ڪاري راڻي.۔۔۔۔۔ BLACK QUEEN
“ائين نہ آھي، سڀ مرد ھڪ جھڙا ناھن ھوندا، لکئي جو ليک آھي. تنھنجو رشتو شايد انھن سان لکيل نہ ھيو، ان ڪري نہ ٿيو. رمشا! نا اميديءَ واري سوچ نہ رکندي ڪر”. ماڻس کيس سمجهائيندي چيو.
“ھونءَ... دنيا جا ڇوڪرا صرف ڇوڪرين جي ٻاھرين خوبصورتيءَ کي ڏسندا آھن، انھن کي ڇوڪرين جي اندر جي سونھن نظر ئي ناھي ايندي”.
“تنھنجي پيءَ ننڍو سرڪاري ملازم ھوندي بہ ھيڏي وڏي فليٽ جو مالڪ ٿيڻ سان گڏ توکي يونيورسٽيءَ جي ڊگري حاصل ڪرائي ۽ ھاڻ ھو پنھنجي حياتيءَ ۾ توکي ڪنھن سٺي گهر ڏانھن رخصت ڪرڻ چاھي ٿو”.
“ابُوءَ لاءِ کوڙ ساريون عزتون آھن، ھن جي خواھش جو مون کي احترام بہ آھي، پر! مان ڪنھن جي اڳيان پنھنجي ضمير جي تذليل ڪرائڻ نہ ٿي چاھيان تہ ڪو اچي مون کي رد ڪري، منھنجي احساسن جو قتل ڪري ھليو وڃي، اھو ھاڻي مون کان برداشت نہ ٿيندو امي”.
“اسان جي زندگي الائي ڇا، تون سڄي زندگيءَ جو ڊگهو سفر اڪيلي سر ڪيئن ڪري سگهندينءَ”.
“امي آءٌ يونيورسٽيءَ جي ڊگري ھولڊر آھيان، فرسٽ ڪلاس ۾، وڌيڪ پڙهائيءَ تي زور ڏئي ڪميشن جي امتحان جا ڪلاس اٽينڊ ڪري ڪا سٺي نوڪري حاصل ڪري اڪيلي سر زندگي گذاري سگهان ٿي”.
ماڻس ھلڪو کلڻ لڳي.
“ھون... ھن ڪرپشن جي دور ۾ توکي ميرٽ تي نوڪري ملندي! تنھنجو ابو جيڪو بہ فيصلو ڪندو، اھو تنھنجي زندگي لاءِ بھتر رھندو”. رمشا جي ماءُ ڳالھائيندي ڪمري ڏانھن ھلي وئي.
“ڪجهہ بہ چئو امي، ھاڻي ڪو ٻيو نہ ايندو ھن گهر ۾ مون کي رد ڪرڻ وارو.... آءٌ سخت محنت ڪري بہ ڪا نہ ڪا نوڪري ضرور حاصل ڪري اڪيلي سر زندگي گذارينديس”.
ائين چئي رمشا رستي جي پاسي واري کليل دريءَ تي ھٿ رکي خاموش سوچن سان ايندڙ ويندڙ گاڏين ڏانھن ڏسندي، انھن جي گوڙ شور کي ٻڌندي رھي.
رمشا پنھنجي زندگيءَ جي مقصد ۾ ڪامياب ٿيڻ لاءِ ڪتابن سان تعلق وڌائي، پڙھائيءَ کي معمول بنائي ڇڏيو.
رمشا ڪتاب ھٿ ۾ ڪري هال ۾ آھستي آھستي ھلندي پڙهيل شين کي ياد ڪري رهي ھئي تہ سندس ماءُ ڪچن مان اچي سندس ڪپڙن، پيرن ۾ پاتل چمپل، وارن ۽ چھري کي ڏسي چيو، “ڪچن ۾ چانھہ ٺاھي رکي اٿم، پوتي مٿي تي پائي ڊرائنگ روم ۾ کڻي اچ، پر سليقي ۽ سھڻي نموني سان”.
“پر ڇو امي؟!!!”
“تنھنجي لاءِ رشتو آيو آھي ۽ تنھنجي ابوءَ جو حڪم آھي. تون چانھہ کڻي ڊرائنگ روم ۾ اچ، جيئن توکي ڇوڪرو ۽ ان جا گهرڀاتي ڏسن”.
ماڻس ائين چئي تڪڙي ڊرائنگ روم ۾ ھلي وئي.
رمشا ڪاوڙ مان ڪتاب کي زور سان ميز تي اڇلائي، مٿي تي رئو پائي ڪچن مان چانھہ ڪوپن ۾ لاھي، ادب سان ڊرائنگ روم ۾ وئي. سامھون ويٺل ننڍي ۽ وڏي مولوي ۽ ھڪ پوڙھي تي نظر پيس.
“ھيءَ آھي منھنجي نياڻي رمشا”. رمشا جي پيءُ مرڪندي چيو.
ڇوڪري جي ماءُ “ھون” ڪيو.
“ھون” مان محسوس ٿيو تہ هن رمشا کي ڏسي ڪا خاص دلچسپي نہ ورتي.
رمشا سڀني مھمانن کي سلام ڪري، چانھہ ڏئي، احترام طور پاسي واري صوفي تي نظرون جهڪائي ويھي رھي.
ڇوڪري جي پيءُ رمشا کي غور سان ڏٺو، سندس منھن تي اڻ وڻائيءَ جو تاثر نروار ٿيو.
“اڄڪلھہ جي دور ۾ ڇوڪرا ڇوڪري ڏسي پاڻ ٿا پسند ڪن، منھنجي پٽ مولوي فخرالدين اوھان جي ڇوڪري ڏٺي... وڌيڪ زندگي ھن کي گذارڻي آھي.”
هو پٽ کي ڳالھائڻ جي لاءِ اشارو ڪري پاڻ چپ ڪري ويھي رھيو.
مولوي فخر الدين ماءُ پيءُ سان سس پس ڪندي چيو، ”ڇوڪري رنگ جي ڪاري آھي، ڪيئن بہ آھي، ثواب جي نيت سان شادي ڪريانس ٿو. اللھ پاڪ ان جو مون کي اجر ڏيندو.“
جيئن جيئن مولوي فخرالدين جو آواز رمشا جي ڪنن تائين پھچندو ويو، رمشا ڪاوڙ ۾ ايندي اٿي کڙي ٿي، ڪمري کان ٻاھر نڪري هال ۾ آئي. ماڻس بہ پويان رَلي آيس.
“رمشا ھيءَ تنھنجو ڪھڙو طريقو آھي؟ ائين مھمانن جي اڳيان ڊرائنگ روم مان نڪرڻ جو!” ڪاوڙ ڪندي آھستي ماڻس ڀڻڪي.
“مان ڪاري آھيان، بدصورت آھيان، پر مان مولويءَ جي ثواب خاطر مولويءَ سان شادي نٿي ڪري سگهان! ڇو ٿا اھڙا رشتا مون لاءِ ڳولي آڻيو، جيڪي پنھنجن راين سان مون کي آزاري ٿا وجهن، خدارا رحم ڪريو، مون کي اھڙي شخص سان شادي ناھي ڪرڻي، جيڪو ثواب خاطر مون کي پنھنجي زال بنائي.”
مولوي فخرالدين جي ماءُ پيءُ رمشا جون رڙيون ٻڌي چيو، ”اھڙي ڇوڪريءَ سان پنھنجي پٽ جي شادي نٿا ڪرائي سگهون.“
هو رمشا جي پيءُ کان معذرت ڪري هليا ويا.
رمشا جو پيءُ ڪاوڙ ۾ڊرائنگ روم مان هليو آيو ۽ رمشا کي گهٽ وڌ ڳالھايائين.
“مولوي گورنمينٽ ھاءِ اسڪول ۾ عربيءَ جو استاد آھي، ۽ ماسترن جون ڪيتريون سٺيون پگهارون آھن، جي مولويءَ ڪجهہ چيو تہ ڇا ٿي پيو، ڪھڙو آسمان ڪري پيو...” رمشا جو پيءُ اُهي جملا ڪاوڙ ۾ چئي ڪمري ڏي ھليو ويو...
رمشا پيءُ جي اھڙي ڪاوڙ تي ڏک ۾ اوڇنگارون ڏئي روئندي رهي.
ان کانپوءِ رمشا پنھنجي زندگيءَ ۾ ڪتابن کي ڏينھن رات جو ساٿي بنائي، ڪميشن پاس ڪري ڪنھن منزل تي پھچڻ جي جنون ۾ دنيا سان سڀئي رابطا ختم ڪري ڪمري تائين محدود ٿي وئي.
ماءُ بہ کيس ڪم ڪار کان پاسيرو ڪندي سندس ساٿ ڏيندي رھي. ھڪ ڀيري رمشا ليپ ٽاپ تي ڪم ڪري ھئي تہ ماڻس اڳيان ويھندي ڪچهريءَ دوران پڇڻ لڳيس،
”چار سال يونيورسٽي ۾ پڙھينءَ، توکي ڪنھن ڇوڪري پسند نہ ڪيو ڇا؟“
”مون کي ڪنھن پسند ڪيو ھو، پر مون ان کي پسند نہ ڪيو ھو.“ ليپ ٽاپ تي ڪم جاري رکندي رمشا وراڻيو.
”تو ھن کي پسند ڇو نہ ڪيو؟“
”ابوءَ جي نصيحتن تي مون مضبوطيءَ سان عمل ڪيو ھو شايد! ان ڪري پسند نا پسند ڏانھن منھنجو ڌيان نہ ويو.“
”جنھن توکي پسند ڪيو، اھو ڇوڪرو ڪيئن ھو؟“
رمشا ھلڪو کلندي چيو، ”اھو گنجڙو ھو. ۽ نظر جو وڏو چشمو پائيندو ھو. ھونء تہ هاٺي ۽ صورت ۾ ٺيڪ ھو، نالو رميز ھيس، ھو مون کي Black Queen (ڪاري راڻي) ۽ مان ھن کي ’گنجڙو‘ سڏيندي ھيس.“
”ھون...“ رمشا جي ماءُ ھلڪي مرڪ چپن تي آڻي چيس، ”معنيٰ، يونيورسٽيءَ ۾ ٻارن واريون کيچلون بہ ھلنديون ھيون... تو پنھنجي ابُوءَ جي نصيحتن تي عمل ڪيو ۽ ھو بہ تنھنجي پيار کي حاصل ڪرڻ ۾ ناڪام ويو.“
”ائين ئي ڪجهہ آھي، امي! مون ابوءَ جي ڀرم کي نہ ٽوڙيو ۽ گنجڙي بہ مسلسل ٻہ سال پوري ڪوشش ڪئي، منھنجو پيار حاصل ڪرڻ جي، ان جي حرڪتن تي آخر ڪار مون گنجڙي جو ڪلاس ۾ آخري پيرڊ بعد سمورن شاگردن اڳيان ٺيڪ ٺاڪ ڪلاس ورتو، ان کان پوءِ ويچارو...!!!“
”هاءِ هاءِ، ڪنھن محبت ڪرڻ واري کي ايڏو بہ ذليل ڪبو آھي ڇا، سو بہ پوري ڪلاس اڳيان.“ رمشا جي ماءُ افسوس مان چيو، ”ان کان پوءِ ان جو ردعمل ڪھڙو رهيو“
”ان کان پوءِ ھو ڪڏھن بہ منھنجي سامھون نہ آيو، پر پوءِ بہ ھو پنھنجي ڳالھہ گل جي ذريعي ڪري وٺندو ھو.“
”پنھنجي ڳالھہ گل جي ذريعي ڪري وٺندو ھيو؟ اھو ڪيئن؟“
”صبح جو جڏھن مان ڪلاس ۾ ايندي ھيس ھر روز منھنجي ڪرسيءَ تي گلاب جو گل رکيل ھوندو ھو. ڪرسيءَ تان مان جڏھن گل کڻندي ھيس تہ ھو مون کي لڪي ڏسندو ھو ۽ مان ٽيڏي اک سان ڏسي گل کڻي پاسي تي رکي ڇڏيندي ھيس.“
”مون کي اڃا بہ ياد آھي، آخري سال ۾ ھو مون سان اچي مليو ھو ۽ ڏک مان چيو هئائين’مون تو سان سچي محبت ڪئي آھي، جي مان توکي ماڻي نہ سگهيس تہ توکي وساري بہ نہ سگهندس.‘ آخري ڏينھن ۾ مون ھن کي ڏاڍو ڏکايل محسوس ڪيو، پر ابُوءَ سان ڪيل اقرار اڳيان نہ ھن کي ڪا آٿت ڏنم، نہ ئي ھن جي زخمن تي مرهم رکڻ پئي چاھيم.“
”ان جو ڦوٽو اٿئي؟“ ماڻس پڇيس.
”جي ھا، ھوندو. يونيورسٽيءَ جي وقت ۾ ڪافي گروپ ڦوٽو گڏ نڪتل ھئا.“
هن ليپ ٽاپ تي پنھنجي فائل مان پراڻيون تصويرون ڳولي ماءُ کي گنجڙي رميز جا ڦوٽو ڏيکاريا. رمشا جي ماءُ ڦوٽو ڏسي، ”ڪاش.“ چئي خاموش ٿي وئي.
رمشا جنون جون حدون پارڪندي پڙھائيءَ کي چنبڙي پئي.
ھڪ ڏينھن ڪميشن جي امتحان جو نتيجو آيو. هن جي خوشيءَ جي حد نہ رهي. هن پوزيشن کڻي پنھنجي سبجيڪٽ ڊپارٽمينٽ ۾ 17 سترھين اسڪيل جي نوڪري حاصل ڪري ورتي.
رمشا جي ڪميشن جي امتحان پاس ڪرڻ واري خبر اخبارن ۾ شايع ٿيڻ بعد مٽن مائٽن، دوستن، واسطيدارن سڀني رمشا ۽ رمشا جي ماءُ پيءُ کي مبارڪون ڏيڻ جو سلسلو جاري رکيو ۽ رمشا جي رشتي جي آڇ لاءِ قطارون لڳائيندا ويا. ھر ڇوڪرو وڏي دلچسپيءَ سان رمشا کي قبولڻ لاءِ تيار ھو. پر ! رمشا گنجڙي رميز سان شاديءَ بابت ماءُ سان خيال جو اظھار ڪيو. ماءُ چيس، ”پنج ڇھہ سال گذرڻ کانپوءِ بہ ھن ڇا تنھنجي انتظار ۾ ويھي شادي نہ ڪئي ھوندي؟ اھا ڳالھہ ناممڪن ٿي لڳي.“
”ڪوشش ڪرڻ ۾ ڪو حرج ناھي، متان بہ رميز شادي نہ ڪئي ھجي.“ رمشا ماءُ کي چيو.
”ڪوشش ڪرڻ ۾ واقعي ڪو حرج نہ آھي، تون ڪوشش ڪري ڏس.“ ماءُ رمشا کي اجازت ڏني.
رمشا پنھنجي گهران ھزارين وسوسن وھمن ۽ خواھشن جا انبار پاڻ سان گڏي رميز جي گهر پھتي. رمشا جون نظرون رميز جي زال، گهر ۾ ننڍڙن ٻارن کي ڳولڻ لڳيون. نظرون گهر ۾ چوطرف ڦرائيندي رمشا هال ۾ اچي پھتي تہ رميز هال ۾ اڪيلو موجود ھو، جنھن رمشا کي ڏسندي وڏي ادب احترام سان سندس آجيان ڪئي، ۽ هال ۾ ويھندي ريفريشمينٽ سان گڏ ڪچهري جاري رکي.
رمشا انھيءَ دوران رميز کان پڇي ورتو، ”رميز تو شادي ڪئي آھي؟“
رميز رمشا جي ان سوال تي خاموش ٿي ويو.
رمشا سمجهي وئي تہ مون کي ھن وٽ اچڻ ۾ دير ٿي وئي آھي. رمشا اٿي موڪلائي وڃڻ لڳي تہ رميز اٿي سڏ ڪيس.
”ڇا منھنجي ھم سفر سان نہ ملي ويندينءَ.“ رميز جي آواز ۽ ان جملي تي رمشا جا قدم رڪجي ويا ۽ بي وسيءَ مان نڪتل آواز ۾ چيائين،
”ھا، ڇو نہ ملنديس، ڪاٿي آھي...“
”ڪمري ۾ آھي اچو.“ رميز ڪمري طرف ھليو. ھڪ ٻن وکن جي فاصلي تي رمشا رميز جي پويان ھلي رميز ڪمري جو در کولي رمشا کي ڪمري ۾ اندر اچڻ لاءِ چيو.
رمشا ڪمري اندر داخل ٿيڻ سان ڪمري جي ڀتين کي ڏسڻ لڳي. ڀتين تي چئو طرف رمشا جون تصويرون لڳل ھيون.
رميز جي اکين ۾ پاڻي تري آيو ۽ رمشا کي چيائين، ”جنھن ڏينھن مون يونيورسٽيءَ ۾ Black Queen (ڪاري راڻي) کي چاهيو ھو، ان ڏينھن کان وٺي پنھنجي من جو نڪاح ان سان ئي ڪري ڇڏيو هو. ھو ڏس ڀتين کي غور سان اڄ بہ Black Queen مون سان گڏ گڏ آھي.“ رميز جي اکين مان تري آيل، پاڻي ڏک جي شدت سبب تيز ٿي ويو. پنج سالن بعد بہ رمشا رميز جي پاڻ سان ايڏي محبت ڏسندي زارو قطار روئي پئي ۽ اوڇنگارن کي دٻائڻ جي ڪوشش ڪرڻ لڳي. هن پنھنجي پوتيءَ جي پلئه سان رميز جون آليون اکيون اگهيون، پنھنجو ھٿ رميز ڏي وڌايو. رميز پنھنجو ھٿ رمشا جي ھٿ کي وٺي پنھنجي اکين ۽ چپن تي رکيو.