(19)
”لڳي ٿو پوليس ۽ مائٽن کي ڇوڪريءَ تي ڀروسو ناهي، ان ڪري ڇوڪري ڪورٽ ۾ پيش ڪرڻ کان لنوايو پيو وڃي. پر ايندڙ شنوائيءَ تي ڇوڪري پيش نه ٿي ته سڄو ڪيس هيٺ مٿي ٿي ويندو.“
وڪيل اهو به پڇيو هو ته
“ڪيئن ٿو ڀائين مينا ڪورٽ ۾ تو کي پنهنجو مڙس تسليم ڪندي؟”
”مون کي مينا تي ايترو ئي يقين آھي، جيترو سڀاڻي سج اڀرڻ تي!!”
سينيئر وڪيل پٺي ٽپري چيو هو:
“ته پوءِ دلجائي رک نوجوان-پيار زندهه باد.“
گهڻن ڏينهن بعد کلي پيو هئس.وڪيل ويندي ويندي چيو هو:
“ڏس ته مان ڪيئن ٿو کين سوڙھا ڪريان!“
پر اڄ ڪورٽ جي احاطي ۾ داخل ٿيندي ئي توکي ڏسڻ لاءِ منهنجي دل سوڙھي ٿي رهي هئي. ڪيترن ڏينهن جي سڪ ھئي، جنهن کي دل ۾ دٻائي رکيو هئم. ڪيترين راتين جا اوجاڳا هئا، جن کي ننڌڪ هينئڙي سان سلهاڙي ڇڏيو هئم. اويلن وڇوڙن جا ڪيترا زخم هئا،جن کي ڳڻڻ بنا ئي اندر جي انڌار ڀُونئري ۾ لڪائي رکيو هئم. دردن جا ڪيترا انبار هئا، جيڪي وجود جي واٽن تي وڌي وڻ ٿيا هئا.ڳُجهين ڳالهين جون ڪي ڀريون هيون، جيڪي پيٽ جي ورن ۾ وروڪيل هُيون!!
عدالت ۾ گهڻي رش لڳي پيئي هئي، شايد ميڊيا سميت سڀني کي تنهنجي بيان ٻُڌڻ سان دلچسپي هئي. ڀرسان هڪ پوليس وارو ٻئي کي چئي رهيو هو.
”هن سامهون بيٺل ڇوڪريءَ جو به اڄ بيان ٿيندو،جنهن لو ميريج ڪئي آھي ۽ ٻُڌو آھي ته ان صدمي ۾ ڪالهه سندس امڙ گذاري ويئي.“
مون کي انهن والدين تي سخت ڪاوڙ آئي، جن لاءِ پنهنجي اولاد جون خوشيون شاڪ بڻبيون آھن.سوچيم:
”اهڙا نازڪ دل والدين پنهنجي اولاد کي پهريان ايتري آزادي ڇو ٿا ڏين!“
مون ساڄي طرف نهاريو، برقعي ۾ هڪ نوجوان ڇوڪري پُٺيري بيٺي هئي.
سپاهي وري ڳالهاڻُو:
”۽ جنهن سان شادي ڪئي اٿس، اهو ڀنگي آھي ۽ ڪجهه مهينا اڳ مسلمان ٿيو آھي.“
الاءِ ڇو مونکي سيئوکري محسوس ٿي. نفرت ۽ بُڇان ۾ ڇوڪريءَ ڏانهن ڏٺم. ڇوڪريءَ ڪنڌ ورائي مون ڏانهن ڏٺو. منهنجي پيرن هيٺيان زمين کسڪڻ لڳي. وڏي ادي امينه هڪ ڀنگيءَ سان گڏ ڪورٽ جي احاطي ۾، عدالتي سڏ ٿيڻ جو اوسيئڙو ڪري رهي هئي.
چڪر اچڻ لڳا، پر تنهنجي ڪرشماتي تصور سان پاڻ کي سنڀالڻ جي ڪوشش ڪيم.ان ئي ويل سينيئر وڪيل ڀرسان اچي ڀڻڪو ڪيو هو:
”ڇوڪري موجود آھي،عنقريب سڏ ٿيندو.ڏسجان ڇوڪري ساڳي نه هجي ته مون کي اکين ئي اکين ۾ اشارو ڪجان.“
**
عدالت جي ڪمري ۾ توکي گهڙندي سڀني عيد جي چنڊ جيان ڏٺو هو. منهنجي دل زور زور سان ڌڙڪڻ لڳي هئي.تون ڪيتري نه ڏُٻري ۽ ٿڪل ٿڪل لڳي رهي هُئينءَ! توکي ڏسي، منهنجي دل جي ڳوٺ منجهان هڪئي لمحي خوشبُوئن جا ڪيئي قافلا اٿي پيا هئا!
سوچيو هئم:
”بس هاڻ سورن جو سج لهڻ وارو آھي. جيئن ئي مينا ڳالهائڻ شروع ڪندي، مون ۽ ساڻس ٿيل ناانصافين جا بکيا اُڊڙڻ لڳندا. هوءَ نه رڳو والدين سان گڏ وڃڻ کان انڪار ڪندي، پر جج آڏو منهنجي آزاديءَ لاءِ پڻ ٻاڏائيندي ۽ ايلاز ڪندي!!”
جج جي سوال جي جواب ۾ تو کنگهي گلو صاف ڪيو هو.ڳالهائڻ چاهيو هُيئي، پر ڳالهائي نہ سگهي هُيئين.جج چيو:
”هتي توهان سئو سيڪڙو محفوظ آھيو. شاباس... بنا خوف جي ٻڌايو.“
چيو هُيئي:
”ان ڏينهن بازار مان خريداري ڪري جيئن ئي موٽيس ته روڪ رقم ۽ زيورن سميت ڌاڙيلن اغوا ڪري ورتو.....!!”
تنهنجا لفظ پگهريل شيهو هئا، جيڪي ڪنن ۾ عذاب بڻجي داخل ٿيڻ لڳا.
جج مون ڏانهن آڱر کڻي توکان پڇيو:
”اهوئي ڌاڙيل هو نه جنهن توکي اغوا ڪيو هو؟“
نيڻ کڻي مون ڏانهن نهاريو هيئي:
هجتي ڏوراپن کي لڙڪن ۾ لڪائي تنهنجي نيڻن سان نيڻ ملايا هئم.ڪيترن ڏينهن بعد نگاهون نگاهن سان مليون هيون، ڄڻ به ستارا هڪٻئي ۾ تحليل ٿي پيا هئا. اکين ۾ اوتجي آيل سنگسار محبت جو درد، رياستي انتظام ۽ قانون اڳيان گونگو ٿي پيو هو.تنهنجي اکين ۾ اڳ ڏٺل انهن پُراسرار نقطن جا سحر وري روح پاتال ۾ پيوند ٿي پيا ھئا، پر هڪ سطح اهڙي به آئي هئي، جتان مون کي ايئن محسوس ٿيو، ڄڻ ڪي غيبي هٿ پنهنجي محبت جي مورتيءَ کي وري مسمار ڪري رهيا هئا.هڪ وجود جا ٻہ حصا ٿيڻ دوران ڳڙندڙ رت کي اذيتن جون ڳجهون پيئڻ لڳيون هيون.پڪ ٿي پيئي هئم ته جنم جنم کان اڻپُورتا جي پنڌ ۾، تون وري مون کان وڃائجي رهي هُئينءَ!
ڪيترو نه ناقابل يقين ۽ دردناڪ لمحو هو،جو تون دنيا جي هڪڙي منصف اڳيان ان شخص کي هڪ ڌاڙيل طور شناخت ڪرڻ جي ڪوشش ڪري رهي هُئينءَ، جنهن سان تنهنجي ڪن جنمن جي شناسائي هئي! ڪجهه ڪُڇڻ بنا بيهوش ٿي پَٽ تي ڪري پيئي هئينءَ. نهنجا وارث توکي ٻاهر کڻي وڃڻ لڳا هئا.ظاهري طور ته توکي مون کان جدا ڪيو ويو هو، پر اصل ۾ تون مون کان جُدا ٿي نه سگهي هُئينءَ! بس ڪيئي ڪم اڌورا ڇڏي ايندڙ جهَٽپَٽيي مهمان جيان اويلي آئي هُئينءَ ۽ سويلي هلي ويئي هئينءَ! ملي جدا ٿي هُئينءَ ۽ وڇڙي ملي هُئينءَ! توکي حاصل ڪري وڃايو هئم ۽ وڃائي حاصل ڪيو هئم. تون کُليل اکين جو خواب هُئينءَ يا وري يا وري نه ٻُڌائڻ جهڙو خيال هُئينءَ! جيئن به هو، تون منهنجي هُئينءَ ۽ آئون تنهنجو هُيس. بس رڳو وري وري وجائجڻ جي وادين ۾ خونخوار جانورن هٿان زخمي ٿي، مون هر ڀيري توکي وڃايو هو!
”ڇوڪري ايتري ته حراسيل آھي، جو ڌاڙيل ڏسي بيهوش ٿي پيئي. سندس بيان مڪمل ۽ ڏوهه ثابت ٿي چڪو آھي. هاڻ ڪورٽ سڳوري جلد مجرمن کي وڌ کان وڌ سزا جو فيصلو ٻُڌائي.“
مخالف وڪيل ڪورٽ کي استدعا ڪئي هئي.
ان ئي ويل منهنجا پير ٿڙڻ لڳاهئا.ھيٺ ڪرڻ کان اڳ سامهون بيساکين تي بيٺل معذور بابا کي ڏٺو هئم،جنهن جي اکين مان اڄ ڪو به ڏينڀو مون ڏانهن ڪو نه اُڏاڻو. بس اهي ئي ٻه اکيون هيون، جيڪي مون کي بي قصور سمجهي رهيون هيون ...!!