آتم ڪٿا / آٽوبايوگرافي

زندگي جا پنڌ ۽ پيچرا

ريگستاني علائقي ٿرپاڪر ۾ پنهنجي علم جي جوت کي جلائيندي اونداهه مان روشنيءَ جو تجلو بڻجي سامهون ايندڙ ڊاڪٽر راڻا سي راٺوڙ پنهنجي مسيحائي پيشي سان سچائيءَ ۽ سماجي خدمتن آڌار پنهنجي علائقي ۾ اهم مثالي ڪردار جي حيثيت رکي ٿو، پر هن ڪتاب ” زندگي جا پيچرا ۽ پنڌ“ جي منظرعام تي اچڻ کانپوءِ هڪ تخليقڪار جي روپ ۾ به سامهون آيو آهي، جيڪو پڻ يقينن هڪ خوش آئيند ۽ وقتائتو قدم آهي، ان ۾ ڪوبه شڪ ناهي ته ڊاڪٽر راڻا سي راٺوڙ جي زندگيءَ جا تلخ تجربا اسان لاءِ مشعل راهه آهن، هن پنهنجي حياتي ۾ جيڪوبه ڀوڳيو ۽ پيڙيو ان جو مختصر ذڪر پنهنجي هن جيون ڪٿا ۾ ڪري ڇڏيو آهي، خاص طور ورهاڱي کان اڳ ۽ پوءِ جي بدلجندڙ صورتحال کي قلمبند ڪري.
Title Cover of book زندگي جا پنڌ ۽ پيچرا

نيپال جو سير

نيپال جو ملڪ هندستان جي اوڀر واري بارڊر سان هماليه جبلن جي مٿاهين علائقي ۾ آهي. دنيا ۾ اهو واحد ملڪ آهي، جتي 99- سيڪڙو هندو رهن ٿا. هتي قدرتي نظارا، ڍنڍون، پهاڙي سفر ۽ ڌرمي مندر وغيره زياده آهن، جيئن ته پاڪستان کان نيپال سڌو سفر ناهي، انڪري ڪراچيءَ کان جهاز ذريعي مسقط ۽ اومان جي جهاز ۾ کٽمنڊو پُهچڻ ٿيو، جتان پئڪيج موجب ڪار ۾ کٽمنڊو جي تامل ايريا ۾ هوٽل منانگ ۾ رهياسين. صبح جو پسگردائي ۾ گهمڻ ڦرڻ ۽ ڪجهه ڏسڻ لاءِ نڪتاسين. شاهڪار ڪاريگري سان جڙيل مندر، توڙي ٻيا منظر، اڙانگا غار، ڍنڍون ۽ ڊريم گارڊن منانگ هوٽل واقع آهن. سڀئي هنڌ باربار ڏسڻ لاءِ دل چاهيو پئي. هوٽل ۾ راڻو مل پرياني اصل رهندڙ مٺي ٿرپارڪر هينئر ميڊيڪل ڪاليج نيپال ۽ سندس پُٽ سان ملاقات ٿي، ته هن پرسنل اسان کي نيپالي ٽوپي تحفي طور ڏني. ان بعد اسان ”پوڪرا“ جو شهر جيڪو نيپال جو ٻيو وڏو شهر آهي، گهمڻ نڪري وياسين. جديد تعميرات آهي، سازنگ ڪوٽ جبل تي اڀرندڙ سج جو پاڇو ڏسڻ وياسين. بعد ۾ کٽمنڊو اچي هوٽل بدلائي، هِل ٽاپ مندر، ورلڊ پيس، اسٽوپا لارڊ ٻُڌ ۽ ٻيا نظارا به ڏسڻ وٽان هئا. وشال هوٽل ۾ رهياسين جيڪا ماننگ هوٽل کان ڪافي بهتر هئي. کٽمنڊو جون ٻيون مشهور جايون، ڪنگس وي، ميوزيم، بازار ۽ 22- ڪلو ميٽر ڏور ڪرٽي ويو شيو شنڪر جو مندر ۽ اُتي پاروتيءَ جو ٻيو مندر ڏسڻ جهڙا هئا، ٻُڌڻ ۾ آيو ته شو ۽ پاروتي اصل ۾ هن علائقي ۾ ئي رهندا هئا. اُتان کان جبل کان ٻي پاسي ماٿريءَ ۾ پاڻي ۽ آبادي هئي. روايت آهي ته شِو مهاراج جبل کي ڦاڙي واهه ٺاهيو، جنهن کي چئوڀار چون ٿا.
هن کان اڳتي ڪالي ديوي جو مندر هو، ٻن جبلن جي وچ ۾ 155- ڏاڪا هيٺ وڃڻ کانپوءِ پهچڻو هو. هن کي داڪشي ڪالي (Dakshikali) مندر چون ٿا. مندر جي پاسي ۾ پاڻيءَ جي ندي وهي ٿي. اندر پاسي تي مساڻ آهن، جتي ماڻهو جهاٽڪي سان جانورن کي قربان ڪري رهيا هئا. آئون اڪيلو هتي لهي ويو هوس، مندر وارو ماحول دونهين نما هو، جنهن سان ڪافي منجهه ٿي پئي. ٻي ڏينهن درٻار ايريا ۾ شاپنگ ڪئي سين. هتي گهڻا واپاري هندستان جا ۽ پنجابي ۾ ڳالهائي رهيا هئا. ٻي ڏينهن گوجروار گارڊن گهمڻ وياسين، جيڪو شهر کان 3- ڪلو ميٽر پري هو، هتي بخشو قوم جا ماڻهو ٽولن جي صورت ۾ من شانتيءَ لاءِ آيا پئي. تمام سڪون وارو گارڊن هو. ٽاور گهمڻ وياسين، پر لفٽ خراب هئڻ ڪري واپس نيو روڊ ذريعي هوٽل آياسين. آخري ڏينهن وشنو مندر ڏسي ڀٽ ڀٽائي سپر مارڪيٽ مان رهيل شاپنگ ڪري آنگن ريسٽورنٽ ۾ لنچ ڪري موٽياسين، جنهن بعد اُتان مسقط کان ڪراچي اچڻ آساني هئي.