جيلن جا بند وارڊ انتهائي خطرناڪ هجن ٿا:
قيدي جي ملاقات بند، تشدد ۽ نفسياتي دٻاءُ هوندو آهي، انهيءَ تشدد ۽ بند وارڊ سبب منهنجو سئوٽ ميهر چانڊيو 22 سالن جي عمر ۾ خيرپور جيل ۾ ماريو ويو.
جولاءِ جي پڇاڙي ۾ تقريباً 11 مهينن جي سزا ڪاٽي آءٌ آزاد ٿيس ان سڄي عرصي ۾ منهنجن مائٽن صرف به ڀيرا ملاقات ڪئي غريت مکيه سبب هو، پر پارٽي جي ساٿين ۽ ذاتي دوستن جن جو تعداد گهٽ هو ملاقات ڪندا رهيا.
آزاد ٿيڻ کانپوءِ ساٿين کان موڪلايم هڪ اهم ڳالهه قومپرست ۽ انقلابي ساٿين هڪ رسم وڌي ته جيڪو به ساٿي آزاد ٿئي پيو ته ان کي سندس بئرڪ کان ماڙيءَ تائين پُرجوش انداز ۾ هي گيت ڳائي موڪلائيندا هئا.
”پنهنجي رت ۾ ريٽو جهنڊو اُڀ تائين جهوليندو اهڙو ڏينهن به ايندو ساٿي، اهڙو ڏينهن به ايندو.“
۽ پوءِ سڀني ساٿين جي اکين ۾ خوشي ۽ غمي جا لُڙڪ اکين تي تري ايندا هئا.
ٻاهر نڪتس عجيب صورتحال هئي منهنجي کيسي ۾ 20 رپيا هئا، ڳوٺ پهچڻ لاءِ اڻپورا پوءِ ادي حميده خاصخيلي ڊي ايس ايف جي ڪارڪن جيڪا ايم آر ڊي تحريڪ ۾ ڪراچي جيل ۾ رهي هئي جي گهر ويس ماني کاڌم ڀاڙو ورتم ۽ ڳوٺ روانو ٿيس.
دوڙ پهچڻ تي پاڻ کي اوپرو سمجهيم. ڪو سڃاڻن وارو نه هو گهر ۾ گهڙيس ته امڙ جي نظر پئي مونکي ڀاڪر ۾ کڻي ورتائين سڄو سال پٽ نه ڏٺو هئائين. حقيقي پيار جو جذبو صرف امڙ وٽان ئي ملي سگهي ٿو.
سمورن گهرڀاتين سان مليس سڀ خوش ٿيا، سمورن جو خيال هو ته هاڻي ته گهر کان ٻاهر نه ويندين سياست کي کوهه جي تري ۾ وجهه پاڻ مسڪين ماڻهو آهيون سياست پنهنجو ڪم ناهي.
ڪافي ڏينهن گهر رهيس، آرام ڪيم، ڪجهه سياسي دوست ڳوٺ ملڻ آيا. گهروارن کي چيم ته منهنجا امتحان شروع ٿيڻ وارا آهن، انڪري يونيورسٽي وڃڻو آهي اجازت ملي وري تيار ٿي ڄامشورو پهتس.