اڃا ٻاٺ اوندهه اڃا رات ڪاري،
غلاميءَ ۾ گذري وئي عمر ساري.
وري سنڌ کي اڌ ڪرڻ جهڙيون سوچون،
ڪَٿا مون نه ورهاڱي واري وساري.
اڃا پيچرا ۽ اڃا پنڌ پرتي،
ڪٽيون ڪيئن سفر آ نه ٽانگو نه لاري.
امڙ سنڌ! سنڌوءَ جي آيل او جيجل!
الا پاڻ آهين اڃاري اڃاري
ٿيا وار چاندي لُڪن ۽ ڌڪن ۾،
سورن سان جواني ته ساري مون گهاري.
وڃي چنڊ تي آهه انسان پهتو،
الا سنڌ ۾ آهي ڪيڏي انڌاري.
چڱو ٿئي ٻُڏي تون وڃي مر مُورک!
اٿئي سنڌ کان وڌ ٿي جان پياري.
پي ٿو اچي ۽ ماري ٿو هُن کي،
ڏنئون مڙس نياڻيءَ کي هڪڙو جوئاري.
اچن يا نه سا آهي مرضي هنن جي،
چيو ماءُ ڌيءَ کي تون ڏئي ڇڏ ٻهاري.
نٿو ڪير روڪي سگهي روشنيءَ کي،
ڪري حوصلو سج ڪئي ٿي تياري.