”عباسڻ“ جو آهي سفر جاري ساري،
کڻي ساڻ هلبيون جي گوندر گڏيون.