گونگي ڪهاڙي
“جاڳين پئي؟ ”
“ها ” راڻي هن ڏانهن منهن ڪري چئي ٿي.
“ڌيءَ نوريءَ......؟” ٻيڙي جو ڪش هڻندي سنهڙي آواز ۾ چئي ٿو.
“الائي....؟” چئي ٿي ۽ پوءِ پنهنجو ڪنڌ آهستي آهستي مٿي ڪري ڌيءَ نوري کي ڏسي ٿي، وري ڪنڌ وهاڻي تي رکندي چئي ٿي “ڀانيان ٿي ننڊ پئي آهي” پر نوريءَ کي ننڊ نه آهي. هن جون اکيون بند ضرور آهن. پر هوءَ اهو ڪجهه ڏسي رهي آهي. جيڪي ڇوڪريون ڦوهه جواني ۾ سياري جي سرد راتين ۾ ٿڌن بسترن تي اڪيلائي ۾ تڙپندي تڙپندي پاسا ورائينديون آهن. هن جا ڪن وائرليس جيان هجن ٿا. ٿوري به ٺڪاءُ، ڌڪ، ڳالهاءُ يا ڀڻڪ کي جهٽي وٺن ٿا.
“ٻڌ.....” خيرو ٻيڙي جو آخري ڪش هڻي کٽ جي ايس تي ٻيڙي وسائيندي چئي ٿو.
“هون” راڻي وراڻي ٿي.
“ڌيءَ لاءِ ڇا سوچيو اٿئي.......؟ خيرو هلڪي کنگهه کنگهندي چئي ٿو.
“ڇا سوچيو اٿم........جيسين حياتي آ پنهنجي تيسين پئي ٽڪر کائيندي.”
“نه......پنهنجي منهن تي اها ڳالهه نٿي پئي.”
“ڇو نٿي پئي......پوءِ اسان زوري ته ڪونه وڃي شمون جي هٿ ۾ ڏئي اينداسين.”
“ٻڌ.........”
“هون”
“اڄ ٻني تي مون کي رئيس علي مراد مليو هو چيائين ته مون شالي واري ڇوري شمون کي ٿُڪ بُجو ڪيو آهي، چئي ٿو ته هاڻ مان نوري کي ويهاريندس.”
“اهو رئيس زور ڀريو هوندس، تڏهن اها ڳالهه ڪئي هوندائين.”
“نه.......هو هاڻ ڦڪو ٿيو آهي تڏهن ها ڪئي اٿس.”
“پوءِ”
“نوري کان پڇيو اٿئي؟”
“نه مون کي اڳ انهي ڳالهه جي خبر نه هئي”
“پوءِ صبح جو پُڇجانس.”
“ها.......پُڇنديس”
“ پر.............جي نوري وئي ته پوءِ هي ٻئي هڪ ئي گهر ۾ ته نه رهنديون؟”
“ پاڻهي ڪو نئون گهر ٺهرائي ڏيندس” راڻي ٽنگ ڏوڙي ڪري ٽنگ تي کنهندي چئي ٿي.
“پر جيسين گهر ٺهرائي ڏي تيسين ته نوري اسان وٽ رهندي.”
“چڱو هاڻ مان ننڊ ٿو ڪيان، صبح جو نوري کي اها ڳالهه سڻائجئين.”
“ ٺيڪ آهي ” راڻي وراڻي ٿي ۽ هن جو مڙس خيرو هلڪي کنگهه کنگهندي راڻي جي ٽنگن تان پنهنجي ساڄي ٽنگ لاهي، پاسو بدلائي اکيون پوري سمهي رهي ٿو. راڻي به اکيون پوري گوڏا اڀا ڪري سمهي پوي ٿي.....نوري جنهن کي ستل سمجهيو وڃي ٿو. سا اڃا جاڳندي رهي ٿي. ۽ بدن کي کٽ تي سنئون سڌو ڪاٺ ڪري ڇڏي ڏي ٿي، پر هن جي ڪنن اهي سڀ ڳالهيون ٻڌي ورتيون آهن. جيڪي هن جي مائٽن هن جي باري ۾ ڪيون آهن. هو ٿڌو شوڪارو ڀري پاسو بدلائي ٿي ۽ اولهه طرف منهن ڪري اکيون کولي ڇڏي ٿي. سامهون آڪاش تي ڏهين جو معمولي لڙي ويل چنڊ چمڪي رهيو هوندو آهي. چهري کي ٿورو ڦيري پنهنجي ساڄي ٻانهن تي چنڊ کي سامهون رکي سمهي رهي ٿي. ڪي گهڙيون هوءَ بستري تي تڙپندي اندر جا سور چنڊ سان ونڊيندي رهي ٿي. گذري ويل اڌ جواني جا ٻهڪندڙ خالي خالي ڏينهن يادن جو ويس اوڍي ذهن جي رڻ لهي اچنس ٿا ۽ پوءِ هن جون ڪجليون ڪاريون اکيون وڏ ڦڙي جيان وسي پون ٿيون. روئيندڙ سڏڪندڙ لڙڪ هن جي ڳوري ٻانهن کان ٿيندا هيٺ وهاڻي ۾ جذب ٿيندا وڃن ٿا. ڏهين جي چنڊ جا هلڪا روشڻ ڪرڻا هن جي لڙڪن جي ڦڙن سان ٽڪرائجن ٿا ته لڙڪ ويتر چمڪڻ لڳن ٿا ۽ لڙڪن جي هلڪي هلڪي خوشبوءِ واهوندي جي ڌيمن ڌيمن جهوٽن سان ملي وڃي ٿي. ڳپل ٽائيم هو ائين ئي لڙڪ هاريندي رهي ٿي ۽ پوءِ ڪنهن ٽائيم هن کي ننڊ اچي وڃي ٿي. رات پنهنجي رفتار سان گذري وڃي ٿي ۽ صبح ٿئي ٿو. بدن کي سٽ ڏئي کٽ تان اٿي ٿي. آرس موڙي اکيون مهٽي ٿي ۽ پوءِ اٿي رڌڻي ڏانهن هلي وڃي ٿي. منهن ڌوئي ٿانوَ ٺڪر چلهه جي ڀر ۾ ميڙي گڏ ڪري ٿي ۽ پوءِ ٽانڊو ٻاري چانهه جي ديڳڙي چلهه تي رکي ٿي. ايتري ۾ هن جي ماءُ راڻي هنڌ مان اٿي اکيون مهٽيندي رڌڻي ۾ اچي ٿي ۽ پوءِ هڪ مٽ مان گلاس پاڻي جو ڀري دڪي تي ويهي منهن ڌوئي واپس رڌڻي ۾ اچي ٿي. خالي گلاس ڌيءَ نوري جي اڳيان رکي پاڻ ڀت ۾ لڳل جاري تي پيل هڪ پن جي ٻيڙين جي جهوڙي مان هڪ ٻيڙي ڪڍي ٿي ۽ پوءِ چلهه جي ٻي پاسي هڪ ڪاٺ جي ٺهيل منجي تي ويهي رهي ٿي چلهه ۾ ٻرندڙ ٽانڊن مان هڪ چڻنگ کڻي ٻيڙي دکائي ٿي ۽ پوءِ اها چڻنگ وري واپس چلهه ۾ رکي ڇڏي ٿي. پهريون وڏو ڪش هڻندي هو پنهنجي نظرن جا پاڇا نوري جي چهري تي اڇلائي ٿي. اڄ هن کي نوري جو چهرو ڪجهه بدليل بدليل ۽ جهڪيل نظر اچي ٿو.
“ڌيءَ اڄ ٺيڪ ناهين ڇا؟”
“ٺيڪ آهيان” جهڪيل ئي ڪنڌ سان وراڻي ٿي ۽ پوءِ پٽ تي اڱارن جا ليڪا ڪڍندي رهي ٿي.
“مون کي اڄ صحيح نٿي لڳين؟” ماءُ راڻي ٻيڙي جو ٻورو چلهه جي ڪني سان هيٺ ڪيرائيندي چئي ٿي .
“نه ........مون کي ڪجهه نه ٿيو آهي.” هو ڪنڌ مٿي ڪري چئي ٿي ۽ پوءِ ٻڙڪندڙ چانهه ۾ کير ملائي ٿي.
“ڪالهه تنهنجي پيءُ کي رئيس علي مراد ٻني تي گڏيو هو چيائين ٿي ته مون شمون کي ٿُڪ بجو ڪيو آهي، هاڻي چئي ٿو ته مان نوري کي ويهاريندس” تڏهن نوري جو جهڪيل ڪنڌ ايورسٽ جيان اُڀو ٿئي ٿو. هن جون اکيون ڇڪجي اچن ٿيون. ڀروئن جو وار وار هڪ ٻئي کان جدا ٿي وڃي ٿو. هن جي بدن مان سيڙاٽ نڪري پون ٿا، نرڙ ۾ گهنڊ وجهي ڪڙي نظر ماءُ جي چهري تي اڇلائيندي چئي ٿي. “ٻارنهن سال مري ويو هو ڇا؟ هن جي ماءُ ڪوبه جواب ڏئي نه سگهي، فقط پنهنجو ڪنڌ جهڪائي ٻيڙي کي چلهه جي ڪني سان گسائي وسائي ڇڏيو هن ٻيهر خود ئي چيو. “هو مون کي خوشي مان ويهارڻ لاءِ تيار ڪونه آهي، هو ماڻهن جي تهمتن کان بچڻ لاءِ ائين ٿو ڪري. ” تڏهن هن جي ماءُ راڻي جو ڪنڌ آهستي آهستي اُڀو ٿئي ٿو ۽ چپ کلي پون ٿا. پر...........ڌيءُ تنهنجي ڇا مرضي آهي؟” “مان” منهن ڦيري جهيڻي آوازچئي ٿي. “هاڻ شمون وٽ نه وينديس.” “پر ڌيءُ.......ماءُ جي ڳالهه اڌ ۾ ڪٽي هيٺيون چپ ڏندن ۾ ڪرٽيندي چئي ٿي “ها ....امان.......پر منهنجا ان سان سڀ رشتا ناتا ٽٽي چڪا آهن. ٻارنهن سال مان نڪاح جو ڪفن اوڍي جنهن قبر ۾ رهي آهيان، ڇا ان جو شمون کي احساس نه هو.....؟ ڇا ان جو توهان کي احساس نه هو......؟ ڇا ان جو........ باقي لفظ نڙي جي ٿوهر جي تکن ڪنڊن ۾ اٽڪي پون ٿا. نيڻن ۾ پاڻي ڀرجي اچي ٿو، ۽ هو پنهنجو ڪنڌ هيٺ پنهنجن گوڏن ۾ لڪائي ڇڏي ٿي، ماءُ ئي چانهه جي ديڳڙي پنهنجي رئي جي پلئه سان هيٺ لاهي هن جي اڳيان رکندي چئي ٿي. “اسان تنهنجا دشمن ڪونه آهيون. ڏس ڌيءَ جيڪو تون سمجهين ٿي سو غلط آهي . اسان تنهنجي ڀلي لاءِ ٿا ڪيون. ڇورو تنهنجو پنهنجو سئوٽ آ..............نڀاڳي کي الائي ڪهڙي ڪاريهر ڏنگيو جو توسان ٺاهه نه ڪيائين ۽ وڃي ٻي شادي ڪيائين. پر ڌيءَ پنهنجا پوءِ به پنهنجا آهن. جتي پنهنجن کي سيڪ لڳندو، اتي پراون کي ڪونه لڳندو . ڇوري کان جيڪڏهن ڪا غلطي ٿي وئي آهي ته تون کڻي هاڻي ضد ڇڏ......گهر وڃ هو پوءِ به تنهنجو مڙس آهي.” ماءُ سمجهائڻ جي انداز ۾ چئي ٿي، “ نه امان ” پنهنجي رئي جي پلئه سان لڙڪ اگهندي چئي ٿي “مان هاڻ شمون وٽ نه وينديس” پوءِ سڄي عمر ائين ئي ويهي گذاريندين؟پنهنجن اڇن چاندي جهڙن وارن جي جهڳٽي کي جهلي وارن کي هڪ هڪ ڪري ڇڏيندي چئي ٿي “اڇن وارن ۾ ته وڪوڙجي وئي آهيان.” هو ائين چئي چانهه لاءِ ٻه پيالا ڌوئي ٿي ۽ پوءِ ٻنهي ۾ چانهه ڀري هڪ پيالو چانهه جو چلهه مٿان ماءُ کي ٽپائي ڏئي ٿي ۽ پوءِ ٻيو پيالو پنهنجي هٿن ۾ جهلي پنهنجي چپن تائين آڻي ٿي ۽ آهستي آهستي سپ سپ ڪري چانهه پيئندي رهي ٿي. هن جي ماءُ به خاموش خاموش سپون ڀريندي چانهه پيئندي رهي ٿي نوري پاران ڏنل اهڙي جواب تي هن جي گهنجيل پيشاني تي پريشانين جا تهه لهندا ۽ چڙهندا وڃن ٿا. بار بار پنهنجي پوڙهي وجود جي ڪاري پاڇولي ۾ ڪڙين نظرن سان نهاريندي رهي ٿي ۽ پنهنجن پيرن کي سوريندي رهي ٿي ڄڻ ته سوين ماڪوڙيون پيرن هيٺيان چهٽي ويون هجنس. ڪاوڙ ۽ ڪروڌ ۾ گرم گرم چانهه جو پيالو جلد ئي پنهنجي اندر جي کاڻ ۾ هاري ڇڏي ٿي. سپ سپ جو آواز ختم ٿئي ٿو ۽ خالي پيالو ڌيءَ نوري جي اڳيان پيل ديڳڙي جي ڀر ۾ اڇلي ٿي ۽ اٿي کڙي ٿئي ٿي. پيالو جست جي ديڳڙي سان ٽڪرائجي ٿو هڪ هلڪي قسم جو آواز پيدا ٿئي ٿو ۽ پيالو ٽڪرن ٽڪرن ۾ ورهائجي ڪچي پٽ تي وکري وڃي ٿو . نوري کي ائين لڳي ٿو ڄڻ ته هو پيالو نه پر پاڻ ڪنهن سان ٽڪرائجي ٽٽي ڀور ڀور ٿي وئي آهي. نوري پنهنجن نظرن جا سڏڪندڙ شعاع ماءُ جي ڪاري دونهاٽيل چهري تي اڇلائي ٿي. ماءُ بگڙيل شينهڻ جيان پنهنجا ڪٽيل ڪارا ڏند ڪڍندي چئي ٿي “مان وڃان پئي ادي رمضان وارن جي پاسي ڪپها (ڪپهه) تي تون جلدي وڃ، ماسي ڦاپان وارن کان ڏڌُ لپ وٺي اچ متان پوءِ ورهائجي نه وڃي” .
“ها امان” هو هلڪي آواز ۾ وراڻي ٿي ۽ پوءِ ٿانوَ ٺڪر ميڙي رڌڻي جي هڪ ڪنڊ ۾ رکي، باقي چانهه جي ديڳڙي وري واپس چلهه ۾ پيل ٽانڊن تي رکي پيءُ جو انتظار ڪري ٿي. جيڪو کٽ تان اٿندي ئي ٻاهر هليو ويو هو. ٿوري ئي دير کانپوءِ هن جو پيءُ کنگهندو کنگهندو اچي ٻاهرين کٽ تي ويهي ٿو. هي چانهن جو هڪ پيالو ڀري پيءُ کي ڏي ٿي ۽ دکي ڌوئي ڪڇ تي رکي هلي وڃي ٿي ماسي ڦاپان وارن جي گهر. ان وقت صبح جا اڃان اٺ ٿيا هئا. ماسي ڦاپان ڏڌُ (لسي) ولوڙي رکي هئي پر پاڻ نه هئي. گهر ۾ ٻيو ڪير به نه هو سواءِ ماسي ڦاپان جي جوان پٽ رجو جي، اڄ جڏهن رجو، نوري کي سويري سويري اڪيلو ايندي ڏٺو ته من ۾ ٽِليون وڄڻ لڳس، چپ خوشيءَ منجهان مرڪ جي پاڻي ۾ ڀرجي آيا “ نوري تون.....؟ ”
“ها” هيڏي هوڏي نظرن جا پاڇا ڊوڙائيندي چئي ٿي “ پر ماسي ڪيڏانهن وئي؟” “امان چاچي محمد وارن جي گهر وئي آهي....ڇو؟ پُڇي ٿو “ڏڌُ نه ولوڙي اٿس” ڳيت ڏئي پڇي ٿي.
“ولوڙي اٿس” هٿ جي اشاري سان چئي ٿو “او هن پرئين ڪمري ۾ پئي آهي” نوري مٿي تان رئي جو پلئه ٺيڪ ڪندي بنان ڳالهائڻ جي هيڏانهن هوڏانهن ڏسي ٿي، “هل ته ڏڌُ ڪڍي ڏيائين” رجو هڪ قدم اڳتي کڻندي چئي ٿو. “نه تون ڪڍي اچ” “ڊپ ٿو لڳئي؟ ترڇي نظر سان ڏسندي چئي ٿو. “نه” پوءِ.........؟ ” “بس ڪجهه ڪونهي” نوري رئي جو پلئه ڏندن ۾ چٻاڙيندي چئي ٿي “هل ڀلا ڪڍي ڏي” “هل رجو هٿ جو اشاري سان چئي ٿو ۽ پوءِ ٻئي گڏجي هلندا پرئين گهر ۾ گهڙي وڃن ٿا. رجو نوري جي هٿ مان دکي وٺندي آهستي آهستي چئي ٿو “ٻڌ نوري” “هون” نوري وراڻي ٿي. “ڪالهوڪي ڳالهه جي ڪنهن کي خبر ته ڪونه پئي نه ؟” “نه” “پوءِ” پڇين ٿو” اڄ نه ايندينءِ؟” “نه” نوري ڪنڌ جهڪائي چئي ٿي. “ڇو؟” “بس سڀاڻي ايندس” دري مان ٻاهران جهاتي پائي آهستي آهستي چئي ٿي. “پر رات جو” بڙ جي هيٺ” “رات جو ڇو؟ اڄ گاهه تي نه ويندينءِ ڇا ؟” “ويندس.......پر مون کي توسان ڪجهه ڳالهيون ڪرڻيون آهن” شرمائيندي چئي ٿي “دل جون ڳالهيون” تڏهن رجو جو چهرو ٻهڪي پوي ٿو، چپ سڌا ٿي وڃنس ٿا، ڏندن جون قطارون موتين جيان چمڪڻ لڳنس ٿيون من ۾ وڃن ٿا راحت جا رباب ۽ خوشيءَ جون ٽليون، جيءُ ۾ جهومريون پائيندي پٽ تي ويهي ٿو ۽ پوءِ نوري جي هٿ مان دکي وٺي ڏڌُ واري ڪني مان ڪجهه ڏڌُ نوري کي ڪڍي ڏي ٿو. نوري نوڙي هن جي هٿ مان ڏڌُ واري دکي وٺي ٿي ته پٽ تي ويٺل رجو جون نظرون نوري جي سڄي سنڊول جسم تي ٿينديون هيٺ جهڪي پيل گلي مان پيدا ٿيل وٿي مان گُذري هيٺ لڙڪي پيل گول گول ۽ ماسيري ڇاتي سان ٽڪرائجن ٿيون. اندر جي ڪال ڪوٺڙي مان جوان رت جا گرم احساس ڪر موڙي اٿي پون ٿا. اکيون پور نماسي چنڊ جيان روشن ٿي وڃن ٿيون. هڪ وار هن جي ڳنڀير بدن جي نس نس ۾ اهڙي ڏڪڻي اڀري ٿي جو هن جو اکيون ڪنهن گاڏي جي اوچتو بند ٿيندڙ لائيٽن جيان جهٽڪو هڻي وسامي وڃن ٿيون ۽ پوءِ وري هڪدم روشن ٿي وڃن ٿيون. نوري مرڪي چيلهه کي موڙو ڏئي واپس وڃڻ لڳي ٿي. “وڃين پئي نوري؟” اکيون ڇڪي نوري کي ننهن کان چوٽي تائين ڏسندي چئي ٿو، “ها” نظرن جا تير رجو جي وجود تي چٽيندي چئي ٿي “مان وڃان پئي” سڀاڻي رات جو پڪ سان ايندين؟” ڄڻ ته نوري جي واعدي تي ويساهه ئي نه هجيس “ها..........مان ضرور ايندس” رجو وراڻي ٿو ۽ پوءِ نوري پنهنجن پيرن ۾ پيل رٻڙ جي چمپل مان ڦٽ...ڦٽ..... جا آواز ڪڍائيندي گهر مان نڪري وڃي ٿي.
......اهو وچ وارو ڏينهن هنن ٻنهي لاءِ الائي ڪيئنءَ گذريو هو. ڄڻ ته اهو هڪ ڏينهن نه پر هزار سال جيڪي هنن اوسيئڙي جي اڳ ۾ جلندي گذاريا هئا. ٻي ڏينهن شام ڌاري سويري ئي نوري وهنجي سهنجي پنهنجا ڪپڙا بدلائي ڇڏيا هئا مٿي جا ڪارا ڀؤنر وار ڌوئي صاف ڪري ڇڏيا هئس ۽ وارن کي کلو ئي ڇڏي ڏنو هئس. تنهن ڪري اڄ هن جا اڌ ڪارا وار هوا جي مست لهرن سان لهرائي رهيا هئا. اڄ اهو پهريون ڏينهن هو جو هن پنهنجن وارن کي کلو ئي ڇڏي ڏنو نه ته هو اڪثر پنهنجن وارن کي سڳيءَ يا ڪنهن بڪل جي زنجير سان ٻڌي ڇڏيندي هئي. تنهن ڪري اڄ هن جا وار آزادي جي ڏينهن جو جشن ملهائي رهيا هئا ۽ خوشي جو ڀرپور فائدو وٺي رهيا هئا. هوا جي مست جهوٽن سان هو لهرائي بار بار هن جي سڳنڌ ڀريئي چهري کي چميون ڏئي رهيا هئا ۽ ڳڀرو چهري جي ماس ۾ پيدا ٿيندڙ ڪتڪتائين هن جي وارن کي پٺتي هٽائڻ لاءِ مجبور ٿي ڪيو ۽ هن پنهنجن وارن کي ساڄي هٿ جي ڊگهين ڊگهين اڱرين کي ڪنگي طور استعمال ڪندي پوئتي ٿي هٽايو پر وار وري به هن جي چهري کي چمڻ لاءِ هن جي چهري تي گسي رهيا هئا.
جيئنءَ ئي سج لٿو هو ۽ رات پنهنجا پر پکيڙي ڌرتي جي وجود کي چمڙي جيان چهٽي وئي هئي ته نوري جي دل جو دهڪو آهستي آهستي وڌندو ويو. ڇو ته هي اها پهرين رات هئي، جنهن رات هن کي گهر مان نڪري ٻاهر رجو تائين پهچڻو هو. هونءَ ته اڪثر ڪري هو ٻئي پاڻ ۾ ملندا رهيا هئا پر ڏينهن جو رات جو هنن ڪڏهن به هڪ ٻئي سان ملڻ جو به نه سوچيو هو، پر اڄ الائي ڪيئنءَ نوري ڀلجي رجو کي ٻاهر بڙ جي هيٺيان انتظار ڪرڻ جو واعدو ڏئي ويٺي هئي. جيئن ئي هو رات جي ماني کائي ٻين ڀاتين جيان پنهنجي بستري تي ليٽي هئي ته هن پنهنجي نظرن جون واڳون پولارن پاتالن تائين ڇڏي ڏنيون هيون. هن جي چهري تي پريشاني جي رنگن جا تهه لهندا ۽ چڙهندا وڃن ٿا. پگهر جا هلڪا هلڪا ڦڙا هن جي چهري تي اڀري اچن ٿا. پنهنجي ساڄي هٿ جي مدد سان ماڪ جي سنهڙن سنهڙن ڦڙن جيان اُڀري آيل سڀني ڦڙن کي ڊاهي پٽ ڪري ڇڏي ٿي، جڏهن سڀئي ڦڙا ڦيسوڙ ڦروڙين جيان ڦسي وڃن ٿا. تڏهن هن جو چهرو چنڊ جي روشن ۽ سونن ڪرڻن سان ٽڪرائجي وڌيڪ خوبصورت لڳي ٿو. سوچ جا سوين قافلا ڪر موڙي جاڳي پون ٿا ۽ شام ويلي ڪنهن ڍنڍ ڪناري پاڻي جي اڇ تي لهندڙ ڪانئرن جي ولر جيان والارون ڪري ذهن جي وڻن تي لهي اچن ٿا. هو سوچي ٿي “مان آڌي رات گهر مان لڪي ڇپي ٻاهر وڃان........ هي اهو سڀ ڪجهه ڪيئنءَ ٿيندو ٻارهين جي چنڊ جي روشني تي جيڪڏهن ڪنهن بسترو خالي ڏٺو ته منهنجي ڳولا ضرور ڪندو......پوءِ ڄڻ ته .......نه ......ائين ڪڏهن به نه ٿيندو......پر....پر.....جي......ٺهيو.....جي ٻاهر رجو وٽ نه ويس ته رجو به مون کي ڪوڙي جو نالو ڏيندو. ۽........۽.........پوءِ مون کان رسي به ويندو....مان وينديس ضرور وينديس. پوءِ چاهي موت به ڇو نه اچي وڃي”. هو اهو سوچي ٿي ته اندر جي آنڌ مانڌ وڄ جيان وراڪا ڏئي سندس ئي بدن کي اُٿل پٿل ۾ بدلائي ڇڏي ٿي. هو هيڏي هوڏي ٻنهي پاسن کان پيل ٿوري ٿوري فاصلي تي ماءَ پيءُ جي کٽ ۽ ڀاءُ جي کٽ تي نظر جا پاڇولا اُڇلائي ٿي سڀئي ڍڪيل گوشت جيان رلين ۾ ويڙهيا پيا آهن. اٿي ٿي ۽ آسپاس جو جائزو وٺي ٿي. جڏهن ڪوبه هن کي خطرو خوف محسوس نٿو ٿئي، تڏهن هو آهستي آهستي ڊيل جي قدمن جيان قدم کڻندي باربار پٺتي نهاريندي لوڙهي واري گهٽي کان ٻاهر نڪري سڌو واٽ ويندڙ وونئڻن واري ٻاري ۾ لهي پوي ٿي. چوٿ واري ٻني تي وونئڻن جي ٻوٽن ۾ پاڻ لڪائيندي، سڌو وڏي واٽر واي ڪپ تي چڙهي ٿي، وهندڙ پاڻي ۾ چنڊ جي روشني تي پنهنجو ڪارو پاڇولو ڏسي ٿي، پنهنجي پاڇولي کان خوف ٿيڻ لڳيس ٿو. ائين ڀائين ٿي ڄڻ ته هن جي پويان ڪو هجي ۽ لڪي لڪي هن جو هر وک جي جاسوسي ڪندو هجي ۽ هي جيئن پوءِ تيئن تکا تکا قدم کڻندي ان بڙ جي وڻ وٽ پهچي ٿي. جت اڳ ئي رجو پنهنجو نظرون هن جي راهه تي وڇايو ويٺو هو. هن کي ڏسندي ئي رجو جو وات کلي وڃي ٿو. “نوري اچي وئينءَ” “ها” نوري خوف جي مخصوص خول ۾ رهندي پٺتي نهاريندي چئي ٿي “اچ ويهه” رجو ٿورو رسڪي وڇايل چادر تي ويهڻ لاءِ چئي ٿو. هو جتي لاهي آهستي آهستي هن جي ڀر ۾ ويهي رهي ٿي. “ايندي ڪنهن ڏٺئي ته ڪونه” “نه” هو مختصر وراڻي ٿي.“ٻڌاءَ اڄ ڪهڙيون ڳالهيون ڪندينءَ؟” رجو نوري جي هٿن کي جهلي زور ڏيندي چئي ٿو. نوري کي ائين لڳي ٿو ڄڻ ته سياري جي سرد رات ۾ ٺري ويل ڪنهن غريب هاري جي هٿن کي اوچتو ڪا گرمائش ملي وئي هجي ۽ هو وري پنهنجي اصل حالت ۾ اچي ويا هجن. “خبر اٿئي شمون ڇا ٿو چوي؟” ڇا ٿو چوي؟ “چوي ٿو ته مان هاڻ نوري کي ويهاريندس” “پوءِ تنهنجي ڪهڙي مرضي آهي؟” “ٻڌاءِ ڀلا هاڻ مان ڪيئن شمون وٽ وڃان.....شادي جي مهندي ئي هٿن تان نه لٿي هئي ته هو مون کي بابا جي گهر ڇڏي ويو هو. مان ان آس تي جيئندي رهي هئس ته شمون نيٺ ضرور مون کي وٺي ويندو......پر....پر هن جلد ئي ٻي شادي ڪري ڇڏي ، تنهن ڏينهن کان مون پنهنجي من ۾ دکندڙ آس جي ڏيئي کي ڦوڪون ڏئي وسائي ڇڏيو هو. اڄ جڏهن پنجن ٻارن جو پيءُ ٿيو آهي ۽ سڀئي اڇون ڏاڙهيون، اڇي ڏاڙهي کي ٿُڪون بُجا ڪن ٿيون، تڏهن چئي ٿو ته هاڻ ڀلي نوري اچي......” هن جو آواز ڳورو ٿيندو وڃي ٿو “ٻڌاءِ رجو .....ٻڌاءِ رجو” هن جو آواز سڏڪن جي سبز رنگن سان ملي ڪنهن گلوڪاره جي مڌر اَلاپن جيان رات جي رهزن وجود کي چيريندي ستارن سان ملي وڃي ٿو ، اکڙين جا ڇپر ٽم ٽم ڪري ٽمي پون ٿا ۽ سوين لڙڪ موتين جي مالها جيان لائينون ٺاهيندا هيٺ پٽ تي وڇايل چادر تي ڪري پون ٿا. رجو جو منهن ڳاڙهو ٿي وڃي ٿو ۽ اکڙيون گرم پاڻي سان سرشار ٿي اچن ٿيون. رجو کي ائين لڳي ٿو ڄڻ ته نوري جي سڏڪن هن جي من ۾ ڇرو هڻي ڪڍيو هجي ۽ پولارن پاتالن تائين ڪرندو هجي ڳاڙهو رت ڦڙا ڦڙا ٿي. هو پنهنجي پاسي واري کيسي مان هڪ رومال ڪڍي ٿو. ڀرت ڀريل جيڪو نوري ئي هن کي پنهنجن هٿن جي محنت جو تحفو ڪر ڏنو هو. هڪ هڪ ڪري هن جا سڀئي لڙڪ اگهي وٺي ٿو. هوا جي مست لهرن سان لهرائيندڙ هن جي کليل مست وارن کي پاڻ ئي پٺتي واريندي چئي ٿو“نوري ائين روئيندي نه ڪر، خبر اٿئي جڏهن تون روئيندي آهين نه ته منهنجو هنياوَ ڦاٽڻ لڳندو آهي. “نه ....... هاڻ نه روئينديس” هو ڄڻ ته وچن ڪندي چئي ٿي “مان هاڻ پڪي ٿي وئي آهيان. ....مان.......مان هاڻ ڪنهن لاءِ به نه روئينديس” “پر نوري تون به هاڻ ايترو نه ڀوڳيندينءَ مون بابا ۽ امان سان ڳالهائي ڇڏيو آهي هاڻ جيئنءَ ئي تون شمون کان طلاق وٺندين ته اسان تنهنجن مائٽن کان تنهنجو سڱ گهرنداسين” اهي لفظ جيئن ئي هن جي ڪنن جي پردن تي ٽڪرائجن ٿا ته هن جي سڪل چپن جي ماس ۾ مرڪ جو رس لهي اچي ٿو. چهرو گلاب جي پنکڙي پنکڙي جيان ٽڙي پوي ٿو. ڪارا ڀؤنر وار هوا جي ٿڌين لهرن سان هن جي چهري کي چميون ڏيندا واپس موٽي وڃن ٿا.
“سچ؟” هو ڄڻ ته ويساهه وٺڻ لاءِ چئي ٿي.
“ها” هو پنهنجو ڪنڌ نوري جي هنج جي هندوري ۾ رکندي چئي ٿو “ اسان اهو فيصلو ڪري ڇڏيو آهي پر تون شمون کان ڪڏهن طلاق وٺندين؟”.
“مان هاڻ ڪجهه ئي ڏينهن ۾ اها ڳالهه هڪ پاسي ڪري وٺندس” هوءِ پنهنجن ٻنهي نرم نرم هٿن کي رجو جي وارن ۾ ڪنگي طور استعمال ڪندي چئي ٿي.
“پر ٻڌ نوري دير نه ڪجان؟”
“نه هاڻ اها ڳالهه سالن مان گذري ڏينهن تي اچي بيٺي آهي..... ۽ هاڻ اهو فيصلو منهنجي هٿ ۾ آهي.” نوري ائين چئي جهڪي هڪ مٺي رجو جي نرڙ تي ڏي ٿي ۽ پوءِ ٻه مٺيون ٻنهي هٿن تي ڏي ٿي، جيڪي هن جي ٻنهي هٿن جي رنجيرن ۾ قيد هئا. رجو کي ائين لڳي ٿو ڄڻ ته هن جي گرم ۽ تتل وجود تي ڪنهن برف رکي ڇڏي هجي. هو آهستي آهستي مڙي سڌو ٿي پنهنجن ٻانهن جي زور سان نوري کي هيٺ پٽ تي وڇايل چادر تي ليٽائي ڇڏي ٿو. ۽ پوءِ پنهنجو ڌٻندڙ وجود به هن جي وجود مٿان وڇائي ڇڏي ٿو.هٿ ڪنهن جيت جيان نوري جي سڄي بدن تان سرڪندي آخر ۾ سنهڙي چيلهه ۾ ڪنهن چائنه جي تالي جيان بند ٿي وڃن ٿا. نوري جي هٿن جي وڻ ويڙهي به رجو جي چيلهه ۾ ويڙهجي وڃي ٿي. ٻنهي جي دلين جو دهڪو وڌي وڃي ٿو، گرم گرم ساهن جي ڪڙڪ خوشبو هوا ۾ وکرندي وڃي ٿي. ٻنهي جي جسم ۾ جذبن جون وِڄون تجلا هڻنديون رهن ٿيون. هڪ لمحه ٻنهي جون اکيون بند ٿي وڃن ٿيون. ايتري ۾ ٻارنهين جي چنڊ جي روشني تي چمڪندڙ تلوار جهڙي تکي ڪهاڙي هوا جي ٿڌن جهوٽن ۾ لهرائيندي ٻنهي جي سينن کي ڌار ڪري ڇڏي ٿي. ۽ پوءِ مسلسل گونگي ڪهاڙي جا وار هنن جون سِسِيون ڌڙن کان ڌار ڪري ڇڏي ٿي ۽ هنن جون سسيون رت جي تلاءُ ۾ لڙهنديون هڪ قدم اڳتي هليون وڃن ٿيون. اهو ڪهاڙي جو وار ڪندڙ نوريءَ جو ڀاءُ لڪو هو، جنهن نوري جو خالي بسترو ڏٺو هو ته پڪ ٿي وئي هئس ته نوري ٻاهر ئي هوندي ۽ پوءِ هو نوري جا قدم کڻي وونئڻن جي ٻوٽن ۾ پاڻ لڪائيندو اچي اتي پهتو هو. هو هڪ وار ڪهاڙي زور سان بڙ جي ٿڙ ۾ هڻي ٿو ته جيئن ڪهاڙي صاف ٿي وڃي پر ڪهاڙي صاف نٿي ٿئي هو آهستي آهستي هلندو اچي واٽر جي ڪپ تي ويهي ٿو. ڀر ۾ بيٺل ڇٻر جا ڪجهه ٻوٽا پٽي ڪهاڙي کي ڌوئي صاف ڪري وري ساڳيو رستو وٺيو گهر ڏانهن هليو وڃي ٿو. گهر ۾ سڀني کي ستل ڏسي هو زال کي جاڳائي ٿو ۽ پوءِ ٻئي اونداهي ڪمري اندر سس پس ڪندا هليا وڃن ٿا.