ڪاري
ڦُٽيون هوا ۾ لهرائن ٿيون؛
ڳاڙهيون ڳوٺاڻيون ڳائن ٿيون
ڪارِي پنهنجي جهول ڀَري ٿي،
واءُ اُنهيءَ جا وارَ کنڊيري
سينڌي وانگر ٻَک وجهي ٿو؛
گهگهو ڊگهيري
ڍاڪَ ڍڪي ٿي؛
ڄڻ ته ڏڪي ٿي،
چيلهه لئي جي ٽاريءَ وانگر
لچڪائي ٿي،
آڏيءَ اک سان ڪجهه ته ڏسي ٿي
گهٻرائي ٿي
(سج ائين ٿو ٿَر ٿَر ڪَنبي
ڄڻ اُن ڪوئي ڏوهه ڪيو آ)
پَنڙن ۾ پڇتاوَ لُڏن ٿا
هَر هَر هُن جا ڪَنّ ٻُرن ٿا –
”آءُ هلي آ، ويجهو آهيان
”تنهنجو ٻاروچو ٻُوڙن ۾!
”تنهنجو من جو مُوڙهل آهي
”وچڙيل آهي واچوڙن ۾
”مُنهنجيءَ ڇاتيءَ منجهه ڇُپي اڄ
”ٿِرُ پائي ٿائينڪو ٿيندو
”جئن جئن دل جي دڪ دڪ وڌندي
”تئن تئن من سانتيڪو ٿيندو.“