شاگرد تنظيم ڊي ايس ايف به ٻه اڌ ٿي وئي:
مونکي ياد آهي ته اُن وقت ڪراچي پريس ڪلب ۾ هڪ گڏجاڻي ٿي جيڪا جلسي نما هئي ڪميونسٽ ٻن واضح ڌڙن ۾ شريڪ ٿيا. تقريرن ۾ گورباچوف جي نئين پاليسي جي حمايت ڪئي وئي. جڏهن ته اسان پراڻي طريقي کي بهتر ٿي سمجهيو. سوويت يونين قومن کي رضاڪارانه آزادي ٿي وئي ته اسين وري دنيا جا مزدور هڪ ٿي وڃو۽ رياستن کي هڪ رکڻ جا حامي هئاسين. اهڙي طريقي سان بحث مباحثا عام ٿي ويا.
1987ع جي پڇاڙي ۾ شروع ٿيندڙ اختلاف 1988ع جي آخر تائين انتها تي پهچي ويا. سمجهه ۾ نه پئي آيو ته ڇا ڪجي ڪڏهن قومپرستي جي لهر ڇڪي ٿي وئي ته وري ڪڏهن ڪميونزم ۽ انهن ساٿين سان رهڻ لاءِ دل ٿي چاهيو.
اقليتي گروپ اڳتي هلي قومي انقلابي پارٽي جو بنياد رکيو، جنهن ۾ افراسياب خٽڪ، مختيار باچا، امداد چانڊيو غالباً ڊاڪٽر ارباب کهاوڙ وارو گروپ به اُن ۾ شامل ٿي ويو ۽ ڪميونسٽ پارٽي غير اهم غير سرگرم ٿي وئي. سڄو ڪيڊر شاگرد تنظيم به سنڌ هاري ڪميٽي جنهن جو اڳواڻ غلام رسول سهتو، تاج مري وغيره هئا. سا به غير سرگرم ٿي وئي. مزدور سياست به ويهي رهي ۽ نالي ماتر ٽريڊ يونين سياست ڪئي وئي.
اڳتي هلي ڪميونسٽ پارٽي جا ٻه دعويدار امداد قاضي ۽ خادم ٿهيم نمودار ٿيا. خادم ٿهيم ته ڊگهي عرصي کان گم آهي. سياست ۾ سرگرم نظرنٿو اچي پر امداد قاضي ڪنهن حد تائين اخبار ۾ پريس رليز ذريعي نظر اچي ٿو.
مطلب ته حسن ناصر، نذير عباسي جي شهادتن سوين ڪارڪنن جي قربانين جيل جي مصيبتن، گرفتارين، سزائن جي نتيجي ۾ نظرياتي فڪر سان منظم پارٽي طور اڀريل ڪميونسٽ پارٽي غلط اندازن، موقعي پرستي، مفاد پرستي وارن رجحانن سبب ٽڪرا ٿي وئي. اڄ انهن ڪارڪنن جو وڏو انگ يا خاموش آهي ڪو صحافي، ڪو استاد نه ڪو وري نالي ماتر سياست ۾ آهي. صوبي سرحد جو وڏو ڪيڊر اي اين پي ۾ هليو ويو. بلوچستان جو ڪيڊر قومپرست پارٽين ڏانهن رجوع ڪيو.
۽ مون 1988ع جي سنڌي مهاجرن جي جهيڙي کانپوءِ پنهنجي راءِ تبديل ڪئي پر ڪجهه سالن کانپوءِ نئين رجحان سان گڏ ٿيس.