سورج – پَٿّر وانگر منهنجا
ٻولَ ٻُرن ٿا
شيشي – گهر جا سڀ دروازا
ڪِرچون ڪِرچون پکڙيل آهن،
توڙي رتو رتُ پير اَٻاجها،
پو به وڌن ٿا!
سورج – پٿر سان اڄ ڇا ڇا
مون کي ڊاهڻو آهي؟
شهر سڄو ئي شيشي – گهَر آ
سورج – پٿر سان هر گهر تي
مون کي ڪاهڻو آهي،
ڀل ته پيو پو مون تي باهي
جنهن کي باهڻو آهي –
هِي جي شيشي جا دروازا
ڪِرچون ڪِرچون پکڙيل آهن
مون ئي ڊاٿا آهن،
هر گهر جي دروازي تائين
منهنجا پيرا آهن،
هي جي شيشا آهن
مون ئي ڦوڙيا آهن،
مون ئي ٽوڙيا آهن،
مون ئي ٽوڙيا آهن.