تاريخ، سچ ۽ هڪ راڻو ڊاڪٽر راڻا سي راٺوڙ
ڊاڪٽر راڻا سي راٺوڙ هڪ اهڙي ماحول ۾ اک پٽي ٿو، جتي سندس ڪڙم، قبيلي، جاتي کي زندگي جي هر موڙ تي ڌڪاريو وڃي ٿو، انهن جي احساسن، امنگن، خدمتن کي جنم ڏيڻ به نٿو ڏنو وڃي، هو ڏسي ٿو ته سندس آسپاس سندن جاتي انساني اڻ برابري واري اڏي تي لڇندي رهي ٿر پر هي شخص ڪاتي هيٺيان ڪنڌ، پوءِ به نعراءِ نينهن جا هڻي ميدان عمل ۾ نڪري ٿو. هن جو حوصلو هن جي همت، هن جا جذبا ڀالا ۽ ترڇيون بڻجي ميدان ماريندي مورچا سر ڪندي پنهنجي منزل طرف روان ۽ دوان رهي ٿو. هو ڪئين پڙهيو ۽ ڪڙهيو. هن ڪئين ڪشالا ڪڍيا، هن مسيحا بڻجڻ کانپوءِ ڇا ڇا ڀوڳيون. اهائي ته اسان جي تاريخ آهي، جيڪا درٻاري تاريخ جون ڌڄيون اڏائي ٿي سگهي. راڻي مينڌري جي مومل ته دل برداشته ٿي، غلط فهمين جي ٻلي ٿي چڙهي پر هن راڻي جي مومل ته حوصلي ۽ همت سان جيئندي رات جي اونداهي ۾ بزدل ۽ پنهنجن قاتلن جي هٿن گولين جو کاڄ بڻجي پر هي راڻو ڪنهن جو درٻاري ٿيڻ بدران وري ساڳي حوصلي ۽ همت سان کيرپاڪ پٽ سميت باقي معصوم پٽرن کي پتا واري شفقت سان گڏ ماتا واري ممتا سان پالي نپائي علم جي زيور سان آراسته ڪري پنهنجي مشن کي جاري رکڻ لاءِ پيچرا ٺاهي ڏي ٿو. وار وار نمسڪار آهي، ان عظيم انسان کي جنهن ماڻهپي کي مان ڏنو، جيڪو بي سهارن لاءِ سهارو بڻيو، جيڪو درد مندن جو درمان بڻيو، جنهن اسان کي اهو سبق سيکاريو ته ڪجهه حاصل ڪرڻ لاءِ پاڻ ارپڻو ٿو پوي. هن اهو سولي سمجهايو ته علم کانسواءِ انسان جهالت جي جهنگ ۾ جانورن جو کاڄ ٿو بڻجي۔
معصوم ٿري، جهڏو