فريبي اکيون...!
“ڇو......؟؟ کانئس پُڇيم.
وراڻيائين..................“ڪلهه شام تو واري نوشيءَ فهيم سان گڏ سول لائين وڃي رهي هئي................” ڏاڍي ڪاوڙ لڳي هيم، اٿي اکيون ڦوٽاريندي سندس گريبان ۾ جهلي چيم،“توهان کي ڪهڙي ضرورت آهي، اسان جي ذاتي مسئلن ۾ پوڻ جي........
خبر اٿؤ نوشي ڪير آهي؟ منهنجي محبوبا ٻين لفظن ۾ منهنجي ٿيڻ واري زال ۽ مان پنهنجي ٿيڻ واري زال جي باري ۾ ڪو به اهڙو بدفضيلتو لفظ ٻڌڻ نٿو چاهيان. آئنده جيڪڏهن ڪنهن به اهڙي فضول ڳالهه ڪئي ته مان ان جو خون پي ويندس.” کيس ٺيلهو ڏيئي گريبان مان هٿ ڪڍيو هئم. هو فضلوءَ جي ٽيبل تي ڪرندي ڪرندي ذري گهٽ وڃي بچيو هو. هڪدم پنهنجا وار ۽ ڪالر ٺاهيندي پنهنجي ٽيبل ڏانهن هليو ويو هو، مون پنهنجا هٿ مٿي تي رکي ڪنڌ جهڪائي اکيون بند ڪري ڇڏيون هيون. ڪنهن لمحي صاحب آيو سڀ اٿي بيٺا. صاحب لنگهي ويو ۽ مون کي ڪل ئي نه پئي. اوچتو بيل وڳي صاحب جي آفيس مان ڇرڪي ڪنڌ مٿي کنيم، پٽيوالو ڪالو ڊوڙندو اندر ويو ۽ هڪدم موٽيو ٻڌايائين “بلال توکي صاحب سڏي پيو....
“مون کي !؟” ڇرڪي اٿيس فائيل هٿ ۾ کڻي صاحب ڏي اندر ويس.........سلام ڪري خاموش خاموش بيٺو رهيس. صاحب سگريٽ دکائڻ جي عمل مان واندو ٿي هڪ وڏو ڪش هڻي، دونهون نڪ جي ناسن مان ڪڍندي چيو “ توکي ڇا ٿيو آهي.............؟ ” اندر ۾ مونجهه ۽ زبان تي هٻڪ محسوس ٿي. صاحب کي ڇا چوان..........؟
اوچتو چپ چريا ۽ زبان مان نڪتو “طبعيت ٺيڪ نه اٿم سائين...............”
“بخار اٿئي...........؟
“نو سر.........”
“پوءِ..............؟”
“سائين مغز پُڄري پيو آهي ۽ دل ۾ سور آهي..........” مون کي پنهنجي ڪوڙي ڳالهه تي قائم رهڻو پئجي ويو.
“دل ۾ سور..........؟؟” صاحب سگريٽ جو ڪش اڌ ۾ ڇڏي حيراني مان ڇرڪي پيو، “ مون کي خبر هئي ته صاحب دل جو مريض آهي. کيس ٽي ڀيرا اٽيڪ ٿيو آهي پر هر ڀيري مرندي مرندي بچي ويو آهي. سو هڪدم چيائين “ ته پوءِ هتي ڇا پيو ڪرين..........................؟”
“ سر ڪجهه نه..............”
“وڃ وڃي دل جي ڪنهن سُٺي اسپيشلسٽ کي ڏيکار................”
“ييس سر.........” افسوس صاحب مون کي غلط سمجهيو ۽ هڪ نيڪ صلاح سان گڏ موڪل به ڏيئي ڇڏيائين. ان ڏينهن هونءَ به بدفضيلتن ڪلارڪن سان منهن ماري ڪرڻ کان پوءِ دل نٿي چاهيو ته آفيس ۾ انهن جي سامهون ويهي ورڪ ڪجي ۽ ٻيو ته صاحب خودبخود هڪ نيڪ صلاح سان گڏ موڪل ڏيئي ڇڏي هئي. آفيس مان نڪرڻ وقت نوشيءَ جو خيال ذهن ۾ آيو هئم، “هوءَ فون ڪندي...............” نوشي جيڪا موڪل وارن ڏينهن کان سواءِ هر روز آفيس فون ڪري مون سان ڳالهائيندي هئي. سوچيو هئم هوءَ اڄ به آفيس فون ڪندي مون سان ڳالهائڻ لاءِ............. پر ان ويل نوشيءَ تي غصو گهڻو ٿي ويو هيم، ذهن جهٽڪا هڻي رهيو هو، دل پُڄري رهي هئي. هلندي هلندي سوچيو هئم................ اڄ نوشي سان جهيڙو ڪندس وڙهندس ۽ پوءِ کانئس ڪاوڙجي ويندس................ ڪاوڙ مان هٿن جون مٺيون ڀيڪوڙيندو ڀڻڪندو رهيو هئس. هلندي فوٽ پاٿ تي اچي بيٺو هئس، ڪنهن سوزڪيءَجي انتظار ۾. سوزڪي دير ڪري رهي هئي. وري هلڻ لڳو هئس، پئنٽ جي کيسي مان سگريٽ ڪڍي دکايو هئم. وڏا وڏا ڪش هڻي سوچون ڀوڳڻ لڳو هيس....... سوچون کوڙ هيون ڀوڳيندڙ ذهن هڪڙو هو. پهرين سوچ نوشي جي هئي. جنهن جا تجلا آئيني جي اولڙي جيان ذهن جي کوکلين ديوارن سان ٽڪرائجي.................. منهنجي ستل جذبن کي جاڳائي رهيا هئا ۽ غصو وڌائي رهيا هئا، پر ان غصي ۾ پيار جي نظر جا جهڪا پاڇا به موجود هئا. ٻي سوچ بابا جي هئي. ننڍڙي ادا جو ڪنبدڙ آواز ڪنن ۾ گونجيو هو، “ادا بابا کي دست ۽ الٽي ٿي پئي آهي. پئسا ڪونهن مان بابا کي سول اسپتال جي لاوارث وارڊ ۾ ڇڏي آيو آهيان. تون پئسا کڻي جلدي اچ.................” سوچڻ لڳو هيس مان پئسا کڻي ڳوٺ ڪونه ويو آهيان. “بابا مري ويو هوندو.......” نه اڃا حيات هوندو...............نه مري ويو هوندو.............نه حيات هوندو، جيڪڏهن مري ها ته ضرور ڄاڻ ڪن ها..........................” پر بابا کي ته مرڻ ئي گهرجي............. سئو ورهيه پورا ڪيا اٿس، اڃا جيئندو ته آزار ۾ وجهي ڇڏيندو ۽ ٻيو ته هونءَ به بابا جي زندهه هوندي نوشي سان شاديءَ جو هن جنم ۾ ٺهيو پر ٻي جنم ۾ به سوچي نٿو سگهان..............ان ويل بابا جي زندهه هئڻ جو سوچي مان ڪنبي ويو هيس. ذهن ۾ سخت پيڙا محسوس ٿي هئي. بيهي رهيو هيس....... ساڄي هٿ جي ٻن آڱرين ۾ رهجي ويل ۽ وسامي ويل سگريٽ جي فلٽر کي روڊ تي اڇليو هيم. ٻيو سگريٽ ڪڍي دکايو هيم. هڪ ڳاڙهي سوزڪي ڀر ۾ اچي بيٺي هئي. ڪلينر مون کي هلڻ جو اشارو به ڪيو هو. سوزڪي سڄي ماڻهن سان سٿي پئي هئي. ڪو نه چڙهيو هيس. سوزڪي هلي وئي هئي سوزڪي جي وئي پڄاڻا اوچتو ثاقب اچي پنهنجي ڪار جي بريڪ منهنجي پيرن ۾ هنئي. ڪار جو سائيڊ شيشو کولي پڇيو هئائين “ڪيڏانهن پيو وڃين..............؟”
“قاسم آباد....................”
“مان به اوڏانهن ٿو وڃان هل توکي ڊراپ ڪندو هلان.................”
سوچيم انڪار ڪري ڇڏيان، ان کان اڳ هن ڪار جو در کولي مون کي سائيڊ فرنٽ سيٽ تي ويهڻ جي آفر ڪئي ۽ مان سندس ڪار جي فرنٽ سيٽ تي ويهي رهيو هيس. سيٽ تي ويهڻ کان پوءِ هن مون کان حال احوال پڇيا هئا. موٽ ۾ پنهنجا حال ٻڌائڻ تي هو کليو هو. کلڻ بعد هن نوشيءَ جو ذڪر ڪيو هو. چيو هئائين. “بلال ٻڌو اٿم ته اڄڪلهه تنهنجو نوشي نالي هڪ ڇوڪريءَ سان ڏاڍو رومانس هلي رهيو آهي...............؟” سندس منهن ۾ نهاريندي فقط ڦڪي مرڪ ئي مرڪيو هئس. هو سمجهي ويو هو ۽ مرڪي ڏنو هئائين. مرڪ پڄاڻان ڳالهايو هئائين، “نوشي اها ئي نه جيڪا ڪڏهن ڪڏهن فهيم وٽ ويهندي آهي.” ڇرڪي پيو هئس، فهيم جي نالي ٻڌڻ سان اندر ۾ سگري دکي پئي هئي، هڪ عدد ڳنڀير ٿڌو ساهه کڻندي وراڻيم هيم “ توکي ڪيئن خبر پئي.............؟”
“فهيم منهنجو دوست آهي، مان ڪڏهن ڪڏهن وٽس ويندو آهيان، پر هڪ ڏينهن شام جو هو ٻئي مون کي راڻي باغ ۾ مليا هئا. فهيم تعارف ڪرائيندي چيو هو. “هي نوشي آهي، منهنجي سُويٽ فرينڊ...................” گاڏي جواسٽيرنگ پنهنجي ڪنٽرول ۾ رکندي هو ڳالهائي رهيو هو. “تنهن بعد نوشي ٿورو اڳتي نڪري وئي هئي. فهيم مون کي ٻڌايو هو ته هڪ ڇڇورو ڪهاڻيڪار بلال هُن جي پويان اچي پيو آهي. هو جيڪڏهن نه مڙيو ته مان سندس خون ڪندس..........” پوءِ مون تنهنجي باري ۾ کيس ٻڌايو هو ته..............هو اهڙو ماڻهو ڪونهي. مان کيس سمجهائي ڇڏيندس.......................” هڪ لمحي لاءِ ونڊ اسڪرين تان نظرون هٽائيندي چيو هئائين، “تون کيس ڇڏي ڇو نٿو ڏين.” نه ڄاڻ ثاقب ڪهڙي گفتگو ڪري منهنجو اندر ڇيهون ڇيهون ڪري ڇڏيو هو. کيس ڪو جواب نه ڏيئي سگهيو هيس. دل ۾ وڳوڙ شروع ٿي ويو هو. ڪار جا شيشا کليل هوندي به ڏاڍي گهٽ محسوس ٿي هئي. کنيل ڊگها ساهه اندر ۾ وڍ وجهڻ لڳا هئا. شاهنواز بيڪريءَ وٽ کيس چيو هيم “گاڏي روڪ.......... ثاقب گاڏي سلو ڪندي ڏاڍي حيراني مان پڇيو هو.............“ڇو..............ڇو تون ته عبدالله سينٽر لهندين نه...................؟”
“نه مان اتي ئي لهندس..................” وراڻيو هيم، ثاقب سائيڊ ڪري گاڏي روڪي هئي ۽ مان کيس خدا حافظ چئي لهي پيو هئس. ثاقب هليو ويو ۽ مان روڊ تي پيل مينگو جوس جي خالي پاڪيٽ کي ٿڏو هڻي، سائيڊ گهٽيءَ ۾ لهي پيو هئس ۽ پوءِ نه ڄاڻ ڪٿان ڪٿان کان ڪهڙين ڪهڙين گلين مان ٿيندو پنهنجي فليٽ تي اچي پهتو هيس. روم جو در بند ڪري صوفي تي اچي ڪريو هيس ۽ ڪيا هيم سگريٽ پيئڻ شروع، گولڊ ليف جي هڪ عدد سگريٽ سان. هر ڪش تي سوچڻ چاهيو هيم، ڪو فيصلو ڪرڻ چاهيو هيم، نوشي جي باري ۾، پر نوشيءَ جو هر خيال، هر سوچ دماغ جي بند ڪمري ۾ سگريٽ جي دونهين جيان وکري وئي هُئي، سگريٽ ختم ٿي ويو هو. پاڪيٽ مان ٻيو سگريٽ ڪڍي ٽوچن ڪيو هئم ۽ پهرين سگريٽ جو رهجي ويل فلٽر ايش ٽري ۾ وجهڻ بدران ٽيبل تي اڇلي ڇڏيو هيم. اوچتو فون جي رنگ وڳي هئي ۽ وڄندي رهي هئي. اٽينڊ نه ڪئي هيم، پڪ هيم اها فون نوشي جي هوندي.............سوچيو هيم رنگ بند ٿي وئي هئي ۽ مان سگريٽ پيئندو رهيو هيس، رنگ ٻيهر وڳي هئي . ڏاڍو غصو آيو هئم، نوشي سان ڪونه ڳالهائيندس...............رنگ وڄندي رهي هئي. زندگي جي ڪنن ۾ موت جي سائرن جيان............ڪاوڙ مان سگريٽ ٽيبل تي ڦٽو ڪندي اٿيو هيس. رسيور ڪريڊل تان کڻي زور سان چيو هئم “سوري رانگ نمبر...............” ۽ رسيور ٻيهر زور سان ڪريڊل تي رکي ڇڏيو هيم، واپس موٽيو هيس صوفي ڏي پر صوفي تي ويهڻ کان اڳ هڪ ڀيرو وري رنگ وڳي هئي ۽ مون وڃي رسيور ڪريڊل تان کڻي هيٺ اڇلي ڇڏيو هو. صوفي تي اچي ڊٺو هئس اکيون بند ڪري سوچڻ لڳو هيس نوشي جي باري ۾ هر سوچ منجهي وئي هئي. ذهن جي ٽرئفڪ ۾ .................ٽائيم الاءِ ڪيترو گذري ويو هو، ڪا ڪل ئي نه پئي هيم. اوچتو ڪال بيل وڳي هئي، ڇرڪي اٿيو هيس نظر سامهون ديوار تي لڳل وال ڪلاڪ تي وڃي پئي هئي. ڏينهن جا پورا ٻه ٿيا هئا. ڪال بيل هڪ ڀيرو وري وڳي هئي. دروازو اچي کوليو هيم................سامهون نوشي بيٺي هئي. ڪنڌ ڪلهي تي لاڙي مسڪرائي رهي هئي. پر مون مرڪ جو جواب دونهاٽيل چپن، ڦاٽل اکين ۽ مُئل قدمن جي موٽ سان ڏنو هو.
“بلال آر يو آل رائيٽ...........؟” تعجب مان ڪجهه پريشان ٿي پڇيو هئائين. مان خاموش ئي رهيو هيس. ڊوڙ ڪري وڌي هئي پرس جو بيلٽ ڪلهي مان ڪڍي پرس کي ٽيبل تي اڇليو هئائين ۽ منهنجي ٻانهن ۾ هٿ وڌو هئائين، “مون کي تنهنجي ڇهڻ جي ضرورت ناهي............” ڀڙڪو کائي کائنس ٻانهن ڇڏائي هيم.
هوءَ هڪ قدم مون کان هٽي بيٺي هئي.“تون پاڳل ته ناهين ٿي ويو.............؟؟”
“ها مان پاڳل ٿي ويو آهيان، مان چريو ٿي ويو آهيان ۽ مان مري به ويو آهيان...............” حيران ٿي وئي هئي. منهن مايوسيءَ مان مرجهائجي ويو هيس. لپ اسٽڪ لڳل چپ دونهاٽجي ويا هئس. هڪ عدد ٿڌو ساهه کڻندي چيو هئائين. “ناراض آهين..........؟”
“ها...................” ڏانهس ڏسي ڪاوڙ مان چيو هئم ۽ ڪنڌ وري ڦيري ڇڏيو هيم.
“سبب........؟؟”
“توکي پهرين چيو هئم تون فهيم وٽ وڃڻ ڇڏي ڏي يا مون وٽ اچڻ ڇڏي ڏي...............چيو هئم يا نه.................”
“ها چيو هيئي................” جهڪي پيل ڪنڌ سان ڳالهايو هئائين.
“پوءِ ڪلهه شام جو تون فهيم وٽ ڇو وئي هئينءَ........................۽ اڄ مون وٽ ڇا لاءِ آئي آهين..........؟.”
“او ماءِ گاڊ...............؟؟ يعني ته توکي ان ڳالهه تي ڪاوڙ آهي.........” چپن تي هلڪي مرڪ ڦهليل هئس، ٿورو ويجهو ٿي چيو هئائين، “ آءِ ايم ساري بلال.........”
“ساري ساري ڇاهي ساري؟؟ ڇا ساري چوڻ سان سڀڪجهه ختم ٿي ٿو وڃي؟ انسان هزارين غلطيون ڪري ٿو پنجن حرفن جو هڪڙو لفط “Sorry” چئي ڇا انهن سمورين غلطين جو ازالو ڪري سگهي ٿو. نه نوشي نه.................. هڪ ڪوڙو مڪار ۽ فريبي لفظ ڳالهائي مون ۾ تون ويساهه گهاتيءَ واري خود اعتمادي پيدا ڪرڻ جي ڪوشش نه ڪر....... گهڙي پل لاءِ ماٺ ٿي ويو هئس، گلو خشڪ ٿي ويو هئم. هوءَ ڪنهن مندر جي مورتي جيان منهنجي پٺيان ماٺ ماٺ بيٺل هئي. وري ڳالهايو هئم، “نوشي اها خبر اٿئي ته اڄ مون کي ڪيترن ماڻهن ٻڌايو آهي ته نوشي ڪالهه فهيم وٽ ويٺي هئي ۽ اها خبر اٿئي ته ان وقت منهنجي پوزيشن ڪهڙي هئي. فقط ۽ فقط ان جي ڪري اڄ مان پنهنجي جگري يار جو گريبان پڪڙي آيو آهيان ۽ فقط ان ڪري اڄ مان آفيس ۾ صاحب سان ڪوڙ ڳالهائي موڪل ڪري آيو آهيان.........”
جيءُ کي جهٻي اچي وئي هيس، اندر سوڙهو ٿي پيو هئس. ٻنهي ڪلهن وٽان پڪڙيو هئائين. خشڪ چپن سان وراڻيو هئائين “رليڪس بلال..................بليو مي بلال............بليو مي..........اهڙي ڪابه ڳالهه ناهي مان توکي سڀ سمجهائيندس...............”
“مون کي ڪجهه به سمجهائڻ جي ضرورت ناهي ۽ نه ئي مان ڪنهن کان وضاحت طلب ٿو ڪريان” پٺيرو ٿيندي ٿورو هٽي بيٺو هيس. مايوس اکيون جهڪائي ڇڏيون هئائين. نڙي خشڪ ٿي پئي هيس.گهڙي پل لاءِ پٿر جي مورتي بنجي وئي هئي. ڄڻ ته ان سمي هوءَ خاموشي جو زهر ڍڪ ڍڪ ڪري پيئندي هجي...............پير وري چريا هئس ٻه وکون کڻي منهنجي ساڄي ڪلهي تي هٿ اچي رکيو هئائين، “بلال................؟”سسڪي سسڪي زبان کان چپن تائين نٻيل آواز آندو هئائين................
“هون................؟” وراڻيو هئم. اندر جي باهه ڪجهه ماٺي ٿي پئي هئي. ڪجهه حوصلو مليو هئس ڳالهائڻ لاءِ.............
“بلال مان واعدو ڪيان ٿي اڄ کان پوءِ تون مون کي فهيم سان گڏ ڪونه ڏسندين..........”
“ريئلي................؟” کانئس پڪ لاءِ پڇيو هيم.
“ريئلي.................” موٽ کائي سندس سامهون ٿيو هيس.کيس ٻنهي ڪلهن وٽ پڪڙيندي چيو هئم “واعدو.........................؟”
“واعدو..............” وراڻيو هئائين............ موٽ ۾ خشڪ گلو آلو ٿي پيو هئس، چپ چمڪي پيا هئس، ٻئي مرڪي صوفي تي اچي ويٺا هئاسين. صوفي تي ويهڻ دوران سندس نظر ٽيبل تي پيل سڙيل سگريٽن جي ڍير تي پئي هئي، ڇرڪي پئي هئي.....“هي سگريٽ سڀ تو پيتا آهن”
“ها...........” وراڻيو هيم.
“تون ايترا سگريٽ ڇو پيئندو آهين..........؟”
“عادت ٿي وئي آهي..........”
“اها به ڪا عادت آهي.............؟؟”
“ها.............” گهڙي ماٺ رهڻ کان پوءِ ڳالهايو هئائين..............ٻڌ.....................!!”
“هون.......”
“ اڄ مون تنهنجي آفيس به فون ڪئي هئي..................”
“پوءِ...................؟”
“ٻڌايائون ته بلال جي طبعيت ٺيڪ نه هُئي موڪل ڪري ويو آهي..............ڇا ٿيو هيئي........؟”
“ اهو نه پڇ............”
“ڇو........”
“بس.........”
“صبح جو تو منهنجي فون به رسيو نه پئي ڪئي ڇو............؟”
“ان جو سبب به تون هئينءَ..........................”
“ماڻهوءَ کي ايترو گهڻو غصو به نه ڪرڻ گهرجي............”
“۽ جي ماڻهو پنهنجا واعدا وچن ٽوڙي ته.................؟؟” هڪ لمحي لاءِ سندس چپن تي وکريل مرڪ غائب ٿي وئي هئي ڪنڌ جهڪي ويو هيس.........
“ٻڌاءِ ڇا پيئندينءَ.............؟ مون ئي ڳالهايو.
“تون ڇا پيئندين.......................؟”
“چانهه.......”
“مان به چانهه، پر اڄ چانهه مان ٺاهينديس، تو ويٽ ڪر.....................”
“تنهنجي مرضي................” هو پنهنجو پرس صوفي تي رکي ڪچن ڏانهن هلي وئي هئي ۽ منهنجون نظرون سامهون ديوار تي لڳل هڪ پورٽريٽ ڏي کڄي ويون هيون، اها پورٽريٽ هڪ ڇوڪري ۽ هڪ ڇوڪريءَ جي هئي. ڇوڪرو جيڪو هڪ وڻ جي هيٺان هڪ الهڙ ڇوڪريءَ جي ٻنهي ڳلن کي ٻنهي هٿن جي ترين سان جهلي منهن ٿورڙو مٿي ڪري ڇوڪريءَ جي ڳاڙهن ڳٽن کي چمي رهيو هو ۽ ڇوڪري ڪنهن سرور جي ساعت ۾ سوڙهي ٿي اکيون بند ڪري ڇڏيون هيون، پورٽريٽ ڏسڻ دوران ئي سگريٽ دکايو هئم. پهرين ڪش هڻڻ کان پوءِ سوچيم هئم ان پورٽريٽ تي. جيڪڏهن فوٽوگرافر هوندو ته دوکيباز هوندو، جيڪڏهن چترڪار هوندو ته فريبي هوندو. انهن ئي ماڻهن اسان کي رومانس جي ڌٻڻ ۾ وجهي گمراهه ڪري ڇڏيو آهي. رومانس جي ابتدا کان وٺي انتها جي خدائي جو جيڪڏهن ڪو نئون خدا هجي ها ته مخالف ڌر جومان اهو پهريون ۽ واحد فرد هجان ها، ابليس جيان انڪاري ٿيان ها..................منڪر ٿيان ها................ ايتري ۾ نوشي چانهه سامهون ٽيبل تي اچي رکي هئي. سگريٽ کي ايش ٽري ۾ ڦٽو ڪري مرڪي چانهه جو ڪوپ هٿ ۾ کنيو هئم ۽ پوءِ پيئڻ لڳا هئاسين. سپ سپ ڪري چانهه جا ڪوپ سپ سپ ڪري چانهه پيئندي ڳالهايو هئائين .
“بلال...........؟“
“هون..........”
“مان سڀاڻي ٻن ٽن ڏينهن لاءِ ڪراچي پئي وڃان سوچيم توکي ٻڌائي ڇڏيان.........”
“ڇو.........؟”
“منهنجي ماروٽ صفيه بيمار آهي کيس ڏسڻ ..............”
مان ماٺ ئي رهيو هئس چانهه ختم ڪري ڪوپ ٽيبل تي رکندي چيو هئائين. “بلال مان هاڻ وڃان...............”
“تنهجي مرضي.....................” کلي پئي هئي وارن جي ڇڏيل چڳ کي ڪنڌ جي جهٽڪي سان پٺ تي واري پرس جو بيلٽ ڪلهي ۾ وڌو هئائين.
“اوڪي باءِ بلال...........”
“باءِ.................” هوءَ هلي ويئي هئي هن جي وئي پڄاڻان پاڻ کي اڪيلو ۽ تنها سمجهيو هئم ته ڪمري جو در ڏيئي ميوزڪ ٻڌڻ لڳو هيس. اوچتو فون جي رنگ وڳي هئي. رڪارڊ پليئر کي بند ڪري فون رسيو ڪئي هيم، “ هيلو ڪير.........؟”
“بلال مان ايڊيٽر شهباز ٿو ڳالهايان..........” آواز سڃاڻندي چيو هئائين.
“هيلو شهباز ڇا حال آهن............؟”
“حال ٺيڪ آهن.........پر ٻن ڏينهن کان اچين نه پيو ڇو................؟”
“بس ائين ئي..........”
“ٻڌ، بلال مون وارو خاص نمبر صرف تنهنجي ڪري ئي روڪيو پيو آهي، ڪهاڻي جلدي لکي ڏي نه.................”
“سوري شهباز مان هينئر لکڻ جي موڊ ۾ ناهيان.”
“ڇو...........؟”
“الاءِ ڇو...........................؟”
“ٺهيو ڀلا ڇڏ ڪهاڻي کي ، بلال مون توتي وري هڪ ٻيو ڪم رکيو آهي......”
“ڪهڙو...........؟”
“سڀاڻي ڪراچيءَ ۾ شيخ اياز جي ياد ۾ هڪ ادبي ميڙاڪو ٿي رهيو آهي، مان چاهيان ٿو تون ۽ بابر ان جي رپورٽنگ لاءِ وڃو................”
“ڇو محمود ڪيڏانهن ويو..........”
“محمود بيمار پيو آهي..................ايندين نه..........؟”
“ها مان صبح جو ايندس....................” شهباز سان ڳالهائڻ بعد رسيور اڃا هٿ ۾ ئي پيو هو. سوچيو هئم ته نوشيءَ کي ٻڌائي ڇڏيان ته صبح جو مان به ڪراچي هلندس............ڊائل ۾ آڱريون وجهي نمبر ڊائل ڪرڻ لڳو هيس. چار نمبر ڊائل ڪري پنجين نمبر تي منهنجي آڱر رڪجي وئي هئي. “سٺو نٿو لڳي” سوچيو هئم. ڪو نه ٿو ٻڌايانس. رسيور رکي ڇڏيو هئم. ٻئي ڏينهن صبح جو سوير مان شهباز جي آفيس آيو هئس، صبح جو شهباز مون کي ۽ فوٽو گرافر بابر کي خرچ پکو ڏيئي ڪراچي روانو ڪري ڇڏيو هو. ان ڏينهن اسان ڪراچي هڪ بجي پهتا هئاسين. ڪراچيءَ جي موسم ڏاڍي رومانٽڪ هُئي، آسمان تي هلڪا هلڪا سليٽي ڪڪر ڇانيل هئا، ٿڌڙي ٿڌڙي هير لڳي رهي هئي.
پيلس لڳ علي مرزا هوٽل تي ماني ۽ ڪولڊ ڊرنڪ کان پوءِ مون ۽ بابر فيصلو ڪيو ته اڄ اسان کي سمنڊ ڪناري ضررو وڃڻ گهرجي.......................اونهاري جي موسم ۾ مون کي سمنڊ ڏاڍو وڻندو آهي. مان جڏهن به ڪراچي ويندو آهيان، تڏهن سمنڊ ڪناري ضرور ويندو آهيان. مون کي سمنڊ جي نيري پاڻيءَ جي مست ڇولين ۾ لڏندڙ ٻيڙيون ڏاڍيون وڻنديون آهن. ڪارن ڪڪرن مان لهندڙ سج ۽ سج ڏانهن ڪهي ويندڙ پکين جون قطارون ڏاڍيون سهڻيون لڳنديون آهن.
ڪناري تي کيڏندڙ ٻار ۽ اڌ پائنچا پسائي هلندڙ ڇوڪريون خوبصورت لڳنديون آهن. تڏهن مان ٿڌي واريءَ تي شاهه لطيف جا بيت لکندو آهيان. واريءَ جا گهر ٺاهيندو آهيان ۽ واريءَ جي هر گهر ۾ اُميدن جا ڏيئا ٻاري رکندو آهيان پر ڪڏهن ڪڏهن پاڻيءَ جون بي رحم ڇوليون کين ٻوڙي ڇڏينديون آهن. تڏهن مان ناڪاميءَ جا اداس گيت ڳائيندو اتان اٿي هليو ويندو آهيان. ان ڏينهن به موسم ۽ موقعو ڏسي مان ۽ بابر شام جو سمنڊ ڪناري ويا هئاسين. ان ڏينهن موسم جون مست هوائون نه ڄاڻ ڪيترن پريمي جوڙن کي سمنڊ ڪناري ڇڪي آيون هيون. اهي سڀئي رنگين موسم ۾ انجواءِ ڪري رهيا هئا. ان ويل سوچيو هئم ڪاش اڄ نوشي مون سان گڏ هجي ها. مان سندس ڪنڌ ۾ پنهنجي ٻانهن جا هار وجهي پنهنجي تصوير سندس اکين جي سمنڊ ڪناري لڙهندي ڳوليان ها، پر افسوس ان ڏينهن مون سان گڏ نوشي نه بابر هو. ان سمي مان ۽ بابر هڪ سوزڪي ڪار جي پوئين پاسي اچي بيٺا هئاسين. مون پنهنجي شرٽ لاهي ڪلهي تي رکي هئي. تنهن سبب بابر ضد ڪرڻ لڳو هو ته تنهنجي هڪ عدد تصوير اُن ئي پوزيشن ۾ ڪڍجي تصوير ڪڍڻ لاءِ تيار ٿي ڪئميرا پنهنجن اکين تي رکي هُيس ته اوچتو سامهون منهنجي نظر نوشي تي پئجي وئي هئي. اکيون ڦاٽي ويون هيم، پنهنجي جڳهه تان چريو هئس. بابر ڪئميرا جي آئي پيس تان اک هٽائي رڙ ڪئي هئي. “او بلال، اهو ڇا ڪيئي.....؟” مان بابر کي اڻ ٻڌو ڪري ٿورو اڳتي وڌيو هئس ۽ پوءِ پير ساحل جي آلي واريءَ تي ڄمي ويا هئا. نوشي جيڪا فهيم جي هٿ هٿ ۾ ڏيئي پسيل پائنچن سان آلي ريت تي رنگ برنگي ٽولن جي وچ ۾ هلي رهي هئي. ان ويل ساهه منجهي پيو هئم. دل شڪست کاڌل گهوڙي جيان پوئتي رهجي وئي هئي. اکيون بند ڪري منجهيل ساهه جي سُٽ کي ٽوڙڻ چاهيو هئم پر ساهه نڙيءَ ۾ ڦاٿل ٿوهر جي بي رحم ڪنڊن ۾ اٽڪي پيو هو. بابر کي چيم، تون انهن ٻنهي جو پيڇو ڪر جتي به موقعو ملي تصوير ڪڍي وٺجان.........................” بابر ڊوڙندو ڊوڙندو انهن ٻنهي جي پويان هليو ويو هو ۽ مان هارايل جواري جيان ٿڌي واريءَ تي گوڏا کوڙي ويهي رهيو هئس. ذهن پنهنجن رستن تي خيالن جا الاءِ ڪهڙا ڪهڙا گل پوکيندو کين تيليون ڏيندو ويو ۽ خيالن جي سڙندڙ گلن جي خوشبوءَ دماغ کي ڀنواٽيون ڏيندي رهي، ٿوري دير بعد بابر ڪئميرا ڪنڌ ۾ لٽڪائيندو ۽ ننڍڙو ٽيپ رڪارڊر هٿ ۾ لوڏيندو مون ڏانهن آيو، مون وٽ پهچندي چيائين،بلال ڪير هئا............؟” بابر کي بغير جواب ڏيڻ جي ئي اکيون بند ڪري هڪ ٿڌو ساهه کنيو هيم، بابر وري ڳالهايو هو .“مون انهن جي ڪجهه پاڻ ۾ ڪيل گفتگو به رڪارڊ ڪري ورتي آهي.............”
“ڇا................؟؟ رڙ نڪري وئي هيم.
“ها.........”
“ڪٿي آهي...............؟” بابر ننڍڙي ٽيپ رڪارڊر کي ريورس ڪري پلي بٽڻ دٻايو هو ته اندران آواز اچڻ لڳو هو. اهو آواز فهيم جو هو مون پڪ سڃاتو هو. اهو فهيم ڳالهائي رهيو هو، آخر تون بلال کي مڱڻي جي مُنڊي واپس ڇو نٿي ڪرين..............؟”
“فهيم منهنجي ايڊونچر ڊرامي کي اينڊ تائين ته پهچڻ ڏي.................” نوشي ڳالهائي رهي هئي.
“بس هاڻ تنهنجي ڊرامي جو سين گهڻو ڊگهو ٿي ويو آهي. ختم ڪري ڇڏينس....................”
“مان پاڻهي ئي ڪو موقعو ڏسي منڊي واپس ڪري ڇڏيندس ۽ کيس اهو به ٻُڌاءِ ڇڏيندس ته..............”
“ته ڇا................؟”
“ته مان تنهنجي نه پر فهيم جي آهيان................” ۽ پوءِ ڏنا هئا ٻنهي گڏجي غائبانه طنزيه ٽهڪ، جيڪي ان ويل ننڍڙي ٽيپ رڪارڊر جي ننڍڙي اسپيڪر مان نڪري منهنجي ٻنهي ڪنن کي چيري ڦاڙي رهيا هئا. اندر جهري پيو هئم. روح کي رهڙون ڏيئي ويندڙ نوشي جو طنزيه آواز دماغ جي ديوارن سان ٽڪرائجي پڙاڏو بنجي رهيو هو. هڪدم بابر کي ساڻ ڪري سمنڊ تان واپس موٽي آيو هئس. ان ڏينهن مون ڪراچي ۾ شيخ اياز جي ياد ۾ ٿيندڙ ادبي ميڙاڪو به اٽينڊ نه ڪيو هو. ان ڏينهن مان ڪراچيءَ جي هڪ هوٽل جي ڊبل بيڊ روم ۾ وڃي ڪريو هيس، پيتا هيم سگريٽ کوڙ. صبح جو ڪراچيءَ مان موٽندي ئي سڌو پنهنجي فليٽ تي هليو آيو هئس. اونڌاهي روم جي تنهائي ۾ مون کي کوڙ ساريون سوچون آيون هيون. انهن سوچن ۾ خودڪشيءَ جي سوچ به هئي، سوچيو هئم خودڪشي ڪري ڇڏيان........خودڪشي ها................؟.............پوءِ خودڪشي تي ذهن کي ور ور ڏيئي سوچيو هيم ......۽ پوءِ ذهن ۾ هڪ سوچ ٻي به آئي هئي سوچيو هئم. “ڇا پنهنجو پاڻ کي ختم ڪري مان ٻين کي زندهه رهڻ جو موقعو ڏيندس؟؟ نه ائين نٿو ٿي سگهي مان انهن کي ٽهڪ ڏيڻ جو موقعو نٿو ڏيئي سگهان، جن مون کي برباد ڪيو ۽ پوءِ مون هڪ فيصلو ڪري ورتو هو. اوچتو ٽيليفون جي رنگ وڳي هئي ۽ وڄندي رهي هئي. فون به رسيو نه ڪئي هيم، رنگ وڄندي وڄندي بند ٿي وئي هئي. ان ئي رات نوشي مون سان ملڻ لاءِ فليٽ تي آئي هئي. ڪاش مون کي اها خبر هجي ها ته نوشي در جي ٻاهران ڪال بيل جي بٽڻ تي پنهنجي وڏن ننهن واري آڱر رکي مون کي دروازو کولڻ لاءِ ڪاشن ڏيئي رهي آهي ته مان روم جو در لاڪ ڪري چاٻيون روشندان مان ٻاهر اڇلي ڇڏيان ها پر افسوس مون کي ڪا خبر نه هئي ۽ در کولي ڇڏيو هئم، در جي کلندي ئي نوشي پهريون جملو ڳالهايو هو “هيلو بلال هائو آر يو.......................؟” بغير جواب ڏيڻ جي ئي واپس موٽيو هئس، هوءَ به منهنجي پويان وڌي هئي. مان ڪمري جي اولهندي کاٻي کليل دري وٽ اچي بيٺو هئس ۽ دريءَ جا ساوا پردا منهنجي ساڄي هٿ ۾ هئا. محسوس ڪيم هئم سندس تڪڙا کڄندڙ قدم ڍرا ٿي پيا هئا. لپ اسٽڪ لڳل چپ گڏ ٿي ويا هئا. ڪجهه پريشان ٿيندي پڇيو هئائين. “آر يو ال رائيٽ...................؟؟” ڪو به جواب نه ڏنو هيم ، خاموش ئي رهيو هئس. ڳالهايو هئائين.“ بلال اڄ مان تنهنجي لاءِ هڪ انمول گفٽ وٺي آئي آهيان............” پٺيان کان ٻانهن وڌائي گفٽ جو پئڪيٽ منهنجي نظرن جي سامهون وڌايو هئائين. گفٽ وٺي سندس منهن ۾ هڻي ڪڍيو هئم “ نه گهرجي مون کي تنهنجو گفٽ...................”
“واٽ...........؟؟؟” تڪڙو ۽ تيز لفظ وات مان نڪتو هيس. جنهن پٺيان پڙاڏي جيان کوڙ سارا سوال هئا. ڇيهون ڇيهون ٿيل اندر مان لفظ ڪنبي ڪنبي ٻاهر نڪتا هئا. ڳالهايو هئم. “نوشي پيار جي ڊوڙ ۾ فهيم جو گهوڙو مون کان اڳ نڪري ويو آهي. مان تماش بينن جي واتان نڪرندڙ شڪست ۽ ٽوڪن جا پٿر نه سهي هيٺ ڪري پيو آهيان ۽ مون کي منهنجو ئي گهوڙو چيڀاٽي هليو ويو آهي...............نوشي مون تنهنجن اکين ۾ پنهنجي تصوير ڳولڻ چاهي هئي پر افسوس مون کي تنهنجي اکين ۾ فهيم جي مسڪرائيندڙ تصوير نظر آئي آهي. نوشي تو مون سان ڌوڪو ڪيو آهي. سڌو سنئون ڌوڪو. تون منهنجي مڱڻي جي منڊي پنهنجي چيچ ۾ پائي پنهنجي ئي چيچ جي بيوقوفيءَ جو مذاق اڏائيندي آئي آهين ۽ مون تنهنجي ان مذاق کي اڄ سمجهيو آهي. تڏهن جڏهن مان صفا ڪنگلو ٿي ويو آهيان، تڏهن جڏهن مان تنها ۽ وائڙو ٿي ويو آهيان..............”
“تون هي ڇا چئي رهيو آهين بلال................؟”
“مان سچ چئي رهيو آهيان نوشي، مون تنهنجي ان واعدي جو ڀرم رکندي پنهنجي ان ڳوٺ کي به وساري ڇڏيو آهي. ان ڳوٺ کي جنهن ۾ منهنجي هڪ پوڙهي ماءُ به رهندي آهي، جنهن مون کي شهر اچڻ وقت کوڙ ساريون دعائون ڪيون هيون ۽ هڪڙي مون تي فرمائش به رکي هيس ته تو وٽ جڏهن گهڻا پئسا ٿين ته مون کي هڪڙو وڳو ڇيٽ جو وٺي ڏجان........” ۽ مون ان کي اڄ تائين ڪجهه به ناهي وٺي ڏنو...........نوشي ان ڳوٺ ۾ منهنجو هڪ ڪراڙو پيءُ به رهندو آهي. جنهن مون کي شهر اچڻ کان روڪيو هو چيو هئائين “تون شهر وڃي مون پوڙهي پيءُ کي وساري ڇڏيندين.” ۽ مون سندس اڇي پڳ جو قسم کائي چيو هو ، “نه بابا مان توکي ڪونه وساريندس”۽ اڄ مون ان کي به وساري ڇڏيو آهي. ان ئي ڳوٺ ۾ منهنجو هڪ ننڍڙو ڀاءُ به رهندو آهي، جنهن کي پٽي جا الف بي جا اکر مان پڙهائيندو هئس ۽ ٽهڪ ڏيندو هيس. اهي ٽهڪ جيڪي بکن جا پها هوندا هئا ۽ شهر ۾ مون تنهنجن ڇيڳرن ٽهڪن ۾ گم ٿي، انهن ٽهڪن کي قتل ڪري ڇڏيو آهي..............۽ ها نوشي ان ڳوٺ ۾ منهنجي هڪ مڱ به رهندي هئي، جنهن مون سان سچي پيار جو وچن ڪيو هو. سندس چاچو جيڪو اسان جي ملڻ ۾ ناخوش هو ۽ اسان کي ڪارو ڪاريءَ جي روپ ۾ قتل ڪرڻ لاءِ ڪهاڙي پنهنجي ڪلهي تي رکيو سنڀريو پيو هلندو هو، پر پوءِ به هوءَ رات جو لوڪ ستي لڪي ڇپي مون وٽ ايندي هئي ۽ دل جون کوڙ ساريون ڳالهيون ڪندي هئي. شهر ڏي اچڻ کان هڪ رات اڳ هوءَ مون وٽ آئي هئي. مون کي شهر اچڻ کان روڪيو هئائين. پنهنجي اک جا موتيءَ جهڙا ڳوڙها منهنجي ڪلهي تي وهايا هئائين ۽ سڏڪي چيو هئائين . “تون شهر وڃي مون کي وساري ڇڏيندين.” مون سندس ڀنل اکين جو قسم کائي چيو هو ، “مون کي تنهنجن اکين جو قسم مان توکي ڪونه وساريندس” پر اڄ مون ان کي به وساري ڇڏيو آهي. هن ڳوٺ ۾ منهنجي لاءِ ٻه سال انتظار ڪيو هو. ماءُ پيءُ جون گاريون سٺيون هئائين، ڳوٺ وارن جا طعنا برداشت ڪيا هئائين پر منهنجي لاءِ ڪانگ اڏائيندي رهي هئي. ڪجهه ڏينهن پهرين هوءَ نااميدي جي سمنڊ ۾ لڙهي وئي هئي ۽ سندس پيءُ کيس ويهن هزارن ۾ هڪ ڪراڙي کي وڪڻي ڏيئي ڇڏيو آهي. نوشي اهو ڏينهن منهنجي زندگيءَ جو منهنجي ڀاڙيائپ منهنجي بزدليءَ جي تاريخ بنجي ويو آهي ۽ اها تاريخ مان چاهيندي به مٽائي نٿو سگهان،
نوشي تو مون کي پنهنجن ٻانهن جي ولڙين ۾ قيد ڪري چنڊ راهه جو ڏس ڏيئي ڪوڙا خواب منهنجي اکين ۾ اوتيا هئا. تو پنهنجن اکڙين جي آئيني ۾ منهنجي ڌنڌلي تصوير ٺاهي، بيڪ سائيڊ تي ايڊونيچر ۽ نو چانسز جا ٺپا هنيا هئا، تو مون کي پنهنجي چپن جي چسڪين ۾ پٿر بڻائي ڇڏيو آهي. اهو پٿر جيڪو لاوو آهي نوشي ........ڪجهه ڏينهن جي ڳالهه آهي نوشي صرف ڪجهه ڏينهن جي ڳوٺان ننڍڙي ادي جو فون آيو هو، روئندي روئندي ٻڌايائين ته بابا کي دست ۽ الٽيون ٿي پيون آهن، پئسا نه هئڻ ڪري مان بابا کي سول اسپتال جي لاوارث وارڊ ۾ ڇڏي آيو آهيان، تون پئسا کڻي جلدي پهچ. نوشي اڄ منهنجو پوڙهو پيءُ لاوارث ڪئين ٿيو.........................؟” بابا جو وارث آئون به آهيان، بابا جو وارث ادا منير به آهي ۽ بابا جي وارث منهنجي ڪراڙي ماءُ به آهي. پوءِ به بابا لاوارث وارڊ جي ڀڳل بستري تي ڦٿڪيو هوندو، صرف انهيءَ لاءِ ته پئسا نه هئا ۽ ادا منير جي فون کان ٺيڪ هڪ ڪلاڪ کان پوءِ تون آئي هئين ۽ اها مهيني جي پهرين تاريخ هئي، تو مون کان پنهنجي معمول مطابق پنج هزار روپيه ورتا هئا ۽ تون اهو هميشه چوندي آئي آهين ته مان هي پئسا سڀ جمع ٿي ڪيان. شادي کان پوءِ اسان هني مون ملهائڻ لاءِ ڪوهه مري ۽ اسلام آباد وينداسين. مون تنهنجي لاءِ سڀ ڪجهه ڪيو هو نوشي. پنهنجن رت جي رشتن ناتن کي قتل ڪري مان بابا جي پوڙهي پڳ اورانگهي، مان امان جون دعائون چيڀاٽي ۽ نوريءَ جون ڀنل اکيون لتاڙي تو ڏي آيو هئس، پر تو مون کي پنهنجي پيار جي ڪوڙي آڇ ۾ انڌو ڪري لٽيو آهي. تو مون کي بيوقوف بنائي ڦريو آهي ۽ تو مون سان دوکو ڪيو آهي، نوشي تو مون سان دوکو ڪيو آهي.
“بلال...........بلال تون هي ڇا چئي رهيو مان تو سان ائين ڪڏهن به نٿي ڪري سگهان.توکي غلط فهمي ٿي آهي........................” صفائي لاءِ ڳالهايو هئائين. مون پنهنجي پئنٽ جي کيس ۾ هٿ وڌو هو. ننڍڙي ٽيپ رڪارڊر جي پلي بٽڻ کي دٻائڻ سان گڏ اها تصوير به سامهون ڪئي هيم فهيم سان گڏ پنهنجي تصوير ۽ پنهنجو آواز ٻڌي اندر ۾ ڀري پئي هئي. ڪنڌ ڳاٽي کان ڀڄي پيو هئس. غصو منهنجي رڳ رڳ مان باهه جي شعلي جيان ڀڙڪي اٿيو هو. انتقام جون ريهون منهنجي دماغ جي رڳن تي حاوي ٿي چڪيون هيون، کيس رڙ ڪري چيو هئم “او شهر جي فريبي ڇوڪري! تو مون کي ڦريو آهي، تو مون کي لُٽيو آهي. اڄ مان تنهنجو خون ڪندس...........”
“خون................؟؟” حيرت مان چپ ڦاٽي ويا هيس ۽ آواز پڙاڏو بنجي ڪمري جي بند ماحول ۾ ڦرڻ لڳو هو. پوئتي هٽڻ چاهيو هئائين،پوئتي هٽندي هٽندي هوءَ اترئين ديوار کي وڃي لڳي هئي. مون ور مان پسٽل ڪڍي ورتو هو،. هوءَ ڪنهن بُزدل نوجوان جيان هٿ مٿي ڪري رڦڻ لڳي هئي، ڪجهه ڳالهائڻ چاهيندي به ڳالهائي نه سگهي هئي. سوچيو هئم پهرين گولي سندس ساڄي اک ۽ ٻي گولي سندس کاٻي اک ۾ هڻندس، جن مون کي پنهنجي ڌنڌلي تصوير ڏيکاري ڪوڙي عشق جو جام پياريو هو. ٽين گولي سندس دل ۾هڻندس، اها دل جيڪا فريب جو پردو اوڍي ٻين رستن تي هلي هئي. جنهن منهنجي پيار ۽ سڃائپ کي مذاق سمجهيو هو. سوچيو هئم چوٿين گولي سندس دماغ ۾ هڻندس. جنهن مون سان فريب جو سوچيو هو. جنهن فهيم لاءِ سوچيو هو . سوچيو هئم پنجين ۽ ڇهين گولي هن جي ٻنهي هٿن ۾ هڻندس، جن پنهنجن ترين تي منهنجو نالو پاڻيءَ جي ليڪن سان لکيو هو. جن مون ڏي فون جا ناجائز نمبر ڊائل ڪيا هئا. جن مون ڏي گفٽ آندا هئا پر انهن گفٽن ۾ طنز هيو ٽوڪون هيون ۽ برباديءَ جو بارود هو. سوچيو هئم ستين ۽ اٺين گولي هن جي ٻنهي پيرن ۾ هڻندس، جن مون ڏي فريب جو خيال تاڻي ناجائز ۽ اجايا پنڌ ڪيا هئا. جيڪي زندگي ۽ محبت جو پيغام فهيم ڏي کڻي ويا هئا ۽ سوچيم هئم آخر ۾ هڪ گولي پنهنجي دل کي به هڻي ڇڏيندس، جنهن مون کي بيوقوفي جي ڀونحال تي چاڙهي ڌڪو ڏيئي هيٺ ڪيرائي ڇڏيو هو، سوچي پسٽل جو منهن ساڄي اک ڏي ڪيو هئم نوشي اندر مان اٿندڙ معافي ۽ اعترافي جي هزارين خيالن کي اوڳاڇڻ چاهيندي به لاڳيتو ڳيتون ڏيئي واپس اندر ڌوڪڻ لڳي هئي. هٿ ڪنبڻ لڳا هئس، چپ ڦڙڪڻ لڳا هئا، پسٽل جي ٽريگر دٻائڻ لاءِ بدن جي قاتل قوت منهنجي ساڄي اشهد آڱر جي آخري حصي تي گڏ ٿي چڪي هئي. اکيون بند ڪري ٽريگر دٻايو هئم خالي ٽچ ٿي هئي. سندس کاٻي اک ڏي پسٽل کي ڦيري ٽريگر دٻايو هئم، ٻيو ڀيرو به خالي ٽچ ٿي هئي ۽ پوءِ لاڳيتو ٽريگر دٻائيندو ويو هئس ۽ ٽچ ٽچ ٿيندي وئي هئي. چهرو پگهر سان شل ٿي ويو هو، پسٽل کي زور سان فرش تي اڇليو هئم ۽ نوشي فاتحانه ٽهڪ ڏيندي ڪمري کان ٻاهر نڪري وئي هئي.