جوڀن رُت جا ڇڻيل پن
هاڻ جڏهن هُوءَ جوان ٿي هُئي ۽ هن جي عُمر ارڙهن سالن کي پُڳي هُئي ته سندس مائٽن پنهنجي ئي برادري جي هڪ سُٺي پڙهيل لکيل ڇوڪري کي سڱ ڏيئي ڇڏيو هو ۽ اڄ اُن نوجوان سان سندس شادي ٿي رهي هُئي. شادي جي خوشيءَ جو به ڏاڍو عجيب منظر هوندو آهي. دُهل جي ٺُڪ ٺُڪ تي پاڙي جي ماين جا ڳيچ سهرا، هڪجيڏين جا ڇيڳرا ٽهڪ ۽ ناچ....................هر ڪا ڇوڪريءَ هڪ خوبصورت وڳي ۾ ويڙهيل، چهرن تي ميڪ اپ جا تهه چڙهيل، ٻانهن ۾ رنگين چوڙين جي ڇِن ڇِن، هٿن تي مهندي جا ڳاڙها رنگ.........................هر ڪا ڇوڪريءَ پاڻ ئي پئي ڪُنوار لڳندي آهي. گهر ۾ رُڳو خوشبوءَ ۽ خوشي جا رنگ گهر جي ديوارن کي به مُعطر ڪريو ڇڏين. پر اڄ هن کي اهو سڀ ڪجهه وڻي نه رهيو هو.
ڪجهه دير سَحر جي ڀر ۾ ويهي خاموش خاموش اُٿي هلي آئي هُئي. اڄ هن پنهنجي هٿن تي سحر جي مهندي به نه هَئين هُئي. سحر جي شادي جا اُهي رنگين رنگ ڏسي اڄ هن کي مايوسي جو نانگ سراپي ويو هو. اندر ۾ ڀڄي ڀُري لُڙڪن کي ڳيتون ڏيندي پنهنجي ڪمري تائين پهتي هُئي ۽ اچي ڊريسنگ ٽيبل جي شيشي آڏو ويٺي هُئي. شيشي ۾ هڪ نظر پنهنجي اُداس شڪل ڏسي نظرون مٿي کڻي ديوار تي لڳل سال جي نئين ڪلينڊر ڏانهن ڏٺو هُئائين. سال 2016 جي فيبروري مهيني جي چوڏهين تاريخ جو ڏينهن هو. “ويلنٽائن ڊي” هن کان اندر ۾ ڄڻ ته سيڙاٽ نڪري ويا. محبت جو هڪ عالمي ڏينهن، جنهن ڏينهن سڄي دنيا جا لکين محبتي جوڙا هڪٻئي کي هڪٻئي جي هُئڻ جو احساس ڏياريندي هڪٻئي کي ڳاڙها گُل ۽ مِٺيون چُميون ڏيئي محبت جي هڪ نئين تاريخ لکندا آهن. گهڙي پل لاءِ اُن ڏينهن جي رومانٽڪ موسم جا سمورا رنگين رنگ هن جي چهري تي وکريا پر وري جهٽ ۾ ئي ذهن جي ڪنهن اونڌاهي ڪُنڊ ۾ ڦاهو کائي مري ويا.
اهڙي ڀلوڙ ۽ خوبصورت ڏينهن هن لاءِ ته ڪا معنيٰ ئي نه پئي رکي........... معنيٰ رکي به ڪيئن...............؟؟ ڪير هو هِن جو جيڪو هِن کان گُل ۽ چُميون هن جي هٿن تي رکي يا هي اُن جي هٿن تي گُلن جهڙا پنهنجا ڳاڙها ڳل رکي اُن کي محبت جي ڀيٽا ڏي ها...............
هن اُداس نظر سان ڪلينڊر تي نظرون ڊوڙايون، اڄوڪي تاريخ ۽ سال جا پيرا ليڪي هُو ماضي جي اُن سال تاريخ ۽ ڏينهن تي اچي بيٺي، جڏهن هن جي ماءُ هن کي ٻُڌائيندي هُئي ته جمع جي ڏينهن 14 فيبروري 1980ع ۾ هن جو جنم ٿيو هو. اڄوڪي ڏينهن کان وٺي هن 14 فيبروري 1980ع تائين پنهنجي عمر جو انگ آڱرين تي لڳايو ته اُها عمر ڇٽيهه سالن تي وڃي بيٺي. گهڙي پل لاءِ هن جي هِيانءَ کي باهه لڳي وئي. عُمر جو حساب ڪندڙ هن جون آڱريون سڙڻ لڳيون. نيڻن اڳيان هلڪي ڌُنڌ ڇائنجي وئي. هن اکيون بند ڪري وري کوليون ته هن جي نظر ڊريسنگ ٽيبل جي شيشي جي سائيڊ کان لڳل قطار ۾ هن جي ئي ڪجهه تصويرن تي پئي. هُو نمبر وار هڪ هڪ تصوير ڏسڻ لڳي.
هن پهرين تصوير ڏٺي جڏهن جواني هاڻ هن جي چهري تي موهيڙا ڪڍيا هُئا. تڏهن هُو نائين ڪلاس ۾ پڙهندي هُئي. ڳوٺ ۾ گهر جي ٻي گِلي ۾ ويجهو ئي گرلس هاءِ اسڪول هو جتي هو روز ڪارو اسڪارف پائي ڇاتي تي ڪتاب رکي ڳوٺ جي گلي مان لنگهي اسڪول ايندي ويندي هُئي. گلي مان اچڻ واري تصوير، چهري تي ڪارو اسڪارف................ڇاتي تي ڪتاب................چپن تي مُسڪراهٽ جُهڪيل نظرون......وک وک جي وارتا هڪ نئين جهان ڏانهن سفر جو آغاز پئي لڳو. هن کان ٿڌو ساهه کڄي ويو. هن نظر ڦيرائي وري ٻي تصوير کي ڏٺو، جيڪا هن جي ننڍي ڀاءُ جي شادي ۾ نڪتل هُئي. ڳاڙهي وڳي ۾ ملبوس کُليل وار رئو ڪُلهي تي، گهر جي پڌر تي ڀاءُ جي هٿن تي مهندي هڻي ڪيئن نه کلي خوش ٿي رهي هُئي. ڄڻ ته دنيا جون سموريون خوشيون هن جي جوڀن جي پلئي اچي پيون هُجن. هن کي اُها تصوير به خنجر جيان اندر ۾ کُپي وئي، هن ڪنڌ جُهڪائي نظرون هيٺ جُهڪائي ڇڏيون، ڄڻ ته وِيل وهيءَ تي ويچاريندي هُجي .
پوءِ وري اوچتو هن ڪنڌ اُڀو ڪيو ۽ ٻين تصويرن ڏانهن ڏسڻ لڳي. سڀئي تصويرون جواني ۽ خوبصورتي جو هڪ اثاثو لڳي رهيون هُيون پر هن کي اهو اثاثو بلڪل ئي نه وڻيو. هن شيشي ۾ڏٺو ۽ پنهنجي شڪل انهن تصويرن سان ڀيٽ ڪئي جنهن ۾ ڏينهن رات جو فرق لڳي رهيو هو. هن جون اکيون سڙڻ لڳيون هن پنهنجا ٻئي هٿ کڻي ڳلن تي رکيا. سحر جي شادي ۾ چهري تي ڪيل هلڪي ميڪ اپ کي ٻنهي هٿن جي ترين سان کُرڙڻ لڳي. ٿوري دير کُرڙڻ کان پوءِ هن ٽشو پيپر جي دٻي مان هڪ ٽِشو ڪڍي پنهنجي چهري کي وڌيڪ صاف ڪيو ته هن جو اڃان به وڌيڪ ڀوائتو چهرو ظاهر ٿي پيو. ڦٽي ويل موهيڙن جا ڪارا داغ، ڀريل ۽ ماسيرين ڳلن تي ڇاين جا اڇا نشان، پلڪن جي پڏرن هيٺان ڪارا ٽٻڪا، کاڏي وٽان پيل هلڪا گُهنج................اُهو ڏسي هن جي اندر ۾ وڌيڪ گُهنج پئجي ويا. سُسي سوڙهي ٿي وئي. وري جو اوچتو مٿي جي وارن تي نظر پيس ته هيڪر ئي جيءُ جُهري پيس............ڪڏهن مٿي جا ڪارا وار واسينگن جيان وٽ کائي ڪُلهي تي پيا ڪُڏندا هئا. جن ۾ هاڻ اڇاڻ لهي آئي هُئي. اڌ اڇا اڌ ڪارا وار جيڪي جوڀن ڇڻڻ جي شاهدي ڏيئي رهيا هئا. اهو ڏسي هو سُڏڪي پئي اکين مان ڳوڙها اُڀري ڳلن تان ليڪا ٺاهيندا هن جي بدن تي پهريل ٽِڪن واري گج تي اچي ڪِريا. هِن کي لڳو اُهي ڳوڙها نه بلڪ طنز جا ڪي پٿر آهن، جيڪي هن جي اُڀريل ڇاتي تي عُمر وسايا آهن.
گهڙي پل لاءِ هُو ماٺ ٿي خاموشي جو بُت بڻجي وئي. اوچتو جواد جو خيال ذهن ۾تري آيس جواد جيڪو هن جي پُڦي جو پُٽ هو قد جو ڊگهو، رنگ جو ڳورو خوبصورت ۽ کِلڻو نوجوان................هُو اڪثر ڪري هنن جي گهر گهٽ ايندو هو. هن جي پيءُ رئيس علي مُراد کان ڏاڍو لهرائيندو هو. پر جڏهن به ايندو هو تڏهن هن کي گهوري گهوري پيو ڏسندو هو. هي به اُن تان ولهار پئي ويندي هُئي، گهڙي گهڙي هن جي اڳيان گُذري نئين نينهن لڳائڻ جون نينڍون پئي ڏيندي هُئي پر جواد ۾ ايتري جُرئت ڪٿي هُئي، جو هُو ان سان اندر جو اظهار ڪري سگهي................جواد رئيس علي مُراد کان ڏاڍو لهرائيندو هو. پاڻ حيثيت ۽ پئسي ۾ هنن کان ڪافي گهٽ هُئا پر دل سلمه لاءِ پئي سڙندي هئي. ڪڏهن ڪڏهن سلمه لاءِ تحفن جون ڀريون ٻڌي ماءَ کي هنن جي گهر موڪليندو هو. سلمه تحفا وٺي ڪيڏي نه خوش ٿيندي هُئي، کيس جواد سان رشتي ٿيڻ جي پوري پوري پڪ هُئي. هڪ ڏينهن رڳو جواد جي ماءُ پنهنجي ڀاءُ رئيس علي مُراد سان سلمه جي سڱ جي ڳالهه چوري هُئي ته رئيس علي مُراد مچي ڀڀڙ ٿي ويو هو ۽ آئينده هن کي ڪوٽ اندر پير رکڻ کان به منع ڪئي هُيس. جنهن کان پوءِ هن جواد کي ڪنهن ٻي جڳهه تان پرڻايو، اڄ جواد چئن ٻارن جو پيءُ لڳو پيو آهي. اُهي سمورا خيال هن جي جسم ۾ سُين جيان ٽنبجڻ لڳا هُئا. هُو ٿوري ڪنبي، هن جي ذهن وري جهٽڪو کاڌو هن کي پنهنجي مامي جو پُٽ مهتاب ياد آيو. چنڊ جهڙو چهرو رکندڙ مهتاب هن کي محبت جي مورتي لڳندو هو. مهتاب جا وڏا وار سندس ڪُلهن تي بيهي ڄڻ ته هن کي سڏيندا هُئا.......... جواد کان پوءِ هاڻ هن کي مهتاب ئي پنهنجو لڳڻ لڳو هو.
مهتاب جڏهن به پنهنجي پُڦي يعني هن جي ماءُ سان ملڻ بهاني هنن جي گهر ايندو هو ته پهرن جا پهر سلمه جي سِڪ ۾ پٿرائجي، هنن جي گهر ۾ ويهي رهندو هو. سلمه ڪارا وار ڪُلهن تي کولي هر هر پئي هِتان هُتان لنگهندي هُئي ۽ مهتاب کي سندس قدم پنهنجي دل جي پڌر تي کڄندي محسوس ٿيندا هئا. سلمه به خيالن ئي خيالن ۾ ڊيل جيان ڊُڪي وڃي هن جي من جي مور کي ڀاڪرين پوندي هُئي. هُو خيالن ئي خيالن ۾ هاڻ هڪٻئي کي جيون ساٿي چونڊي چُڪا هُئا پر اُهو به الاءِ ڪهڙو اڀاڳو ڏينهن هو جڏهن مهتاب سلمه کي ڪاغذ ۾ ويرهيل چوڙيون ڏئي رهيو هو ته رئيس علي مُراد مٿان اچي بيٺو هو. اُهو ڏسي رئيس لوهار جي تپايل لوهه جيان ڳاڙهو ٿي ويو هو. ۽ سلمه جي ماءُ کي سڏي چيو هئس ته هاڻي جو هاڻي پنهنجي ڀائٽي کي هِتان ڪڍ، جيڪڏهن ٻيهر هِتي آيو ته رت جو ڦڙو به مائٽن کي ڪونه ملندو. اُن ڏينهن کان پوءِ مهتاب ته مائٽي جا سمورا دڳ مٽي وڃي ڏورانهون ديس وسايو پر درد جا چيچڪا سلمه جي دل تي به ڇٽي ويو. جيڪي هاڻ وڌي وڻ ٿي چُڪا هئا، جن هن جو اندر ڇانگي ڇيهون ڇيهون ڪري ڇڏيو هو. گهڙي پل لاءِ اُهي سمورا خيال هن جي ذهن تي زهريلا ڏنگ هڻي هليا ويا. هُو اندر ۾ ڦٿڪي لُڇي........... هن وري پنهنجي شڪل ڊرسينگ ٽيبل جي شيشي ۾ ڏٺي جيڪا لهندڙ سج جيان ڳاڙهي لڳي رهي هئي. اهو ڏسي هي هي سُڏڪي پئي ، اکين مان ڳوڙها ٽُٻڪ ٽُٻڪ ڪري هيٺ ڪرڻ لڳا. هُو سوچڻ لڳي بابا کي اکين ۾ الاءِ ڪڏهن ديد ايندي...............؟؟ ايتري ۾ دروازي کُلڻ جو آواز آيو. هن ڇرڪي پُٺيان نهاريو، هن جي ماءُ دروازو ٽپي اندر اچي چُڪي هُئي، جنهن پري کان رڙ ڪري چيو “ڌيءَ سلمه ڳالهه ٻُڌي اٿئي...................؟؟”
سلمه مُئل قدمن سان اُٿي ماءُ کي سامهون ٿيندي، مايوس آواز سان وراڻيو “ڪهڙي ڳالهه امان...................؟؟”
سلمه جي ماءُ روئيندي چيو “تنهنجي پيءُ رئيس علي مُراد جنهن ٻي شادي ڪئي هئي ته اسان جي گهر جو در ئي ٽپڻ ڇڏي ڏنو هُئائين، اسان تنهنجي ڏاڏي ريئس جان محمد کي ڇپر ڇانوَ سمجهي پئي، زندگي جا ڏينهن ڪٽيا پر اڄ تنهنجي پيءُ ٽين شادي ڪري ڇڏي آهي.