(15)
“دنيا ۾ پئسن کانسواءِ انسان اپاهچ آھي!”
محسوس ڪيو هئم ته مفادن جي پاڻيءَ ۾ ترندڙ انڌي مڇيءَ جهڙي موجوده سول سوسائٽيءَ جي پڇ ڍائي ذھنيت، عاقيل جي اکين مٿان پڻ هٿ ڏيئي ڇڏيا هئا. هو انسان هوندي به انسانيت جي ڪائناتي قدرن کان پاسيرو هو ۽ جدت کي پسند ڪرڻ جي باوجود به ذھني طور مڪروهه قدامت جو قيدي بڻيل هو!
عاقيل رات جي ماني کڻڻ لاءِ گهر روانو ٿيو هو ته پويان اڪيلائيءَ جي لمحن ۾، وهمن ۽ وهلُورن جا ڪيئي واچوڙا ورائي ويا هئم:
“تاريخ جي هر دؤر ۾ ملڪيت ۽ نسواني حسن جي مالڪي سدائين جان جي جوکم جو سبب رهي آھي ۽ تاريخ ڪڏھن به پنهنجو پاڻ کي دهرائڻ کان غافل ناهي رکيو!
اڄ دودي ۽ عاقيل کي به سونهري موقعو مليو آھي، مونکي مارڻ بعد مينا ۽ سندس دولت ڦٻائڻ جو! ڇا هاڻ مينا دودي جي حويليءَ جو سينگار ٿي پوندي!؟”
ڇرڪي پيو هئس. گهڻُو اڳ ڄام شوري جي رات ۾ دودي جو چيل جملو ياد آيو هئم:
“مرد لاءِ حسين عورت ۽ بنا محنت ملي پيل دولت، قدرت جو بيمثال گفٽ هوندا آھن!.”
ڄڻ روح جي بليڪ هول ۾ ڪرڻ لڳو هئس، آڏو، اُبتو، هيٺ، مٿي، لهوارو، سِڌو- بس سمورين دِشائن عدم جي اوٺي وات ۾ وڃي آپگهات ڪري ڇڏيو هو!
دودي ۽ سندس گهر ڀاتين جي هٿن جي ڪات ڪهاڙن جا خيالي عڪس، رت ڇاڻ تي ڇِري پوندڙ خونخوار جانورن جي ڏندن سان ملندڙ- جُلندڙ تصورن ۾ تحليل ٿي پيا هئا. سليقي سان سوچڻ واري سرڪش گهوڙي جي واڳ هٿن مان ڇڏائي ويئي هئي.
“ٿي سگهي ٿو مون ۽ مينا ٻنهي کي ماري دولت جي ٿيلهي تي ئي قبضو ڪيو ويندو.اسان جا لاش ڪنهن آڏي ساڏي کڏ ۾ اڇلي پوريا ويندا. جتي گهڻو عرصو زميني ڪيڙن جا شادي ڪاڄ هلندا رهندا ! اسان جي جسمن جا جُذا، زمين جي زرخيزيءَ وسيلي ڪنهن وونئڻ سان پيوند ٿي پوندا، جنهن جو سفيد ڪپهه چُنڊيندي ڪا پرديسياڻي پورهيت، چپن ئي چپن ۾، وڇوڙي جو گيت ڳائيندي! ۽ ايئن اسين ڪڏھن وري هن ديس جي هوائن جو حصو ٿي پونداسين!؟”
وڻن جا پُٺا ٽپريندڙ ھوا جي جهونڪي سان اُٿندڙ آواز تي ڇرڪي پيو هئس. فرسٽريشن ۽ بيقراريءَ ۾ وِچڙندو، کٽ تان اٿي ٿورو پرڀرو وڃي ناڙا- ڇوڙ ڪئي هئم. پيشاب جي سوساٽ سان گڏ ڪيئي اُبتا- سبتا خيال به مڇرن جيان من ۾ ڀُون- ڀُون ڪرڻ لڳا هئا:
“ڇا مون ۽ مينا جي وڇوڙي جي رت هاڻي چُني، اڄوڪي رات کي ئي اوڍڻي آھي؟! ڇا مرڻ کان اڳ هڪ دفعو ئي سهي، هوءَ مونکي ۽ آءٌ هُن کي وري ڏسي به سگهنداسين يا الاءِ نه؟!.”
اُٿي اڳٺ ٻَڌندي،پريان نظر ايندڙ دودي جي گهرن جا ڌُنڌلڪا، لڪي وار ڪندڙ نقاب پوش قاتلن جيان لڳا هئم.
لمحن لاءِ ايئن لڳو هئم، ڄڻ رتورت ڪاتن، ڪهاڙن ۽ ٻين ننڍن وڏن هٿيارن جي اُگهاڙي رقص کي،جيون جون دشمن ديويون ۽ ديوتا محظوظيت مان ڏسي رهيا هئا! ۽ اُتان ئي ڪٿان ڪنهن به وقت، موت جو ڏُومي هٿ مون ڏانهن وڌڻ وارو هو!
چانڊوڪيءَ ۾ نظر ايندڙ پنهنجي پاڇي کان به ڇرڪي پيو هئس.
ڪنوسرو ڏيئي ڪو آواز جهٽڻ جي ڪوشش ڪئي هئم، پر هر پاسي پُراسرار ماٺ جو گهوريندڙ مُهانڊو نهاري رهيو هو. واپس وري اچي کٽ تي ويٺو هئس، سوچيم:
ڪاش اهي خيال اڳ اچن ها ته جيڪر مينا کي ھيڏانهن وٺي اچڻ جي غلطي ڪون ڪريان ها؟! دودي کي ڊاج ڏيئي ڪنهن اڻ ڏٺل منزل ڏانهن نڪري پوان ها. ايئن آسانيءَ سان سندس وڇايل ڄار ۾ نه ڦاسان ها؟!”
ان ئي ويل ڪتيءَ پويان ڊوڙندڙ ڪتي جي قدمن جي آواز ٻُڌي ڇرڪ ڀريو هئم ۽ روح تائين ڌنڌوڙجي پيو هئس. ڀانيان ٿو عجيب و غريب آواز چپن تائين ايندي ايندي وات ۾ ئي وڃاڻُو هو. سوچيم:
“شڪر آھي جو آسپاس ڪو به موجود ناهي، نه ته جيڪر منهنجي نارملٽي به شڪي ٿي پوي ها. پر ڇا هينئر جيڪو ڪجهه سوچي رهيو آھيان، اهو نارمل آھي؟ يا وري اوچتو آيل غير معمولي حالتن جا درد، هضم ڪري نه سگهندڙ لاشعور، اڻ- سيبائيندڙ خيالن جي اُلٽي ڪري رهيو آھي! يا وري مينا کي وڃائي ويهڻ واري لاشعوري خوف جا مونجهارا ئي آھن، جيڪي مونکي لاڳيتو شڪ ۽ وهم جي ٿوهرن سان وچڙائي رهيا آھن!
رڳو ايئن به ناهي ته منهنجون موجوده سوچون هڪطرفي ماليا خوليا جو پرتوو ٿي پيون آھن، پر حالتن جي هٿن وهمن تي حقيقتن ۽ حقيتن تي وهمن جو رنگ هاري وڌو آھي! ان ڪري ڪيئن چئجي ته جيڪو ڪجهه سوچي رهيو آھيان، سو وهم آھي يا وري حقيقت!؟”
دودي جي گهر وٽان ايندڙ قدمن جو آواز ٻُڌي وري وکرڻ لڳو هئس:
“ايندڙ همراهه منهنجو قاتل به ٿي سگهي ٿو! مون کي مارڻ لاءِ ڪهڙو بم گُھربل آھي؟ بس رڳو ڇُرو، ڪهاڙي يا پسٽل سان به ڪم ٿي ويندو...
ذھن کوکلي لوهي دٻي جيان ٿي پيو هو، جنهن ۾ مُنتشر خيالن جون ٺڪريون ٺڙڪڻ لڳيون هيون. قدمن جو آواز جيئن جيئن ويجهو آيو هو، تيئن تيئن خواب گاڏڙ خيالن ۾ ڪي شبها ۽ شبيهون ٺھڻ ۽ ڊھڻ لڳيون هيون! ڪيئي رت هاڻا ڪات ۽ ڪهاڙا، امڪاني قاتل جي رت پياڪ ٻٽيءَ جا ڏند محسوس ٿيڻ لڳا هئا!.
“وڻن پويان لڪي حالتن جو جائزو وٺان” ان ئي سوچ ۾ کٽ تان لهي وڻن جي پويان وڃڻ لڳس. هڪ وڻ جي ٿُڙ آڏو بيهي ايندڙ ھمراهه جو جائزو ورتم، جيڪو هاڻ وڻن جي ڊگهن پاڇولن جي تاريڪيءَ کان اڳتي نڪري، چانڊوڪيءَ ۾ چٽو نظر اچڻ لڳو هو. مون کيس چتائي ڏسڻ جي ڪوشش ڪئي. هُو عاقيل هو ۽ سندس هٿ ۾ گهران آندل مانيءَ وارا برتن هئا. کٽ تي برتن رکي هُو آسپاس نهارڻ لڳو هو. ان جو مطلب هو ته هن وٽ في الحال هٿيارن سان مونکي مارڻ جو منصوبو موجود ڪو نه هو، سوچيم:
“مون کي مارڻ لاءِ زهر جو استعمال به ڪري سگهجي ٿو. شايد تڏھن ئي ته دودي رقم سندس گهر ڇڏڻ جي صلاح سان گڏ رات جي ماني پنهنجي گهر کائڻ لاءِ زور ڀريو هو؟! زهر وارو طريقو وڌيڪ آسان ۽ ڪنهن حد تائين محفوظ آھي.”
وري هڪ ٻئي خيال اچي آڱر جهلي هئي:
“کاڌي ۾ زهر هوندو ته به زوري اُڏي مُنهن ۾ ته ڪونه پوندو؟!”
وڻ جي اوٽ مان نڪري عاقيل جي ڀر واري کٽ تي وڃي ويٺس. سوچيم:
“وڻن ۾ پيشاب ڪرڻ جو بهانو گهڙي وٺان، پر وري خيال آيو:
“عاقيل شڪ ڪندو ته پيشاب لاءِ بنا پاڻيءَ ايترو پري ڇو ويو آھيان.”
عاقيل چيو:
“آءٌ ته ماڳهين پريشان ٿي پيس. سوچيم همراهه ڪيڏانهن ويو؟!”
خيال آيو:
“پريشان ٿيندين ڪونه؟! مون جهڙو سستو ۽ قيمتي شڪار هليو ويو.”
پر اندر ئي اندر ان خيال جو گلو گُهٽي ڇڏيم. هڪ چڱو بهانو ملي ويو، چيم:
“پيٽ ۾ سور اٿم. چهل قدمي ڪرڻ لاءِ ٿورو اڳتي نڪري ويو هئس.”
عاقيل اٿي وڃي بدنو کنيو ۽ هٿ ڌئارڻ لاءِ مون ڏانهن وڌيو. پهرين سوچيم ته عاقيل کي گڏ ماني کارائڻ لاءِ زور ڀريان. کاڌي ۾ زهر هوندو ته هرگز ماني ڪونه کائيندو، پر وري سوچيم:
“هن جيڪڏھن گهران ماني کائي اچڻ جو بهانو ڪري ورتو ته مون وٽ ماني نه کائڻ جو ڪهڙو جواز بچندو؟!”
عاقيل ويجهو پهچي چيو:
“ادا هٿ اورتي ڪر ته پاڻي لڳايان.”
وراڻيم:
“عاقيل يار پيٽ ۾ گهڻو سور آھي. ماني ته وڻي ڪونه ٿي.”
عاقيل زور ڀريندي چيو:
”ٻه ٽي گرهه ته کائو ڀلا؟!”
سوچيم:
“ٻن ٽن گراهن ۾ ئي ڪم ٿي ويندو!”
پر ان خيال جو اندر ئي اندر گلو گُهٽيندي وراڻيم.
“سور عادتي آھي. هڪڙو گرهه کاڌم ته اُڦٽ ماريندو. توهان ماني واپس کڻي وڃو.”
عاقيل ڳڻتيءَ جو اظھار ڪندي چيو:
“اسين به هيڪل گهراڻي ويٺا آھيون. هتي ته گوري به ڪونه ملندي!”
هُو واپس وڃي کٽ تي ويٺو ۽ سگريٽ دُکائي سوٽا هڻندي، چيائين:
“ڪافي دير ٿي چڪي آھي. بک سبب پيٽ ۾ ڪوئا ڪُڏي رهيا آھن.آءٌ ته سگريٽ پورو ڪري ماني کايان ٿو، باقي تنهنجي مرضي توسان!”
تڏھن ئي پڇتاؤ جي پاڻيءَ ۾ ٻُڏندي سوچيو هئم:
“ڪيڏو نه اياڻُو آھيان، محسن دوستن تي اجايا شڪ ڪري، انومانن جي اتاڪي ڪُتيءَ کان انڌا گُلر ڄڻائي رهيو آھيان!”
ان ئي ويل شام وارو تنهنجو چيل جملو ياد آيو هو:
“رات وارو ويلو ته دودي جي گهران ٽري ويندو، پر صبح لاءِ سامان گهرائجان. ڇو ته بنا دروازي واري بورچيخاني ۾ رکيل اٽو ڪتا خراب ڪري ويا آھن!”
ان جو مطلب هو ته توسان گڏ واپس پهچڻ بعد به ماني ملڻ جو آسرو ڪونه هو.
مارجي وڃڻ ۽ تنهنجي ڦُرجي وڃڻ جي نفسياتي دڙڪن سبب پيٽ جي گُندلي پويان لڪي ويٺل بک جو ٻارڙو، وري روئڻ لڳو هو. سوچيم:
“رڳو خوف جي اُلرن، فن جي محظُوظات، سونهن جي نظارن ۽ ڳالهين جي ڳهر سان بک کي ٽارڻ ممڪن هجي ها ته جيڪر دنيا جون سڀ ملون بند ٿي وڃن ها!”
عاقيل سگريٽ وسائي، اُٿي وڃي برتن رکيل کٽ تي ويٺو. پنهنجي ساءِ چيائين:
“ماني ٺرڻ بعد ذائقو ڇڏي ويندي.”
منهنجي وات ۾ پاڻي ڀرجي آيو. دل چاهيو ته بنا صلاحڻ جي ساڻس گڏ وڃي ماني کايان.پر تهذيب جي نالي ۾، سماج جي سيکاريل مصنوعيت روڪي وڌو:
“هينئر هينئر ماني کائڻ کان انڪار ڪيو اٿئي، هاڻ وري بنا سڏڻ جي ماني کائيندين؟ نڪ صفا ڪو لُوسڻ جو اٿئي ڇا؟ وڍيا ويهه ته موريا ٽيهه؟!”
پاڻ تي اخلاقي مارشل لا لڳائڻ جي ڪوشش ڪيم، پر پيٽ ۾ بُک جو پُرتشدد احتجاج وڌڻ لڳو. بار بار هڪ سوال جو ڏينڀُو ڏنگيندو رهيو:
“عاقيل وري ماني کائڻ لاءِ صلاحيندو يا الاءِ نه؟!”
عاقيل واري واري سان ماني، ٻوڙ ۽ چانورن تان ڍڪ لاٿو. هرسُو وڻندڙ هٻڪار پکڙجي پيئي.پيٽ ۾ وڌيڪ وٽ پوڻ لڳا. بک جو ناقابل برداشت احساس، وات ۾ ٺھي پيل ڏيڍ تولي جي ٿُڪ ۾ گهڙي آيو. ٿُڪ ٿُڪيندي سوچيم:
“امير ۽ غريب جي بُک هڪجهڙي هوندي آھي، بس ڍؤ ۽ بک جون حالتون ۽ سبب مختلف ٿيندا آھن!.”
عاقيل وڏي چمچي سان ڏُونگهي مان ٻوڙ ڪڍي پليٽ ۾ وجهڻ لڳو. پليٽ ۾ ڪرندڙ ٻوٽين جو هرهڪ ٺُڙڪو بُکي پيٽ کي سِڪائڻ جون ستم ظريفيون ڪرڻ لڳو. هڪ حسرت هانءُ کي نپوڙڻ لڳي:
“ڪاش! عاقيل وري ماني کائڻ لاءِ صلاحي!”
عاقيل مانيءَ مان گرهه ڀڇڻ لاءِ ھٿ وڌايو، ايئن لڳم ڄڻ اڄوڪي رات پيٽ ڀرڻ جون سموريون اميدون به، عاقيل جي ڏندن هيٺيان اچڻ واري گرهه جيان ذرو ذرو ٿيڻ واريون هيون!
مانيءَ مان ٽُڪر ڀڃندي، ڄڻ کيس ڪجهه ياد آيو. رسمي صلاح ھڻندي، چيائين:
“اچو ته ماني کائون.”
مون کٽ تان اٿندي وراڻيو:
“هاڻ ته پيٽ جو سور به گهٽجي رهيو آھي ته بک به وڌي رهي آھي. ذائقي کي ٿورو تبديل ڪري ڏسون ڀلا؟!”
عاقيل کٽ تي منهنجي لاءِ جڳهه ٺاهيندي چيو:
“اچ اچ هن اوطاق تان نيراني پيٽ وڃڻ سٺو سنوڻ ناهي.”
عاقيل سان گڏ ماني کائيندي سوچيم:
“ڀلي بک ڀرم جي، شال مَ وڃي شان” جهڙي سماجي چوڻي جن چپن تان پهريون ڀيرو تِرڪي هوندي، انهن چپن زندگيءَ ۾ شايد ڪڏھن به بک مري ڪونه ڏٺو هوندو!
ماني کائڻ بعد ٺلها ٿانوَ گهر ڏانهن کڻي ويندي، عاقيل چيو:
“تون بائونڊري وٽ هلي بيهي، آءٌ ڀاڄائيءَ کي ڍڳا گاڏيءَ ۾ ويهاري پهچان ٿو.”
بائونڊريءَ تي تنهنجو انتظار ڪندي، سوچيو هئم:
“ساعتن ۾ صديون سمائيندڙ اوسيئڙا، واڳونءَ جي وات ۾ ھُجڻ کان به وڌيڪ اذيتناڪ هوندا آھن!”
عاقيل جي ڍڳا گاڏيءَ تي توکي صحيح سلامت ڏسي، ان کان به وڌيڪ خوشيءَ کينچل ڪئي هئي، جيتري سول اسپتال جي اڳيان، ڪار جي پوئين سيٽ تي توسان گڏ ويهندي، بدن ۾ ڪتڪائي ٿي هئي. سوچيو هئم:
“دلواريون ۽ قيمتي شيون پهريون دفعو ملڻ وقت ايتري خوشي ناهن ڏينديون، جيتري وڃائجي وڃڻ جي احساس مان وري موٽي ملڻ وقت محسوس ڪرائينديون آھن!”
توکي پهريون ڀيرو ڏسڻ کان هيستائين، وري وري وڃائڻ جي خدشن باوجود، تنهنجي هيستائين جي رفاقت زندگيءَ جي انمول دريافت محسوس ٿي هئم. پر دودي جي گهر وڃڻ واري تنهنجي ٽن ڪلاڪن جي دُوريءَ، پاڻيءَ ۾ پوندڙ ڪچي گهڙي جيان ايترو ته ڀوري ڀُڪا ڪري وڌو هو،جو دودي جي اوطاق تي عجيب ۽ ايبنارمل خيال آيا هئم، جن کي لاشعوري طور پوليس جي خوف ۽ اخباري سُرخين جي تلخ ترين اثرن ويتر وڌايو هو.
وياڪل چانڊوڪيءَ ۾ ڍڳا گاڏيءَ جا لوڏا کائيندي، توکي ايئن محويت سان ڏٺو هئم،جيئن ڪو خبطي سائنسدان سالن جي ناڪام تجربن پڄاڻان، پهرئين ڪامياب ٿيندڙ تجربي کي ڏسندو آھي! چنڊ جي ڪرڻن ۾ ڪيتري نه سهڻي ۽ من موهڻي لڳي هُئينءَ. وري وڃائجي وڃڻ جي اُلڪن سان گڏ، پنهنجي هٿن ۾ تنهنجو هٿ جهلي، توکي ڇُھائن ۾ ايئن محسوس ڪيو هئم، جيئن ڪو ڇڙو نابين لوڪ کان لڪايل پنهنجن زيورن تي وڏي وڇوٽيءَ کانپوءِ هٿ ڦيريندو آھي! يا وري انڌپڻ سبب سُڃاڻڻ جي بهاني، ڪنهن جوان عورت جي ٻانهن کي ڇُھندو آھي!
اڳتي ڊُڪندڙ ڍڳن پويان گهيلجندڙ گاڏيءَ تي، آسپاس نگاهه ڪئي هئم ته صبح جي ڊوڙ ڪندڙ فوجين جيان وڻن جا پاڇولا پوئتي ڊُڪندي ڏسڻ ۾ آيا هئم. ڏُور ساون کيتن ۾ گدڙن جي اونائڻ جا آواز، جهنگلي فطرت جون ٻوليون ٻُرائي رهيا هئا! ڪچي رستي ڪناري وهندڙ پڪي واٽر ۾ ٽٻيون هڻندڙ چنڊ جو عڪس،ناچُو ڇوڪريءَ جيان رقص ڪري رهيو هو. اولهه جي هٺيلي هوا ۾، مٿي تان سرڪي پيل پٽوريون ۽ ڦڙ ڦڙ ڪندڙ پَڙا درست ڪندڙ جوان ڍاٽياڻين جيان،کجين جي لُڏندڙ لامن مان ڇڻندڙ چانڊوڪي، ڄڻ چنڊ جي ڪنجري مان نڪتل سونا ڌاڳا زمين تي وڇائي رهي هئي! ڪمند جي فصل ۾ گهڙي پوندڙ آوارهه هوائن جي چُوڙين جا ڇِڻڪا، مخمور جوڀن جي پيرن ۾ پاتل ڇيرن جي ڇمڪي جيان لڳا هئم. شبنمي هوائن ۾ هندورو بڻجي پيل سنڌ جي خاموش ٻهراڙيءَ جي تصوير، محبوبه جي مرڪ جهڙي دل آويز لڳي رهي هئي. دل چاهيو هو، آسپاس جي وڻن تي لوڪ کان لڪي، ڪچڙي ننڊ مان خواب چورائيندڙ پکين جيان، هلندڙ گاڏيءَ ۾ ئي، تنهنجي هنج ۾ ليٽي پوان! پر ليٽي نه سگهيو هئس، رڳو تنهنجي جوڀن جي رس- چَس سان ڀرپور پينڊين ۽ سَٿرن تي هٿ گُھمائي، قدرت طرفان جوانيءَ جي ڪوڊ ۾ لڪايل زندگيءَ جو فلسفو سمجهڻ جي ڪوشش ڪئي هئم!
ڍڳن کي چهبڪ ڏيکاري ۽ هُش ھُش ڪري ھڪليندڙ عاقيل، گاڏي روڪيندي پُڇيو هو:
“هاڻ آءٌ واپس وڃان ٿو. ٻيو ڪو حڪم احڪام؟!”
گاڏيءَ تان لهندي وراڻيم:
صبح 11 وڳي کان اڳ جهڏي مان 10 ڪلو اٽو ۽ اخبار وٺي اچجان!”
وڏي لوڙھي جي گهٽيءَ کي چڱي طرح ڊينگهر ڏيئي، واڙي ۾ پيشاب ڪري اڱڻ تي آيو هئس ته تون بستري مٿان مڇرداني لڳائي، اڳ ئي اندر ليٽي چڪي هُئينءَ.
اندر گهڙيو هئس ته پيار ۽ مستيءَ منجهان مونکي چنبڙي پيئي هُئينءَ، ايئن ڄڻ بکايل جهرڪي داڻن جي ٻوريءَ کي چُھنب سان ٽوڙي اندريان ڪجهه ڪڍڻ جي جستجو ڪندي آھي! هڪٻئي جي وجود ۾ وروڪيل مسرتن ۽ حسرتن کي دريافت ڪرڻ جي مزيدار مشغلي دوران، ھڪٻئي جو هٿ ونڊائڻ لڳا هئاسين! وِلهه ۾ وهنتل ٿڌڙي رات، تنهنجي ڀُوري بدن جي حرارت تي هٿ سيڪڻ لڳي هئي! چنڊ تنهنجي سونهري بدن ۾ پيوند ٿي پوڻ جا جاڳندي خواب ڏسڻ لڳو هو! منهنجي جسم جي وار وار مان، تنهنجن مينڌي هاڻن هٿن جي لمس جون تمنائون پگهر جيان ڦُٽي نڪتيون هيون! منهنجي هيڻي حال جا سمورا درد، خوف ۽ خدشا، ڊيل وانگر چمين سان چُڳي رهي هُيئين! لذتن کي ڦُلوريندي،جوانيءَ جو ڪوڊ کولڻ دوران ڀانيان ٿو، ھڪ ئي وقت زندگيءَ جو فلسفو سمجهڻ ۽ سمجهائڻ جي ڪوشش ڪري رهي هُئينءَ! تنهنجي هر چميءَ جو چَسڪو،منهنجي اندر ۾ هوندي به هيستائين مون کان اڻسُڃاڻُو بڻيل جذبن کي جاڳائڻ لڳو هو.جڏھن سنگمرمر جهڙن سفيد پر نشتري ڏندن سان، مستيءَ ۾ منهنجي ڳل تي چڪ پائي،منهنجي برداشت جو امتحان ورتو هُيئي ته رت نڪرڻ باوجود، لذتن ۽ سرور جي انتهائن ۾، نہ توکي زبان رت ۾ آلي ٿيڻ جو احساس ٿيو هو ۽ نہ ئي منهنجو درد مون کي چُهنڊڙي پائي سگهيو هو! اهوئي زندگي ۽ موت وچان موجود مخفي راز جي ڪوڊ جو پهريون نقطو هو،جنهن ۾ درد کي لذتن ۾ ڪنورڊ ٿيڻُو پوندو آھي! ڇهون نقطو پاڻ ٻنهي هڪٻئي جي اکين ۾ پسيو هو.۽ باقي وچ وارا چار ڳجها نقطا، اڃان احساسن ۾ اچي ڪون سگهيا هئا!؟.