نڀاڳي
کائڻ، پيئڻ، لٽي ،ڪپڙي ۽ آزادي کان وٺي اڪيلو گهر مان ۽ منھنجو صرف مڙس ھجي
ماءُ پيءُ جي راڻي ھجڻ کانپوءِ رابعہ مڙس جي گهر جي ملڪھ ٿيڻ پئي چاھيو.
رابعہ جيئن چاھيو ھيو ايئن ئي بظاھري خوابن کي ساڀيان ٿيندي ڏٺو.
پر !
ھڪ خواھش.
مان ۽ منھنجو مڙس اڪيلا ھجون ائين نہ ٿيو
اردو ۾ چوڻي آھي
سانس اڇھي هو يا پھوڻو ٽنگي هو
سس الھڏني اللھ تہ ڏني پر اھڙي ڏني جو وڃي ٿيا خير. سس سان گڏ ھڪ ڏير فريد بہ مليو.
زندگي جي اڏيل خوابن سان گڏ مڙس جي محبت بہ ملي رھي ھئي. جيئن رابعہ چاھيو پئي ٿيو
بس ھڪ سس جي اک ۾ ڪاني لڳل ھئي. رابعہ ڌاري آھي. مان پنھنجي پٽ وحيد لاءِ پنھنجي ڀيڻ جي ڌي سيما وٺان هان
پر ڇا ڪري سس الھڏني سندس پٽ وحيد جو رابعہ سان پسند جو پرڻو ٿيو ھيو پٽ خاطر ڌاري وٺڻ جو زھر جو پيالو پي تہ ويٺي پر سس ننھن وارو رشتو خوب نڀائڻ جو فن ڄاڻندي ھئي.
شادي بعد ٿورن ئي ڏينھن ۾ اٿندي ويھندي ڪم ڪار تان ران ران شروع ڪري ڏني.
رابعہ ڄڻ پوليس ٽريننگ سينٽر ۾ رنگ روٽ واري ٽريننگ ڪري رھي ھئي. ھڪ ڪن کان ٻڌي ٻئي ڪن کان ڪڍي ڇڏيندي ھئي.
وحيد جي مٿي ۾ بہ ماءُ جي فرمانبداري وارو مذھبي جن سوار ھيو. ماءُ جي ڪن ڀرڻ تي رابعہ اڳيان دوڏا ڏيکارڻ ۾ دير نہ ڪندو ھيو. الھڏني خنجر جي ڌار جيان زبان جي گفتار رابعہ جي گردن تي وھائڻ ۾ دير نہ ڪندي ھئي “مڙسن لاءِ زاليون کوڙ اللھ گنج ڏنو آھي. وحيد لاءِ مان ھڪ پنھنجي بہ وٺندس”
رابعہ سس جي اھڙين تکين ڳالھين کان خوفزدہ رھندي صبر ۽ تحمل جي پيماني کي مضبوطي سان جهلي بيٺي ھئي.
ٻن ٽن مھينن ۾ رابعہ پنھنجي ڪلر ڦل سس کي ڏسي چڪي ھئي. زندگيءَ جي ڪاروان کي ھلائڻ جو رستو سمجهي ۽ ڳولي ورتو ھيو.
تہ اوچتو.
رابعہ جو ڏير فريد سخت بيمار ٿي پيو. فريد جي چاڪائي لاءِ الھہ تلھہ لڳندو ويو. وچين طبقي مان زمين تي اچي پھتا. اھڙي تباھي واري ماحول ۾ ويتر الھڏني جو ناراضپو رابعہ تي وڌندو ويو. سڀ ڪجهہ لڳائڻ جي باجود بہ فريد جي زندگي پيسھ ڏوڪڙ بچائي نہ سگهيا. نيٺ فريد جي ساھ جو سڳو ٽٽي پيو.۔
فريد جي وفات کانپوءِ ڪجهہ ڏينھن بعد.رابيھ جي ماءُ سفوران پنھنجي گهر ۾ پنھنجي مڙس رحيم بخش کي صبح ساجهر نيرن ڪرائي روزي لاءِ الوداع ڪري چلھہ تان ديڳڙي مان چانھہ جو ڪوپ ڀري اچي آڳر تي وڻ ھيٺان پيل کٽ تي ويٺي.
وڻ جي لام مان سج جي ڪرندڙ روشني سفوران جي چاندي جهڙن وارن کي لڳندي وارن کي چمڪائي رھي ھئي. صبح جي ٿڌڙي ھوا مان سفوران لطف اندوز ٿيندي چانھہ جون سرڪيون ڀري مزو وٺندي رات جي ننڊ جي خمارن کي ختم ڪري رھي ھئي.
ويٺل کٽ جي بلڪل سامھون ٻاھريون در کلندي ڏسي سفوران پنھنجون اکيون در کلڻ تي در طرف متوجهہ ڪيون ڏسي تہ سندس جي ڌي رابعہ در کان اندر داخل ٿي. رابعہ کي ڏسندي سفوران جي چپن تي مرڪون تري آيون.
جيئن جيئن رابعہ ماءُ جي ويجهو ايندي وئي ماءُ جي چھري تان مرڪ وسامجندي وئي ۽ خوشي وارو چھرو اداسي ۾ تبديل ٿي ويو۔
يڪدم سفوران جون اکيون رابعہ جي پويان وحيد کي ڳولڻ لڳيون. وحيد کي نہ ڏسندي رابعہ جي اکين مان وھيل ڳوڙھن جي نيسارا شڪل ڏسي ھن رابعہ جي کلندڙ وجود کي کوکلو ڀائڻ سان گڏ سندس مڙس وحيد جي نہ اچڻ جو سبب پڇيو “رابعہ اڄ وحيد کانسواءِ آئي آھين خير تہ آھي نہ ايڏي غمگين ڇو نظر اچي رھين آهين؟”
“امان وحيد مونکي طلاق ڏئي ڇڏي آھي”۔ خشڪ ٺوس چپن مان ھانو ڏاريندڙ آواز ڪڍندي چيو.
رابعہ جا لفظ ٻڌي سفوران جي چانھہ جي ڪوپ وارو جهليل ھٿ ٿڙڪڻ لڳو ۽ چھري جو پنو سڪي ويو اکين جون رونقون بي رونقن ۾ بدلجي ويون۔ نڙي خشڪ ٿي وئي نڙي کي ٿڪ جي ليپ ڏيندي سڪل زبان مان لفظ ڪڍندي پڇيو۔
“پر ڇو ! ڇاجي ڪري توکي طلاق ڏني اٿس؟”
“ماءُ جي چوڻ تي مون کي طلاق ڏني اٿس”
“ڪھڙو مسئلو ٿيو جو تنھنجي سس توکي تنھنجي مڙس وحيد کان طلاق ڏياري آهي؟”
“چيائين تہ وحيد جي ڀاءُ فريد جي مرڻ جو ڪارڻ تون آھين تنھنجي شادي ڪري اچڻ کانپوءِ سڀ نقصان فريد جو موت بہ تنھنجي ڪري ٿيو آھي”
“تون نڀاڳي آھين”
قيامت برپا جھڙا ڳرا لفظ ٻڌندي ئي سفوران جي ٿڙڪندڙ ھٿ مان چانھہ جو ڪوپ زمين تي ڪريو ۽ رابعہ جي وجود وانگي ڀڄي ٽوٽا ٿي زمين تي وکرجي ويو.