اسان سال گهاريا اڪيلا اڪيلا،
اڃان ڏور رهندين پرين ڪيستائين؟!
بهارون کڻي آ ته اکڙيون ٺرن هي،
اسان آسري ۾ سڄڻ! هيستائين.
نه ايندين ته پيارا! ڪٿي ننڊ ايندي،
پيا جاڳنداسين اچڻ تنهنجي تائين.
متل زندگيءَ جو رهي جيسين ميلو،
”عباسڻ“ سان نيبههُ ڪجانءِ تيستائين.