بيت
پنڌ نٿو نِڀري، پير پِٿون هِن ٿي پيا.
*
رُڳو ٿا ٽمڪائن اکيون، گُونگا هِي تارا،
ساڳيا انڌارا، ڌرتيءَ جي حصي ۾ آيا.
*
ايڏي ڀاري ڀُونءِ تي، هي الا ڇو رات؟
سوچي ٿي پرڀات، ڪڏهن ايندي تون ڪهي.
*
هئه هئه هيءَ به سال، گذريو، گذريو ڄاڻ!
اسين اڃان اڻڄاڻ، وقت هٿن مان ويو هليو.
*
هي به گذري ويندو، موُر نه موٽي ايندو،
توکي نه ڏسيندو، وقت به گونگن وانگيان.
*
اڃا نه ٿيو ڪجهه، لنگهيو هي به سال،
سنڌڙي تنهنجو حال، ڇا نه بدلبو ڪڏهن؟
*
پياري سائين اياز گل ۽ سائين ادل کي ڀيٽا !
ڪيڏو سهڻو ٿو کلين، سهڻا اياز گل،
ڪِريا تنهنجي ڳالهين مان ڦُل، ڌرتي خوشبو ٿي وئي.
*
اوهان سِٽن مان، ڪيڏا ٿا گل ڦُٽن،
ماڻهو ٿا پڙهن، بي حد محبت سان.
*
پوکي گُل ادب ۾، گل ٿا سڏجو تڏهن،
سي ميڙيون ٿا جڏهن، من مهڪي ٿو پوي.
*
دوستي جو حَسين مثال، اوهان ۽ ادل،
جوڙي ته گل ڦُل ٺهي ٿي ڪيڏي.
*
اوهان جي پوکيا، سي وڌي وڻ ٿيا،
اهڙو وري ٻيا پوکي ئي نه سگهندا.
*
اُجرو اٿو اندر، هنن ڪاڳرن جيان،
سائين اياز ميان! سکيا هجو شل سدا.
*
توهان سان محبت جو هي ننڍڙو آ اظهار،
منهنجو هي پيار قبول پوي اوهان وٽ.
*
ڀٽائي ڏانهن ... !
ڀٽائي منهنجا يار سڄڻ! هن ديس سڄي جا وڻ ڏڻ،
ڪن ٿا ڪا ڀُڻ ڀُڻ، توسان ڳالهائڻ چاهن ٿا.
*
ڀٽائي سهڻا سائين! هي سپنا هي اڻ تڻ،
نيڻن جو هي سانوڻ، توکي ٿو ساري سڪ مان.
*
ڍولڻ سائين شاهه، تنهنجي ئي مزار تي،
گهوريم پنهنجو ساهه، ڀري اٿم اڄ حاضري.
*
ڀري اٿم اڄ حاضري، پاتم گيڙو رنگ،
صوفيت سان سنگ، سائين وڌندو ٿو وڃي.
*
ڀٽائي منهنجا سائين اکيون کول مون ڏي ڏس،
بادل ٿي هت وس سنڌ سُڪي ٿي پئي.
*
ڀٽائي ڀٽ ڌڻي، نيڻ اهي کول کڻي،
تنهنجي وئي وڻي، هر هڪ آيت سنڌ کي.
*
مجازي عشق ... !
مجازي عشق ماٺ ۾، ڪبو رهبو يار،
ماري ٿو مون کي مگر، عشق هن جيجل سنڌ جو.
*
مجازي عشق ۾ موچڙا، پيا کائينداسين،
پر جيجل سنڌ کي، لينگهو نه لائينداسين،
مٽي پائينداسين، سرمو ڪري سنڌ جي.
*
مجازي عشق جي کيڏبي رهبي راند،
پر سنڌ لئه ويڙهاند آهي آخري دم تائين.
*
مجازي جو موهه آهي ۽ ناهي،
سنڌ عشق جو جوهه، سدائين ساڳيو.
*
مجازي محبت کان، وري به هٽي وڃبو،
پر سنڌ جي مٽي سين، منهن هي ملبو،
سور سڄو سلبو، شاهه ڀٽائي گهوٽ سان.
*
مجازي جي مار، آهي ايڏي ڪينڪي،
سنڌ جي پر ساز جهورائي ٿي جيءَ کي.
*
سائين ابراهيم جوئي جي وڇوڙي تي لکيل !
هڪ صدي کان مٿي، رهيو اسان ۾ جو،
وڇڙيو آهي سو، نوَ نومبر ڏينهن تي.
*
ملهائبي هي ايڪتا، سائين کان بغير،
من ۾ جنهن جي نه مير، عاشق سچو سنڌ جو.
*
صدي رهي سنڌ ۾ اوچتو هليو ويو،
ڏک ڏاڍو ٿيو اسان سڀني کي سنڌ ۾.
*
رهندا اسان جي وچ ۾ اوهان جا ڪتاب،
وٺندي ڪو نه حساب، ڌرتي هي اوهان کان.
*
اوهان جي وڇوڙي تي سوچي پئي سنڌ،
توهان جهڙي جند، وري ڏکي پيدا ٿيندي.
*
اچي عزرائيل کڻي ويو، اسان جو جهُور،
دُکي پيو سُور، “سائين جويو” وڇڙي ويو.
*
“جويا” جيءُ چيو ڌرتي توکي دل سان،
تنهنجي هڪ کِل سان جڳ جرڪي پيو.
*
جڏهن روح پرواز ٿي وڃي، ڏجو اجرڪ جو ڪفن،
هي منهنجو بدن، هن ئي مٽي ۾ پورجو.
*
ڇا ٿي پيو جي، پهتس مان نه چنڊ تي،
مون جو هن سنڌ تي چنڊ ڪئين چمڪايا.
*
ڇا ٿي پيو، تون پهتين مريخ تي،
منهنجي هڪڙي چيچ تي، سنڌ ڪٺي ٿي ٿئي.
*
ڇا ٿي پيو، تون آن سُپر پاور،
منهنجو به زور آور هر سڏ آهه سياڻا.
*
تون مچائي تباهي، ساري هن سنسار ۾،
تنهنجي گولي تاڙ ۾ آ سارو هي سنسار.
*
مون وٽ جا محبت تو وٽ ناهي اها،
منهنجي هڪ دعا، عرش ٿي چيري وجهي.
*
تو وٽ بم گولا ۽ رڳو ئي ظلم،
مون وٽ هڪ قلم، ڪري جنگ جهان سان.
انڊلٺي رنگن جو، منڊيو اهڙو منڊ،
ڄاڻ سنڌ ڌرتي تي کڙندو چوڏهين چنڊ،
سنڌين جو سمنڊ، اٿلي پوندو جڏهن.
*
سنڌ سموري وهنجهندي پاڻي سان،
مومل ماڙي تان ماڻان ڪري جئن مُرڪندي.
(ايڪتا عيد تي لکيل)
*
موت نه ايندو ڏسجانءِ موج ڀرئي مهراڻ کي،
سنڌي هر سرواڻ کي، امرتا الله آ ڏني.
*
ڪر ڀلي حيلا، جيئندي منهنجي ٻولي،
ماءُ جي لولي، امر آهي، امر آهي.
*
ٻين سان ڏند ٽيڙ، زال سان نه ڳالهائي،
پراوَن درن ڏي واجهائي، اهو به مرد چئبو.
*
سنڌ رُني آ زارو زار، پنهنجي بالم لاءِ،
سهڻي طارق عالم لاءِ، هاءِ هي درد.
(سائين طارق عالم ابڙي جي ياد ۾ لکيل)
*
مڙئي مديون مون ۾، اوهان ۾ نه لڌي ڪا،
اوهان سوجهري جيها، اسان سڄا اونداهي.
ڪڇ تي اٿس ريڊيو، پاسي منجهه ڪتاب،
هڪ شاعر جا خواب، ڪڏهن ساڀيان پائيندا؟
(مون پنهنجي لاءِ لکيو)
*
ڪيڏو اونداهو پيچرو، پري تائين نه چنڊ،
هيءُ سڄو کنڊ، ڏکايل ٿو لڳي.
*
عشق اٿئي “اياز” جهڙو، يا “ادل” جان ڪرين”؟
ائين پيو ٻرين، ڄڻ بلب اڇو ڀت تي.
*
ڪيڏو سائو سائو ڦُٽو آهي گاهه،
وهي جو ٿو واهه، ڳوٺ جي ڀر ۾.
*
سِپ ۾ موتي جهڙا، ڀٽائي جا ٻول،
شاهه منهنجا ڍول! قربان ٿيان تو تان.
*
ڀٽائي سهڻا سائين! رحمت وسئي شال،
تنهنجا سڀ خيال، سانڍي رکيم ساهه ۾.
*
هو* نه آ ڀٽائي پر، ڀٽائي جو اولاد،
سِٽون جنهن جون فولاد، ڪيرائن طوق غلامين جا.
(*شيخ اياز)
*
تنهنجي سڄڻ کِل آهي اياز جهڙي،
ڪيان ڳالهه ڪهڙي؟ تون به شاعر ٿو لڳين.
(شيخ اياز ۽ اياز گل)
*
کِلي جيئن “اياز گل” سهڻي شهر ۾،
شام جي پهر ۾، سج کِلي ائين موڪلايو.
*
سڄڻ ۽ ساڻيهه وساري جو ويٺو آن،
توکي ڇا چوان؟ ڇڏ انهيءَ ڳالهه کي.
*
ڏٺائين گهوري، ڀڳي دل جي ڀت،
بچي ڪا نه ڇت، ڌڪ ڏسو دلبر جا.
*
رات جو ٻني ۾، واڪا، واڪا وو،
ڇا ٿا پيا چئو، ٻڌڻ نٿو اچي.
*