شاعريءَ جو آ پنڌ پري،
ڪھاڻيون ڪوھين ڏور،
مضمون مُور نه ويجهو،
ناول جو به نبيرو ڏکيو،
وات به ويڙھائيندو اھو،
وات ھڻڻ جنھن سکيو،
’مٺل‘ کي اوھان ڇڏيو،
’مٺل‘ پنھنجي رمز ۾ ڀلو.
ڏس ته -
ڪائين تاريخ جو چنڊ آھي؟
تون ڪڏھن ايندين؟
پاڻ ڪڏھن ملنداسين؟
سچ!؟
گهڻن کي آئون،
زھر لڳندو آھيان،
ڪي ٿورا مون کي،
زھر لڳن ٿا،
جڏھن منھن چڙھن ٿا،
منھنجو ڏينھن سڄو،
زھر ڪن ٿا،
آئون به گهڻن جو،
ڏينھن زھر ڪندو آھيان.
صرف آئون ئي ڪٿي،
ٻيا به گهڻا پيا لکن،
نه لکڻ جھڙو،
نه پڙھڻ جھڙو،
نه ٻُڌڻ جھڙو،
چئو ته کڻي،
نمبروار،
نالا لکان.