اعتماد
”ھيءَ ڇا آھي، ڇو ڪرائي پڪڙي اٿئي.“
”نہ وڃ نہ.“
چپن ۾ مشڪي.
”پر ڇو نہ وڃان.“
”اکين ڍوءُ نہ ڪيو آھي.“
ظفر نيھا کي پاڻ ڏي ڇڪي، پنھنجي ويجهو ڪيو.
نيھا سندس اکين ۾ نھاريو.
”تنھنجي نگاھن ۾ اڄ ڏاڍيون کيچلون آھن“
”واقعي تنھنجي سونھن، منھنجي من ۾ باھ ٻاري رکي آھي.“
”تنھنجي نيت تي شڪ پيو لڳي.“ نيھا ھلڪو ٽھڪ ڏنو. ٽھڪ ڪمري ۾ گونجي پيو.
”ائين ئي ڪجهہ آھي.“
”پر مناسب نہ آھي.“
”ڪجهہ بہ چئه پر...“
”پر ڇا؟“
تون اکين کان دل، دل کان دماغ ۽ دماغ کان پوري وجود ۾ سماجي چڪي آھين، ھاڻ توکي ساھن ۾ سمائڻ ٿو چاھيان.“
”پر! اسان صرف سٺا دوست آھيون ۽ مان شادي شده...“ ظفر نيھا جي گرم چپن تي ھٿ رکي کيس جملو پورو ڪرڻ نہ ڏنو.
”ائين آزاد تہ نہ ڪر، جذباتن جي قيديءَ کي.“
”توکي ڪنھن قيد ڪري رکيو آھي؟“
”تنھنجي زلفن جي ونگن.“ ظفر نيھا جي وارن ۾ آڱريون وڌيون، ۽ سندس زلفن سان کيڏڻ لڳو.“
ظفر سرٻاٽ ۾ ڳالھائڻ لڳو. هو اندر جي ڳالھہ ھوريان ھوريان ڪندو رھيو.
”مون توکي قبول ڪري ورتو آھي، جيڪڏهن تون ٽن ٻولن ۾ آزاد ٿي اچين، مان خوشيءَ سان تنھنجو آڌرڀاءُ ڪندس، نيھا!“
”جي.“
”مان ڏاڍو مجبور آھيان تو بنا ھڪ پل بہ نٿي سري.“
”ايڏي گهرائيءَ جي پاتال ۾ ڇو ٿو گهڙندو وڃين. جيڪا گهرائي تولاءِ بي مقصد ۽ بي معنيٰ آهي.”
”جو سڪ جو سمنڊ سيني ۾ ڇوليون پائي رھيو آھي، ان سڪ سان مرڻ گهڙي تائين تنھنجو انتظار ڪندو رھندس. توکان سواء ٻئي ڪنھن سان بہ شادي نہ ڪندس.“
نيھا ظفر جي پاڻ سان ايڏي محبت ڏسي ھارجي پئي. احساسن کي الفت جو جامو پارائي جسم سان روح ۾ رلجي پئي. گهڙيال جي ڪانٽن جي ڪافي ٽڪ ٽڪ کان پوءِ نيھا ظفر جي ٻانھن مان نڪري رڪشا پڪڙي گهر طرف رواني ٿي.
رڪشو ھلندو رھيو.ظفر جا ڇھاءَ ذھن تي ڦرندا رهيس... ڪيئن رانگ نمبر لڳڻ سان وابستگي ٿي وئي.پھريان ميسيج پوءِ ڪال، ڪال کان پوءِ ملڻ. اڄ ملڻ جون حدون پار ٿيندي دوستي پيار ۾ تبديل ٿي وئي. رڪشو ھلندو رھيو. نيھا ظفر جي خيالن کي دھرائيندي رھي. حسين خيالن جا پوپٽ ھوائن ۾ اڏائيندي رھي. ”ڪو تہ آھي منھنجي خيالن جھڙو. ھر خواھش جو قدر ڪندڙ. منھنجي طبيعت، فطرت وانگر.... ظفر مون تي ايڏو مرندو... ساھ تي ساھ ڏيندو... ڪڏھن منھنجي تصور ۾ بہ نہ ھيو.“
”ميڊم ھن گهٽيءَ ۾ ھلڻو آھي؟“ رڪشي واري جي آواز تي نيھا ظفر جي خيالن مان نڪتي.
”جي جي ان گهٽيءَ ۾.“ نيھا رڪشي واري کي در تي بيھاري ڪرايو ڏئي گهر ۾ داخل ٿي۔
وقار آفيس کان واپس اچي، نيھا جي انتظار ۾ بيٺو ھو.
”ڪاٿان پئي اچين.“
”فرزانا وٽ وئي ھيس.“
”تنھنجو نمبر بند ھو، ڇو؟
”موبائل جي چارجنگ ختم ٿي وئي ان ڪري.“
”نيھا! پر تون پنھنجي سھيلي سان شھر مان خريداري ڪرڻ مھيني ۾ ھڪ ٻہ چڪر ويندي ھئينءَ ۽ ھاڻ؟“
نيھا وقار جي لفظن تي طيش ۾ اچي وئي. ”وقار تون مون تي شڪ ڪرڻ لڳو آھين. تنھنجي ذھن ۾ آھي تہ مان گهر کان ٻاھر وڃان ٿي، مان خراب آھيان، منھنجا ماڻھن سان غلط تعلق آھن، پوءِ اھي سڀ عورتون خراب آھن جيڪي نوڪريون ڪن ٿيون.“
”نيھا منھنجو اھڙو ڪو بہ مطلب نہ آھي مون تہ صرف سبب معلوم پي ڪرڻ چاھيو تون ھاڻي ايترو گهر کان ٻاھر ڇو ٿي وڃين“
”گهر ۾ اڪيلي رھي رھي بيزار ۽ تنگ ٿي پوندي آھيان، ان ڪري سھيلين ڏي نڪري ويندي آھيان، اگر ان تي بہ توکي اعتراض آھي تہ مان کڻي...“ چئي ڪاوڙ کي کائي ماٺ ٿي وئي.
”منھنجو اھڙو ڪو بہ مطلب نہ آھي. زال مڙس جو رشتو اعتماد جي پيڙھ تي ٻڌل هوندو آھي.اگر زال مڙس ھڪ ٻئي سان سچا آھن تہ دنيا جا ڪي بہ طوفان ان رشتي کي لوڏي نٿا سگهن.
ائين چئي وقار نيھا کي ٻانھن مان ورتو. نيھا چھري تي مصنوعي مرڪ سجائي وقار جي ڪلھي تي پنھنجو مٿو رکيو.
”نيھا پنھنجي مڙس کي دوکو ڏيندي ظفر سان رابطا بحال رکيا. ۽ هن اھو سوچيو تہ ھن وقار جي اعتماد کي کٽي ورتو آھي۔. ظفر جي گهرائيءَواري سمنڊ ۾ گهڙندي وئي. ظفر جي رنگين دنيا ۾ رنگجي وئي. نينھن جا نشا نيھا جي دماغ تي گهرا ٿيندا رھيا.
ھڪ ڏينھن وقار نوڪريءَ تان موٽي آيو. وقار جي چھري کي ڄڻ سج گرھڻ لڳل ھو.
ھٿ ۾ لفافو ھيس. سڌو اچي نيھا جي مٿان بيٺو ۽ سوال ڪيائين.
”ظفر ڪير آھي؟“
نيھا وقار جي واتان ظفر نالو ٻڌي حيران ٿي وئي. ظفر کان اڻ واقفيت ظاهر ڪرڻ لڳي.
”ظفر! ڪير ظفر!!!؟“
”اھو ظفر جنھن سان تنھنجا لاڳاپا آھن.“
”زال مٿان تهمت مڙھيندي توکي شرم نہ ٿو اچي.“ نيھا پڪائيءَ کان ڪم ورتو۔
”اگر ڪو ور زال تي اعتماد ڪري کيس گهر کان ٻاھر نڪرڻ جي اجازت ڏئي ٿو. ائين نہ سمجهہ تہ ھو پنھنجون اکيون بند ڪري سمھي ٿو پوي. اھا اوھان جي ڪم ظرفي آھي تہ اسان کي ڪا خبر نٿي پوي. اسان جون اکيون سدائين کليل ھونديون آھن.“
نيھا پنھنجي مٿان الزام کي رد ڪرڻ لاءِ ڪاوڙ ڪئي، دانھون ڪيون. وقار مٿان گندي سوچ رکڻ جا بھتان مڙھيندي وئي. جيئن وقار کي اعتماد ٿئي تہ هوءَ صاف آھي، ۽ وقار جو شڪ اجايو آھي.
وقار وڏي رڙ ڪندي چيو ”بس!!!“ تہ نيھا خاموش ٿي وئي. هن موبائل ٽريس ۽ ظفر سان نڪتل تصويرون ۽ ٻيا ثبوت پيش ڪيا. ”ٻڌاءِ ھي ڇا آھن.“
نيھا سڀ ڪجهہ ٻڌڻ ۽ ڏسڻ کان پوءِ ڪنڌ ھيٺ ڪري چپ ڪري بيھي رھي. ھاڻ ھن وٽ پنھنجي صفائيءَ ۾ ڪجهہ نہ بچيو هو.
وقار جي اندر ۾ لاوا ڦاٽي پيا. دل گهريس تہ بندوق کڻي ھڪ فائر سان نيھا جي وجود کي ختم ڪري ڇڏي. ھن کي اھڙي سزا ڏئي جنھن سان سندس اندر جو آڙاھہ ماٺو ٿئي.
سندس اکين ۾ نيھا جي لاءِ زھر ھو، باھ ھئي نيھا کي ساڙي، مارڻ لاء. پر وقار طلاق جي لفظ کي ٽي چڪر چئي رشتي کي اصل لاءِ ختم ڪيو. نيھا رني رڙي پر ڪجهہ نہ وريو۔
نيھا وقار سان رابطو ختم ٿيڻ کانپوءِ ڪجهہ ضروري سامان کڻي گهر کان ٻاھر نڪري ٽئڪسي پڪڙي
نيھا! کي طلاق جي ٽن ٻولن ڌوڏي وڌو. حواس خطا ٿي ويس. پوءِ بہ مٿان ڪريل آسمان ڇنڊي لاھي هن پاڻ کي پرسڪون ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي. پنھنجي خوابن جي ڌنڌلي تصوير کي رنگن سان ڀرڻ لاء. ٽٽل جذبات جي اڏار ڪئي. اھا اڏار ھن کي آسمان ۾ چمڪندڙ تاري جيان نظر آئي. ماحول مٽجي ويو، ھوائون مٽجي ويون، مٽجي ويو تہ زندگيءَ جو رخ مٽجي ويو. ھر شيءِ، شھر جا رستا، عمارتون، ماڻھو، ڄڻ نيھا وانگر مٽيل ھئا. نيھا ٽيڪسيءَ جي پوئين سيٽ جي دريءَ کان ھر منظر جي خوشيءَ سان عڪاسي ڪرڻ پئي چاھي. حسين پلن کي اکين محفوظ ڪرڻ لاءِ نئين منزل ڏانھن وئي پئي. ٽيڪسي رستا اُڪرندي بندر گاھ روڊ تي پھتي. فليٽ جي اڳيان هن ٽيڪسي ڊرائيور کي بيھڻ جو چيو. ڊرائيور ٽيڪسي روڪي. نيھا پرس مان ڪرايو ڪڍي ڏنس. ٽيڪسي وئي.
نيھا فليٽ جي چار نمبر ماڙ ڏانھن نھار ڪئي. ڏاڪڻ جي پھرئين ڏاڪي تي سندس پير رکندي ئي خواھشن جا ھجوم گڏ ٿيندا ويا. زندگيءَ جي حسين ڏينھن جو آڌرڀاءُ ڪندي ڏاڪا چڙھندي ويئي. من پسند جيون گهارڻ جا ڏيئا ٻرندا ويا. چوٿين ماڙ تي ھڪ سو ھڪ ڪمري تي پھتي. ڪمري کي لڳل تالو ڏسي. نيھا پرس مان موبائل فون ڪڍي نمبر ملايو. نمبر بند هيو. نمبر بند ملڻ تي..۔ ھن جلدي جلدي ٻہ ٽي چڪر نمبر ملايو، پر نمبر بند ئي هيو.
”ظفر ڪاڏي ويو آھي ۽ نمبر ڇو بند اٿس...“ ھن ڪجهہ وقت اتي بيھي ظفر جو انتظار ڪرڻ پئي چاھيو. دل ۾ خيال آيس تہ پاسي واري ڪمري کان ڇو نہ معلوم ڪجي، متان انھن کي خبر ھجي تہ ظفر ڪاڏي ويو آھي. ھن ڪمري جو در کڙڪايو. فليٽ جو مالڪ نڪتو.
”جي فرمايو.“
”اوھان جي پاسي واري فليٽ واري ظفر صاحب جي ڪمري کي تالو لڳل آھي ۽ سندس نمبر بہ بند ٿو ملي.“
”ھا ھي ڀر وارو فليٽ منھنجو آھي ۽ ظفر ڪرائيدار ھو سو اڄ صبح ڪرائي جي بقايا ڏئي سامان کڻي ھتان ھليو ويو.“
مالڪ مڪان جا لفظ نيھا لاءِ تمام ڳورا ۽ زمين ڌوڏيندڙ ھئا. چپن تي خشڪي اچي ويس.
عبرت،تعجب مان سوال ڪيائين.
”اھو ڪيئن ٿو ٿي سگهي، پر ڪاڏي ويو؟“
”ڪا خبر ناھي ڪاڏي ويو. باقي ايتري خبر آھي، گهران زال جي ڪال آئي ھيس، ڪو ٻارن جي پڙھائي جو مسئلو ٻڌائي پيو. وڌيڪ مون کي ڪا بہ خبر نہ آھي. منھنجو ۽ ھن جو تعلق صرف ڪرائيدار ۽ گهر مالڪ جو ھو.“
گهر جي مالڪ هن کي ايترو چئي ڪمري جو در بند ڪيو.
نيھا خيالن جا تاج محل پنھنجي مٿان ڊھندي محسوس ڪيا. ھن جي زندگي برباد ٿي چڪي ھئي. وڄ ڪري جنھن ھن کي ساڙي رک ڪري ڇڏيو. ڪجهہ وقت اتي سُن ٿي وئي، زبان مان لفظ نڪتس، ”ڇا ظفر شادي شدہ ھو، پر ھن مون کي تہ چيو ھو تہ شاديءَ لاءِ مرڻ گهڙيءَ تائين تنھنجو انتظار ڪندس، ٻئي ڪنھن سان شادي قطعي نہ ڪندس. ايڏو دوکو.“
پوءِ بہ نيھا بار بار ظفر جو نمبر ملائيندي رھي. پر اميد جا ڪرڻا اونداھيءَ۾ جذب ٿيندا ويا.کيس اونداھيءَ کانسواءِ ڪجهہ بہ نظر نہ پئي آيو. نمبر بہ بند پئي مليو. ڏاڪڻ تان ھيٺ لھي آئي. ڪجهہ سمجهہ ۾ نہ پئي آيس تہ ھيڏي جهان ۾ ڪاڏي وڃي. ھيءَ پنھنجي واپسي جا سڀ ٻيڙا ساڙي آئي ھئي. رستي تي بيٺي رھي سوچن جي دلدل ۾ ٻڏندي رھي.
ٽيڪسيءَ جو گذر ٿيو. نيھا بيھڻ لاءِ ھٿ ڏنس. ٽيڪسي بيٺي. نيھا در کولي پوئين سيٽ تي ويٺي.
”ميڊم ڪاڏي ھلڻو آھي.“
عزيز آباد
ڊرائيور گاڏي ھلائي. ھاڻ نيھا جي اندر جون خوشيون پر ڪڍي آسمان طرف پرواز ڪري چڪيون ھيون. اندر ۾ ماتم ھلي رھيو ھيس. رستا ڏنگي رھيا ھئس. سوچن سان ويڙھ ڪندي رھي. جيون جا گل ڪيئن ھن مٺ ۾ ڀڪوڙي مروڙي زمين تي اڇلائي ڇڏيا۔ جيڪي خزان جي موسم ۾ سڪل پنن وانگر ھوائن ۾ وکرجي ويا. ٽيڪسي اچي پيءُ جي گهر جي در تي پھتي. نيھا لھي قدم پيءُ جي گهر جي دروازي ٻاھران رڪجي ويس. دل دانھون ڪري روئي پيس. ”ڪھڙو منھن ڏيکاريندس ماءُ پيءُ کي.“ ڇو تہ هوءَ ڄاڻي پئي تہ والدين ڌيئڙين جي سٺي رشتي لاءِ ڪيترا پريشان ھوندا آھن.