سري لنڪا جو سفر
اسان ڪئنڊي شهر پُهتاسين جيڪو پراڻي زماني ۾ بادشاهن جي راڄڌاني رهيو آهي. ڪئنڊي ۾ ڪنهن وقت سيلون جي حڪومت هئي، اتي هڪ بانٽي جو گارڊن به آهي، جنهن ۾ اٽڪل هر گل ۽ ٻوٽو آهي. هڪ مندر ۾ لارڊ ٻُڌا جو ڏند رکيل آهي، ايئن سريلنڪا ۾ وڏو ميوزيم جيڪو 3- ماڙ محل ۾ جڙيل آهي، ڄڻ سياحن لآءِ زيارت گاهه بڻيل هو. اسان اُتي عمايه هل هوٽل ڪئنڊي ۾ رهياسين. هتي شاپنگ ۾ شيون مهانگيون هيون، هتي جا ماڻهو شلوار ڪونه پائين رڳو پينٽ ۽ بشيٽ جو رواج عام آهي. ڪپڙي لٽي جو اسان ۾ ۽ هنن جو نمونو الڳ آهي. هوٽل ۾ شاديون به ڏٺيون، شادي دوران گهوٽ ڪنوار هڪ خاص ڏاڪڻ تان تِرڪي لهي رهيا هئا. الائي ڪهڙي رسم هئي. عجيب لقاءُ هو. پردو ڪرڻ جو رواج ڪونهي، خبر ڪانه ٿي پيئي ته ڪهڙي قوم جي شادي آهي. اتان کان بيروالا بيچ ڏي نڪتاسين. رستي ۾ هاٿين جي پالنا ۽ سنڀالڻ جو علائقو هو. هتي ننڍا وڏا هاٿي آزاد پئي گهميا. وڏو علائقو هاٿين سان ڀريو پيو هو. اسان بيرو والا سمنڊ ڪناري ٻه راتيون (Eden Restorent) هوٽل ۾ رهياسين، جتان سمنڊ جو ڪنارو 6- ميل هو. گالي بندر تي فرينچ قبضو ڪري آزاد ڪيو هو. سريلنڪا ۾ ڪرڪيٽ راند به گالي ۾ ٿئي ٿي. اسان تڏهن مٿي بيٺا هئاسين، هيٺ پاڪستان ۽ بنگلاديش ۾ ڪرڪيٽ ميچ هلي رهي هئي. بيرووالا شهر ۾ ٻُڌا جو هڪ بُت 1601- فوٽ ٻه انچ مٿي آهي. سري لنڪا ۾ هڪ شاندار اوچو هو. اهڙيءَ ريت بيرو والا ۾ عاليشان چرچ (ST: Anvee Church) سميت 1024- ۾ مولوي موسيٰ جي ٺهرايل مسجد (Kechi Maha Islamic) جيڪا بوريوالا ۾ پهرين مسلم مسجد چئي وڃي ٿي. جتان پوءِ ڪولمبو روانا ٿياسين. 60- ڪلوميٽر رستي ۾ ڪافي ننڍا وڏا شهر آيا. ڪولمبو ۾ تاج محل هوٽل ۾ ٻه ڏينهن رهي شاپنگ به ڪئي سين. بيرو والا جتي 30- سيڪڙو مسلمان رهن ٿا.