ٽيڙو
چنڊ ٿو ماپي گهٽيون،
چنڊ چريو آ مون جيان!
*
رهي پئي آ رات،
باک بکي ناهي اڃا،
چوڏس چُپُ چپات.
*
حويليءَ ۾ رات،
گونگا ڳوڙها ٿي ڳڙيا،
رڳو آ سڪرات.
*
حويليءَ سڄي سنسان،
آهون ۽ دانهون،
هر ڪا هت ويران.
*
پيڙاءُ پيڙاءُ ساهه،
حويليءَ ۾ مون ڏٺا،
زخمي ڪيئي چاهه.
*
اسان جون آهون،
ڪوٽن ۾ رهجي ويون،
ڪنواريون ٻانهون.
حويليءَ ۾ عذاب،
ڌرتيءَ جا خدا هتي،
وٺن ٿا حساب.
*
ماريو ماري زال،
پاڙي مان ڪيهون ٿيون،
ڪير پڇيس ته حال؟
*
پوپٽ چوسي رَسُ،
جيئن گلن مان مٺي،
تو مان چوسيان چَسُ.
*
ڪو به نه منهنجو ٿاڪ،
راهه نه ڪا منزل سندم،
مان راتين جو رولاڪ!
*
لڙڪ کپي ويا بچيو رَتُ،
ٿڪجي پئي آهيان،
ڪونهي مون ۾ سَتُ.
*
رات، شراب ۽ مان،
ياد، ياد ، ياد،
حشر، حساب ۽ مان.
رت ۾ ڳاڙها لال،
ارمانن جا لاشا،
ڪانڌي رنج ملال.
*
ڏي نه اسان کي گار،
ديس دروهي ناهيون،
مارڻو ٿئي کڻي مار!
*
رات
تنهنجي يادن جو،
ثابت ٿي آ ڪات.
*
رول...!
رلي رلي ڪڏهن،
مون کي ته اچي ڳول!
*
وئي هان رشتيدارن کان ڪٽجي،
لکندي وڃي ٿو ڏينهن گذري،
وئي هان اڌ ته مان وڍجي.
*
اڄ وري رات،
چمڙا ڳالهائيندا،
باقي چُپ چپات.
تون ئي هن جي ڏور،
منهنجو من لاٽون،
تون ئي دل جو چور.
*
پرهه ڏاڍي آ ڏُور،
رات ڀاري ٿي لڳي،
سُور ٿيو ناسُور.
*
کائن سَٽ پٽ تي،
غريب ميرڙا ٻار،
سمهن ڇڳل کٽ تي.
*
ڪاڪ تي ڪنول،
ڦٽن نٿا هاڻي،
نه راڻو نه مومل.
*
ٻڌا ٿمانءِ ڇا ڌڻ؟
ڏسين ٿو ائين ڇو،
هل ڪارا واڱڻ.
*
پادر جهلي بيٺي هان،
دشمن منهنجي ديس جا،
لنگهه ته هڻانءِ.
لڳي پئي آ ٻاٽ،
هن اونداهي سماج کي،
کپي ٿي ڪا لاٽ!
*
هڻي پيو ڄاڙي،
غيرت مان نياڻي کي،
هنيانءَ ڀري ڪهاڙي.
*
شعر جو پڙهنداسين،
تون به چُپ مان به،
ڪير سمجهائي.؟
*
ڪالهوڪو ڪلاچي،
دهشت جي لپيٽ ۾،
اڄوڪو ڪراچي.
*
نه ڪر ايڏي کِج کِج،
وات ڪنو بند ڪر،
ڪيائين نه بُج بُج.
*
ڪيان ڪيئن مٿي ڳاٽ،
اهڙو جو هنيو اٿئي،
اندر ۾ ڏس کاٽ.
ٻُور بڻجي ڇڻي،
سا شرميلي ڇوڪري،
مون کي وئي وڻي.
*
چريو هو راڻو،
ذري ڳالهه تان بس،
مڙس آڀاڻو.
*
ويهاري ٻين کي پَٽ،
وٽي پنهنجي مڇ کي،
وڏيرو ويٺو کٽ.
*
ٻڌي پئي چندر،
رکي ريڊيو ميز تي،
سهڻي ٿيس وندر.
*
نه ريڌو ڪاڪ ڌڻي،
ٻارائي مچ وڏو،
چکيا چڙهي ڪامڻي.
*
رستو ڪچو ڳوٺ جو،
۽ ياد پيا هو ماڻهو،
هر ماڻهو سچو ڳوٺ جو.
شفيق جي لالڻ،
ڏٺم اکيون تنهنجون،
ڄڻ شام جي ڳاڙهاڻ.
*
رات جي آڌيءَ جو،
ٽٽل هڪ شخص ڏس،
رُلي پيو هيڪلو.
*
ٻيجل چوريو چنگ،
دائرن ۾ ويٺل ماڻهو،
رهجي ويا دنگ.
*
ڪاڳرن ڏي نهاريندي،
رات گذري ٿي وڃي،
سٽن کي سمهاريندي.
*
هت رڳو ٿوهر اُڀريل،
رُڃ، اڃ، سڃ واري ٿي ڏسجي،
مارو، جهوپا سڀ جُهريل.
*
اچ ٿورو سَکي،
اکين ۾ لهي وڃ،
پلڪن تي پير رکي.
ڳوڙها تنهنجا تسبيح داڻا،
هن جي درد فراق ۾،
روئندو نه ڪر راڻا.
*
اُڇلي ڪري وئي ڪنو،
معصوم ڪنهن ٻالڪ کي،
ڪا ڇورو ڇنو.
*
تون ٿو ڏسين چنڊ کي،
لڳي ائين ٿو سڄڻ،
چنڊ ڏسي ڄڻ چنڊ کي.
*
ائين ڀلا ڇو آ،
تو جهڙا ٿا لڳن،
چَپ گلاب جا.
*
پاتل آڪاس کي،
رات تنهنجو رئو سورٺ،
ڏٺو مون ستارن تي.
*
سهان پئي پٿر،
صليب تي چڙهي،
لٺيون ۽ پٿر.
تخيل ته ناهي،
بس ٻاراڻو خيال،
ڏات ڀلا ڇاهي.
*
شرمائي ٿو چنڊ،
توکي ڏسي سڄڻ،
جڳ تي مڙهيو منڊ.
*
مضبوط تنهنجو سينو،
ويجهو ٿي اچ ويهه،
تون منهنجو آئينو.
*
هن انڌيري کي،
پئي پري تائين ڏسان،
پنهنجي ويڙهي تي.
*
اڃا توکي پيو ووڙي،
توکان وڇڙي پوءِ به هو،
اڃا ته پيو ٿو لوڙي.
*
سنڌ اڪيلي،
مان به اڪيلي،
ڪو به نه ٻيلي.
ريت نه بدلي،
رُتون بدليون،
پنهنجي پريت نه بدلي.
*
مُنڌ نه ويڙهيا وار،
در ۾ کُتل اٿس،
ساجن لاءِ نِهار.
*
ڳولهيون پيا ساک،
ساهه گهگهه رات ۾،
ڦُٽي نٿي باک.
*
گذريو سوچي سوچي جيون،
گهاريم عمر مزدورن جان،
گذريو لوچي لوچي جيون.
*
اهڙو ته جُهريو،
پنهنجن کيس گل هنيو،
اندر تاءِ ڀُريو.
*
وري مون وٽ واٽ،
تو وٽ بچيو به ڇا،
ٻري مون وٽ لاٽ.
چوڪيدار ٿي بيٺا،
آهه اڄڪلهه جا سنڌي،
غدارن جي گهرن جا.
*
توتي ڪهڙي ميار،
تون آن ڪانئر ڪوڙو،
وٺ ڀونڊن جي ڀرمار.
*
رات ۽ برسات جو،
خواب مان آهيان،
ديس جي پرڀات جو.
*