21
واٽر بوٽ تيزي سان ماڙيءَ ڏانهن وڌڻ لڳي. علي حسن ۽ سارنگ ڳالهين ۾ مصروف ھئا. وقار، ٻيڙي جو ڪنٽرول سنڀالي ويٺو ھو. اھو ھڪ خوشگوار ڏينھن ھو. پاڻيءَ جي ويجهو ھر جڳھ خوشگوار ٿئي ٿي. پاڻيءَ ۾ ساوڪ ۽ آسمان جا رنگ نرالا ٿي پون ٿا. اڄ بہ آسمان ساوڪ جي پس منظر ۾ نيري ڪوھيڙي ۾ ويڙھيل ھو.
سامهون اَڇي رنگ جي قديم ماڙي ھئي. ھيٺ لٿا تہ چوڪيدار سامهون بيٺو ھو. چوڪيدار اچي کين سلام ڪيو.
”شير دين ڪيئن آھي؟“ علي حسن ساڻس ھٿ ملايو.
”رب جا شڪر آھن سائين.“ شير دين وراڻيو.
چوڪيدار کين اندر وٺي آيو. ھڪ وڏو ھال ھو، جنھن ۾ پراڻي طرز جا صوفا رکيا ھئا. قديم خوشبو ھر طرف وکريل ھئي. علي حسن چوڪيدار کان سڄي تفصيل پڇي. وقار اڳ ئي مالڪن سان ماڙي جي حوالي سان ڳالهائي چڪو ھو. بجلي وغيرہ نہ ھئي، البتہ جنريٽر موجود ھو.
ان وقت رئيس جي بہ فون آئي، جنھن پڻ شير دين کي ڪمرا صاف ڪرڻ جي ھدايت ڪئي. فون رکي شير دين چيو.
”سائين اڄ مان ڪمرن جي صفائي وغيرہ ڪري ڇڏيندس. سڀاڻي ڀلي مزمان اچي رھن. ھتي پاڻي جو بندوبست آھي. توھان ڪو فڪر نہ ڪيو.“
”نگراني ڪندو رھجانءِ جيئن مھمانن کي ڪا بہ تڪليف نہ ٿئي.“ ماڙيءَ مان ٻاهر نڪري وقار، علي حسن کي چيو.
”توھان فڪر نہ ڪيو. مان پيو چڪر لڳائيندس.“ علي حسن کيس خاطري ڏني.
اھو سڄو ڏينھن وقار جو مصروف گذريو. ھن مھمانن جي رھڻ لاءِ سموري تياري ڪري ڇڏي. ٻئي ڏينھن کين وٺي اچڻو ھو. چارلس جو خيال ھو تہ شروع جا ڪجهہ ڏينھن وقار ساڻن رھي. ان کانسواءِ ھن احمد کي بہ مھمانن سان گڏ ھجڻ لاءِ چيو. ھڪ موٽر بوٽ بہ سندن حوالي ڪرڻي ھئي.
سڄو ڏينھن ڪيئن گذريو، کيس ڪا بہ خبر نہ پئي. رات جو سمھڻ کان اڳ ھو ايندڙ پروگرام لاءِ سوچيندو رھيو.
ھن جي ذھن ۾ فقط کليل فضا ھئي.
ٻئي ڏينھن ھو پال ۽ روز لينا کي وٺي ماڙيءَ ڏانھن روانو ٿيو. سج جي سونھري رنگ ۾ مکيءَ جا منظر جرڪي رھيا ھئا. توڙي جو ماڙيءَ تي ڪي خاص سھولتون نہ ھيون، پر ھي ٻئي زال مڙس مھم جُو ھئا. اھڙا ماڻهو سفر جي مشڪلاتن کان نہ گهٻرائيندا آھن. وقار پاڻ بہ ھڪ سياح ھو، جهر جهنگ جهاڳيندو رھيو آھي. سفر لاءِ بہ رڪ جھڙو مزاج گهرجي. سفر ۾ وڏي دل ۽ ڪشادو ذھن سياح کي ڪم اچن ٿا، جن جي سھاري ھو ھر ڏکي منزل کي پاري ڪي وڃي ٿو. سفر بي يقيني سان ڀرپور ٿئي ٿو، جنھن ۾ ايندڙ پل ڪھڙو ھوندو، ڪا بہ خبر نہ ٿي پوي. موسم گهڻي گرم نہ ھئي، ان ڪري ھنن جو گذارو ماڙيءَ تي آرام سان ٿي ويندو.
ھو پال ۽ روز لينا کي مکي ڍنڍ جي تاريخ ٻڌائيندو پيو ھلي. ماڙيءَ وٽ پھچي اندر داخل ٿيا. اڄ ھر شيءِ صاف سٿري ھئي. شير دين بہ اڇي اجري لباس ۾ کين ڀليڪار چيو. ھن باورچي جو انتظام بہ ڪري ڇڏيو ھو.
ڪمرا بہ صاف سٿرا ھئا. پال ۽ روز لينا ڪمري ۾ سامان رکي آيا. پال ۽ روز لينا وٽ دٻن ۾ پيڪ کاڌو بہ ھو. پوءِ بہ وقار اھڙيون ڀاڄيون گهرائي رکيون ھيون، جيڪي چڱو وقت ھلي وڃن ٿيون.
وڏي ھال ۾ صوفن تي پال ۽ روز لينا وقار سان ڪچھري ڪرڻ لڳا.
”ھي جاءِ قديم ۽ پراسرار آھي.“ روز چيو.
”ڏورانھن ھنڌن تي واقع خاموش جڳھيون اڪثر اھڙو ڏيک ڏينديون آھن.“ پال وراڻيو.
”تخليقي عمل لاءِ ھي سٺو ھنڌ آھي.“ وقار چيو.
”ھا تون ٺيڪ ٿو چوي. تون ھڪ ليکڪ بہ تہ آھين.“ پال خوشدلي سان ڏانھن ڏسي چيو. ھو گهڻو ڪچھري جو ڪوڏيو ھو. زندگيءَ سان ڀرپور، اھو رويو وقار کي متاثر ڪري ٿو.
”منھنجي سوچ کي بہ اھڙا ھنڌ اُتساھ بخشين ٿا. ڪم لاءِ نوان خيال مونکي اھڙين جڳھين تي رھي مليا آھن.“ روز ٻھڪندي چيو.
”مون کي يقين آھي تہ توھان کي ھتي اچي مزو ايندو.“ وقار مرڪندي چيو.
”ھتي شام ۽ رات خوبصورت ھوندي، ڇو تہ اھڙين جاين تي اھي ٻئي وقت مزو ڏيندا آھن.“
اڄ چوڏھين جي رات ھئي. چنڊ آسمان تي پوري آب و تاب سان چمڪي رھيو ھو. مکي جي لھرن ۾ ڪو بہ جادو جاڳي پيو ھجي، چوڏھين رات جوليا کي بہ پسند ھئي. جوليا کيس اڪثر فون ڪري مکي ڍنڍ ۽ ڊيم جي باري ۾ سوال ڪندي آھي. شايد ھوءَ پنھنجو پاڻ ھتي وساري وئي آھي!
***