تو نه سکين رابيل جي ٻولي
۽ نه گلاب جا ٻول ئي ڄاڻين؛
جو پٿر جي ڇاتيءَ ۾ آ
درد، اُنهيءَ کي تون نه سڃاڻين؛
تارا روز اشارن ۾ جي
ڳالهيون ڪن ٿا
سي به نه ڄاڻين،
ڇو مُرڪن ٿا سانجهيءَ ٽاڻي،
ماڪ ڦُڙن جا ڳوڙها ڇا لئه
رات لڙيءَ جو هو لاڙِن ٿا،
سوبه نه ڄاڻين؛
واءُ لڳي ٿو تنهنجي ڀاڻي
گل جهومن ٿا
۽ پو تارن کي تاڙِن ٿا
رات وهاڻين؛
پٿر پٿر
ڪائنات ۾ سڀ تو وانگر
زندهه آهِن، ساهه کڻن ٿا،
ڀِرُن ڀيرَ پهاڙن جا ڄڻ
مون کي گهايل گَڊّ لڳن ٿا،
رات به ڪاري ڪويل آهي
اُن جا نيڻ ستارن وانگر
ڪاري جهُڙ ۾ ڄڻ جهمڪن ٿا
ڪُوڪ ڪُوڪ ٿي ڄڻ ٽمڪن ٿا؛
ماڻهوءَ کي ڪئن مارين ٿو تون!
ڀورا، ڪيئن وسارين ٿو تون
هر ماڻهوءَ ۾ ساهه به تو جئن
زنده آهي
ماڻهو ڇا پر گاهه به تو جئن
زنده آهي.