شاعري

رڻ تي رم جهم

ماھتاب محبوب لکي ٿي: ”اياز جون من موهيندڙ سوچون، هيئين سان هنڊائڻ جهڙا ٻول، جيءَ کي جهونجهاڙي، غافل ذهنن کي بيدار ڪندڙ وزنائتا دليل، دلڪش تشبيهون، ڏکن، محبتن، نفرتن جا انوکا اظهار، انهن کي پڙهڻ مھل، پڙهندڙ عجيب قسم جي مختلف ڪيفيتن مان گذري ٿو. اياز جون تحريرون کيس پنهنجي ايڏو تہ ويجهو ٿيون لڳن جو ائين پيو محسوس ڪندو تہ هن جيڪي چيو ٿي سو اڳ ئي سندس دل ۾ هو پر الائي اهو سڀ من جي ڪهڙي گوشي ۾ لڪل هو، جنهن کي ڄاڻڻ ۽ محسوس ڪرڻ هن لاءِ ممڪن ئي نہ هو.“

  • 4.5/5.0
  • 103
  • 27
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • شيخ اياز
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book رڻ تي رم جهم

تو نه سکين رابيل جي ٻولي

تو نه سکين رابيل جي ٻولي
۽ نه گلاب جا ٻول ئي ڄاڻين؛
جو پٿر جي ڇاتيءَ ۾ آ
درد، اُنهيءَ کي تون نه سڃاڻين؛
تارا روز اشارن ۾ جي
ڳالهيون ڪن ٿا
سي به نه ڄاڻين،
ڇو مُرڪن ٿا سانجهيءَ ٽاڻي،
ماڪ ڦُڙن جا ڳوڙها ڇا لئه
رات لڙيءَ جو هو لاڙِن ٿا،
سوبه نه ڄاڻين؛
واءُ لڳي ٿو تنهنجي ڀاڻي
گل جهومن ٿا
۽ پو تارن کي تاڙِن ٿا
رات وهاڻين؛
پٿر پٿر
ڪائنات ۾ سڀ تو وانگر
زندهه آهِن، ساهه کڻن ٿا،
ڀِرُن ڀيرَ پهاڙن جا ڄڻ
مون کي گهايل گَڊّ لڳن ٿا،
رات به ڪاري ڪويل آهي
اُن جا نيڻ ستارن وانگر
ڪاري جهُڙ ۾ ڄڻ جهمڪن ٿا
ڪُوڪ ڪُوڪ ٿي ڄڻ ٽمڪن ٿا؛
ماڻهوءَ کي ڪئن مارين ٿو تون!
ڀورا، ڪيئن وسارين ٿو تون
هر ماڻهوءَ ۾ ساهه به تو جئن
زنده آهي
ماڻهو ڇا پر گاهه به تو جئن
زنده آهي.