لڳي من کي آڳ وري،
موٽ تون پنهنجي ماڳ وري.
هليو نه وڃنئي وري هو راڻو،
او مومل ننڊ مان جاڳ وري.
هو جي موٽي توڏي آيو،
سچ ۾ کلي پوندئي ڀاڳ وري.
ڪروڌ ڪيڏو شروع ڪيو ٿئي!
کنيو اٿئي ڇا نڀاڳ وري؟
سرنهن آ ڦُٽي ٻنين منجهه،
ڦٽندو سڄڻ ساڳ وري.
شاعري
آخري سِٽ لکڻ ڏي
هن ڪتاب ۾ نزاڪت، سُونهن سان ڀريل نفيس ۽ سھڻن لفظن جي مالها پويل آهي. شاعريءَ جي مڙني صنفن تي تمام خوبصورت طريقي سان فني و فڪري حوالي سان شاعري سرجي وئي آهي. مخدوم آسيہ جي شاعري پڙھي لڳي ٿو تہ ڏات سنڌ جي ھوائن سان خوشبو جيان مھڪندي هن وٽ آئي آھي. آسيہ جي شاعري ڪنوارين جيان ھار سينگار ڪري سونھن ڀري سرھاڻ ٿي آئي آھي! جنھن کي پڙھڻ سان اندر ۾ ھڪ نئون احساس جاڳي ٿو.
- 4.5/5.0
- 38
- 19
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- مخدوم آسيہ قريشي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سنڌسلامت پاران
- ارپنا
- خاص ارپنا
- پبلشر نوٽ:
- ٻه اکر: امداد حسيني
- اندر جي اڌمن احساسن جو اظھار : رولاڪ آصف ڪالرو
- پنهنجي پاران:
- غزل
- ڇني ساٿ مون سان ڇورو ڪري وئي
- اڃا ڏس! هوائن ۾ هلچل آ ڪيڏي!
- پٿر مون ڏي آءٌ کڻي تون،
- پاڳل آهيان، گهايل آهيان،
- ڏئي اندر اسان جي کي ڦڻي ٿا وڃو،
- پوکيا ها جي گاههَ سڪي ويا،
- خواب ڦٽجي پيا ساڀيائن جي پويان،
- خواب ڀي پرائو هو، رات ڀي پرائي هئي،
- نماڻا نينهن هاڻا ڏِس.
- تون پنڇيءَ جان اڏري وڃ!
- زندگيءَ کي زندگيءَ مان،
- ٿڪل شام ۽ راتيون ڏُکاريون لڳن ٿيون،
- سنڌوءَ جي اکين ۾ واري آ،
- ڏسو ٿا ائين بيهي تماشو ته ناهي،
- وري ڪاڪ ايڏي اداس آهي،
- اکين جي ادائن کان پري ٿي وياسين،
- ٻڌايائون هلڻ لئه جو ماڳ اسان کي،
- جهونو اديب (ڀيٽا)
- مسلسل عشق ۾ ڌوکو اڃاريون هيءُ اکيون منهنجون،
- بهار آئي جڏهن تر ۾،
- نوان روپ ڌاري وري ٿا اچئون،
- رکي ڇڏيسين سنگت ڪتابن سان هاڻي،
- هڪ ڳالهه اندر ۾ هُري رهي آ،
- موت ٿو مري پيو،
- عالم سڄي کي محبتون مبارڪ،
- هيءَ نه آ شاعري مڙئي زخم آهن،
- آهن پير زخمي ته ڇا ٿيو ڀلا؟
- ننڊ ۾ جاڳ ۾،
- هاڻ اڇا ڪارا پڌرا ٿيندا،
- خدا جي خدائيءَ تي حيرت ٿي لڳي،
- پير ڪڙين ۾ پائي آئين،
- وڏو ولولو آ، وڏو حوصلو آ،
- غزل نه لکجو، نظم نه لکجو،
- رات روئي پئي رِيهاٽ ڪري،
- آواز دٻيل ديوارن ۾،
- ڇا کپي زندگيءَ کي خبر ئي نٿي پئي،
- ڦٽيل پير آهن، لُٽيل خواب آهن،
- هيءَ جام ڇا، پيام ڇا، شام ڀي گواهه آ،
- هاٿين تي آيا، سوار ٿي،
- خوابن جي سيني ۾ خنجر لڳو آ،
- بابا سائين ڏانهن
- نه نالو نه ئي ڪا تصوير ايندي،
- وئي ڀانءُ پئجي تنهائي اسان کي يار!
- رات ٿي روئي، سڏڪا ڏئي،
- هڪڙو حادثو نه هئو، هزار حادثا هئا،
- اڃا ٻاٺ اوندهه اڃا رات ڪاري،
- ڏات سموري ڏانءُ سمورو،
- لڳي من کي آڳ وري،
- ڪردارن سان گڏ ڀوڳيو ٿم،
- اماس راتيون اجاڙ رستا،
- سوچيون ٿا سفر کي ڪو نانءُ ڏجي،
- اڏاڻا جي پکي سڀ پوءِ آکيرا وري ڇا جا؟
- منهنجون راهون سيلها ڪنڊا،
- نظم ڪو يا غزل ڪا ته وائي لکان،
- وحشي وحشي قاتل ماڻهو،
- وايون
- سائين ڄام ساقي جي وفات تي لکيل وائي
- ننڊ ئي نٿي اچي،
- ويرون ڪيڏيون چڙهي ويون،
- ويهي پيهي تي وَرَ سان،
- گهاريا آهن مون،
- اسان جي راڳ،
- ڏِياري
- اچي پيو آواز ڪٿان؟
- سنڌڙي آهي سوُرن ۾
- هڪ لفظ وراڻي واري وائي
- ٻه لفظي وراڻي واري وائي
- نه ڪر رعب تاب.
- سنڌ سِڪي ٿي سوڀن لاءِ،
- هيڊ هاري ويو،
- نه ڪيوسين مطالبو،
- ڪري ٿي سوچ هيءُ سجدا.
- ڦرڻي ڪرسيءَ تي ويهي،
- ايڏو نه ڳالهاءِ،
- اڙي او غدار،
- آزديءَ جا نعرا،
- ايندي تبديلي،
- جيڏو لِڪ لڪاءُ،
- زخمي زخمي جيون منهنجو،
- اچو آ ڇلايون،
- توکي ڪهڙي خبر،
- ويڇا سڀئي وساري هلو،
- سڏئي پيو سڪ مان.
- کوڙ لکيئي،
- هوا تي لکيم ڪهاڻي هڪ،
- ڇا ٿو چئي آڪاس؟
- هيج منجهان هٿڙن تي،
- گيت
- اچ ته پيارا گيت لکئون
- رستا ايڏا رول الو ميان
- ايندا ايندا جوڳي ايندا،
- الاءِ ته ڇو اندر ۾
- ٻولي جيئندي، مارو جيئندا،
- هاءِ مسافر مانجهي يار
- اکين ڪٽيو آ اوجاڳو
- هل ته هلون اوڏانهن
- اُٿو اُٿو ڪا جوت
- نظم
- نوان رستا
- ڳولهي لهو... سنڌي شاعرن ڏانهن
- اسان ناهيون شاعر
- رنگ نوان
- نئون نظم
- نئون نظم
- چنڊ ڇو اُڀري نٿو؟؟
- دل هاڻي منهنجي نٿي لڳي
- شعور
- سَڳو
- زخمي
- درد !
- چوسٽا، ٻه سٽا، ڏيڍ سٽا، ٽيڙو، پنجڪڙا
- چوسٽا
- سجوڙ (ٻه سٽا)
- ڏيڍ سٽا
- ٽيڙو
- پنجڪڙا
- ترائيل، بيت، دوها، سورٺا، چؤنڪ
- ترائيل
- بيت
- دوها
- سورٺا
- چؤنڪ
- نئين ڪويتا
- روشني
- اديب
- رولاڪ مسافر
- ورهايل قوم
- ويران شهر
- پراڻا ڏوهه
- تون آهين به ڇا؟
- سنڌ ڪاٿي آهي ...!؟
- وصيت
- چپ سبي ڇڏيو
- اکيون
- محبتون
- ارهو آڳر
- درد
- جستجو
- ڇپجڻ
- رڻ
- بيروزگاري
- شاعرا
- قبرستان
- خاموشي
- قلم
- اوٿاري جهڙو موسم
- نظم
- ڀڳل در
- ڪُتا ماڻهو
- مسافر
- ڪتاب
- آزادي جو جشن
موٽ تون پنهنجي ماڳ وري.
هليو نه وڃنئي وري هو راڻو،
او مومل ننڊ مان جاڳ وري.
هو جي موٽي توڏي آيو،
سچ ۾ کلي پوندئي ڀاڳ وري.
ڪروڌ ڪيڏو شروع ڪيو ٿئي!
کنيو اٿئي ڇا نڀاڳ وري؟
سرنهن آ ڦُٽي ٻنين منجهه،
ڦٽندو سڄڻ ساڳ وري.