خواب ڀي پرائو هو، رات ڀي پرائي هئي،
سموري زندگي منهنجي اجائي هئي.
اکيون رکيم ٻاري ميڻ وانگي جنهن لاءِ،
نه موٽيو رات جنهن لاءِ سجائي هئي.
چون ٿا سزا جي آ لائق هيءُ شاعر،
ڀلا احساس ڪاڳر تي لاهڻ ۾ بُرائي هئي؟
هليو ويو هن کي ڪو فرق نه پيو ڪو،
مون لاءِ ته روح کي وڍڻ جهڙي جدائي هئي.
مون کي ڦٽڪا هنيا ويا، منهنجو ڏوهه هي هو،
مون جيئي سنڌ، جيئي سنڌ ٻولي ٻُرائي هئي.
اڃا ياد آ اهو منظر تنهنجي شهر جي چوڪ تي،
اجايو سجايو مون ذلت پرائي هئي.