جَل ٿل جا جذبات لڳي ٿي
ڇاتيءَ منجهه ڇُپائڻ گهرجي.
چُرندڙ پُرندڙ لاش وطن جي
گليءَ گليءَ ۾ ڪيڏا آهن!
انڌا، گونگا، ٻوڙا ماڻهو
هي جي منهنجا جيڏا آهن،
تن جي پرک پريان ئي پڌري
تن کان لعل لڪائڻ گهرجي.
مون کي پويون لفظ صديءَ کي
ڏاهپ وارو ڏيڻو آهي
عُمر سڄي جو مون چاهيو آ
اَنت اُئين ئي ٿيڻو آهي
ٻيهر ٻاڦي ٻاڦ اجايو
ڳچّيءَ ڳَٽُ نه پائڻ گهرجي
اڄ ڪنهن جي منصور ٿيڻ سان
ڪوئي فرق نه پوڻو آهي
مُوڙها! منهنجي مام نه سمجهيئه
مون ته چيو جو چَوڻو آهي
ڳُجَهه ڳُجهاندر کي مدرا پِي
وِچّ نه اڄ ورجائڻ گهرجي.