ڪھاڻيون

آئيني جي اوٽ

ڪھاڻين جي ھن مجموعي جو ليکڪ لاڙ سان تعلق رکندڙ نوجوان ڪھاڻيڪار اصغر پتافي آھي.
اصغر پتافيءَ جي جديد ڪهاڻين جا موضوع جيترا خوبصورت آهن اوترو ئي انهن جي پيش ڪش به منفرد آهي. هي ڪهاڻيون سماجي بُراين کي نروار ڪن ٿيون ته محبتن جون ترجمان به آهن. سماجي اٿل پُٿل سان ٽمٽار هي ڪهاڻيون اهميت جوڳيون آهن.ويساهه آهي ته هي ڪاوش مانائتي موٽ ماڻيندي.۽ سنڌي ڪهاڻي جي سفر کي اڳتي وڌائيندي.
  • 4.5/5.0
  • 2819
  • 572
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • اصغر پتافي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book آئيني جي اوٽ

جون2017ع همون جي ماڳ تي سرجيل ڪهاڻيون

اصغر پتافي جون ڪهاڻيون 17، 18 سال اڳ ماهوار رسالي هالار ۾ پڙهيون هئم. اهو رسالو بند ٿيڻ بعد هن به ڪهاڻيون ڇپرائڻ بند ڪري ڇڏيون. اصغر جو ڳوٺ ملڪاڻي شريف آهي هو جڏهن به ٽنڊي باگي ايندو هو ته روبرو ڪچهري ٿيندي هئي يا فون تي رابطو ٿيندو هو ته آئون کيس سندس ڪهاڻين ۽ سندس ناول “محبت ڇڻيل گلن جو منظر” کي ڪتابي صورت ۾ ڇپرائڻ لاءِ زور ڀريندو هئس. خوشي ٿي ته نيٺ هن ايترو وقت گذرڻ کان پوءِ اهي ڪهاڻيون “ آئيني جي اوٽ” جي نالي سان ڪتابي صورت ۾ ڇپرائڻ جو فيصلو ڪيو آهي.
اصغر پتافي ڪهاڻيڪار به آهي. ناول به لکيا اٿس، شاعر به آهي ۽ ڊراما رائيٽر به آهي. هن پي ٽي وي، ڪي ٽي اين، سنڌ ٽي وي، مهراڻ ٽي وي لاءِ ڊراما لکيا ۽ هاڻي ڌرتي ٽي وي جي لاءِ ڊراما لکي پيو. جنهن ڪري کيس ڪافي ڏينهن ڳوٺ کان پري ڪراچي ۾ رهڻو پوي ٿو. هن صحافت به ڪئي ۽ سچ لکڻ ڪري ڏاڍن جي اک ۾ ڪٽر بنجي ويو. ان ڏس ۾ کيس جيڪي تڪليفون ۽ پريشاني پلئه پيون انهي کي مڙس ٿي منهن ڏنائين.
هن جون ڪهاڻين جا ڪردار اوپرا ناهن. اهي ڪردار ڄامشوري جي هوائن، حيدرآباد جي رستن، جهڏي گدام جي ڦاٽڪ ۽ ملڪاڻي جي انهي ڳوٺڙي ۾ گهمندا نظر اچن ٿا. هن ڪرڀ مان گذرڻ کان پوءِ اهڙيون ڪهاڻيون سرجيون آهن. سندس ڪهاڻين ۾ درد جو درياءَ ڇوليون هڻندي نظر اچي ٿو. ته سڏڪا، آهون، دانهون، لڙڪ ۽ اداسين جا ڊگها پاڇا به ملن ٿا. سندس ڪهاڻين جا پلاٽ سگهارا آهن. هن جون ڪهاڻيون طويل ضرور آهن پر وقت تي ڊائيلاگ جي بهترين ادائيگي سبب پڙهندڙ بور ڪون ٿو ٿئي. اهو هن جو ڪمال آهي.
اصغر جي ڪهاڻين ۾ سماج جي بي وس ماڻهن جا لڙڪ جي محسوس ڪري سگهجن ٿا. سندس ڪهاڻي “بي وسي جو زهر” طبقاتي سماج جي منهن تي چماٽ آهي. هن رڳو ان ۾ شفن کي مرندي ناهي ڏيکاريو پر انسانيت جي به موڪلاڻي ڏيکاري اٿس. يا سندس ڪهاڻي “رکيل” ۾ به سماجي برائي ۽ اخلاقيات جو ڏيوالو نڪرندي ڏيکاريو اٿس. ايم آر ڊي تحريڪ جي پس منظر ۾ لکيل ڪهاڻي “ڪارو ڏينهن” ۾ پڻ سنڌي ماڻهن جي بهادري سان گڏ بي گناهه وهيل رت جا دٻا نظر اچن ٿا.
اختر حفيظ ڏاڍي ڀلي ڳالهه ڪندو آهي ته ادب ۾ ڪنهن جو قد ڪڇڻ، ننڍ وڏائي جون سندون ورهائڻ بجاءِ اهو فيصلو ايندڙ وقت تي ڇڏي ڏيو. اصغر پتافي جي آئون ڪنهن سان ڀيٽ نه ڪندس ۽ مون جهڙو ننڍڙو لکندڙ ڪا ڀيٽ ڪري به ڪئين ٿو سگهي. بس آئون ايترو چوندس ته عشق هن کان لکرائي ٿو ڇو ته هو ان ماڳ تي رهي ٿو، جتي ڪڏهن همون جي حُسن جا تجلا ۽ عشق جا جلترنگ هئا. ان عشق جي ئي تاثير جو ڪمال آهي جو هن جو مامو نياز پتافي “بزم مان نڪتل بيگانو، نڪي اچڻ جهڙو نڪو وڃڻ جهڙو” جهڙا گيت لکي ٿو ۽ خالد پتافي سنگيت جا سُريلا سُر ڇيڙي ٿو ۽ اصغر رات جو دير تائين چانهه جا ڍڪ ڀريندي نئين ڪهاڻي کي ڪاغذ جي وجود تي لاهي ٿو. هن جو گذر انهن واٽن تان ٿئي ٿو جتي ڪڏهن “محراب جو شهر” آباد هو. جتي “ٻنگار” جي شهر جا ٽڙيل آثار آهن. ۽ پراڻ جي ڪنڌي تي به شامون گذاريون آهن.
اصغر مونکي پڪ ڏني آهي ته سندس ڪهاڻين جي ڪتاب “آئيني جي اوٽ” کان پوءِ هو ناول ۽ شاعري جا ڪتاب به ضرور ڇپائيندو. مونکي يقين آهي ته اصغر پتافي جو قلمي پورهيو ضرور سڦل ويندو. ۽ پڙهندڙن وٽ مڃتا ماڻيندو.

غلام شبير لغاري
جون 2017ع