پھرين چُمي
ڪالر ڳالھايو.۔۔۔۔ ”ھلو“.
”جي ڪير“.
”نويد“ ؟
”جي مان نويد توھان”.
”منھجي آواز کي بہ وساري ڇڏيو اٿئي ڇا“ ؟
آواز تي نويد جي ننڊ اکين مان پوري طرح سجاڳ ۾ تبديل ٿي وئي نويد بيڊ تان اٿيو بيڊ تي ننڊ ۾ ستل زال کي ڏسي ٻئي روم ۾ اچي ڪمري جي لائٽ آن ڪري گهڙيال طرف ڏٺو رات پنھنجي پوئين پھرن ۾ داخل ٿي 4:05 منٽن تي پھتي ھئي.
”ڪوثر تون “!
”جي مان.۔۔ نويد تنھنجو نمبر ڏاڍو ڏکيو ھٿ ڪيو اٿم“.
“ھون۔۔۔. ڪيئن ڪال ڪئي اٿئي؟”
”پنھنجي يادن کي تازو ۽ غمن کي سڪون بخشڻ لاءِ ڪال ڪئي اٿم“.
”واقعي وڇوڙي کان پوءِ محبت جي مٺي درد کان ڪڏھن بہ ڪو آجو نہ ٿو ٿي سگهي “۔
”تو کان جدا ٿيڻ کان پوءِ ڏکن جي سرد گرم موسمن ۾ مان ڏاڍي تڙپي آھيان“.
”غم جي شدت برابر آھي. محبت ڪرڻ کانپوءِ ٽٽڻ بہ دردناڪ آھي “۔
”تنھنجي جدائي تہ ھڏن کان ماس رھڙي ورتو ھيو نويد جيڪو منھنجي برداشت کان ڏکيو ھيو ڏاڍو رني ھيس “۔
”زندگيءَ جو وڏو صدمو ھيو جدا ٿيڻ ڪوثر ماڻھو پيار ۾ موت تہ قبولڻ پسند ڪندو آھي پر يار جي جدائي نہ “۔
”اللھ سائين ھڪ تہ ڪنھن جي دل ۾ ڪنھن لاءِ پيار پيدا نہ ڪري، جي ڪري تہ ان پيار ۾ جدائي نہ ڪري “۔
”پيار ۾ ملڻ ۽ وڇڙڻ جو سلسلو ازل کان رھيو آھي ۽ ھلندو رھندو. تون ڏي حال احوال ڪوثر تنھنجي زندگي ڪيئن پئي گذري “۔
” زندھ آھيان۔ تو بنا ٿر جي ٺوس ڌرتي جيان جيڪا صدين کان اڃايل آھي“.
”خزان جي موسم ۾ بھارن جا گيت ڳائڻ نامناسب آھن ڪوثر“.
”عشق کي عقل ڪٿان آيو جو نامناسب موسمن جي ڪٿا بيان ڪري نويد عشق جي رمز ۾ رليل ماڻھو سوچن جي ليڪن تي ڪاٿي ٿو ھلي“۔
”ويل وقت ورائي بہ نٿو سگهجي ڪوثر“۔
”جي ورائي نہ ٿو سگهجي تہ ويل وقت کي وساري بہ نٿو سگهجي نويد “.
”پھرين محبت ڪنھن کان وسري آھي ڪوثر“. اھا محبت آخري آرام گاھ تائين گڏ ھلندي يا اتي دم ٽوڙي اصل لاءِ فضائن ۾ وکرجي ويندي“.
”وکريل محبت جي تڙپ جو صِلو ھن دنيا ۾ اگر نہ مليو تہ ھن دنيا ۾ ضرور ملندو نويد“۔
ڪوثر کي درد جي درياھہ ۾ لھندي ڏسي نويد ڳالھہ جو رخ بدلائي پڇيو” فراز تنھنجو خيال رکي ٿو“ ؟
ڪوثر ٿڌو ساھ کڻندي۔۔۔۔۔”خيال تہ رکي ٿو پر پھرين محبت جي پھرين ملاقات ۽ پھرين چمي ڪڏھن نہ وسري آھي۔ ھڪ ھڪ ڏينھن منھنجي ذھن تي عڪس بنجي رھي آھي توڙي جو شادي کي ٻہ سال گذري ويا آھن
ياد اٿئي نويد شروع شروع ۾ اسڪول جو ٿيلو کڻي اسڪول وڃڻ لاءِ گهران نڪرندي ھيم ڪيئن پويان لڳندو ھئين”
“پوري طرح ياد آھي ڪوثر تو کي ڏسڻ سان ئي مون توکي من جي ملڪھ بڻائي ڇڏيو ھيو۔ تو تائين پنھنجي دل جي ڳالھہ پھچائڻ لاءِ مون رات جي پھر ۾ تنھنجي گهر جي در جي سامھون ڀت تي K±N LOVE لکڻ کان وٺي سڄي گهٽي کان اسڪول تائين چاڪنگ ڪئي ھئي ۽ صبح جو اسڪول جي ٽائيم تي گهٽي ۾ بيھي رھيو ھيس تہ ڏسان تہ ڪوثر ڀتين تي K±N LOVE ڏسي ٿي يا نہ.
مان تہ گهر کان اسڪول تائين K±N LOVE ڀتين تي لکيل ڏٺو ھيو پر مقصد نہ سمجهي ھيس تہ ڪنھن لاءِ ۽ ڇو لکيو ويو آھي.
ڀتين تي چاڪنگ تي بہ تنھنجو مون ڏانھن ڌيان نہ ڇڪجڻ تي مون پھريون لو ليٽر پاڙي جي 9 سالا ميران کي ڏھ پيا رشوت ڏئي توڏي موڪليو ھيم”
“اھو تنھنجو پھريون لو ليٽر جيئن ئي مون اسڪول ۾ پڙھڻ لاءِ کوليو ھيو تہ منھنجون ڪلاس ميٽ ڦري ويون ۽ سڀني پڙھي ورتو ھيو ۽ چيڙائڻ لڳيون ھيو۔ جيئن اسڪول کان واپس گهر اچي رھي ھيس ڀتين تي لکيل K±N LOVE ڏسي پنھنجي لاءِ محسوس ڪندي گهر اچي پھتس پوءِ ڏينھن رات ڀتين ۽ خط ۾ لکيل لفظ منھنجي ذھن تي ڦري رھيا ھيا ۽ ھڪ نہ ٻئي ڏينھن تي تنھنجا خط ميران جي ھٿان ملندا رھيا ۽ مان ڪنھن بہ خط جو جواب نہ ڏيندي ھيس ۽ تون خط جي جواب لاءِ ديوانن وانگر انتظار ۾ رھندو ھئين”
“واقعي وڏي بيچيني سان انتظار رھندو هو خط جي جواب جو ۽ مان ھر خط ۾ پنھنجو موبائيل نمبر لکي موڪليندو ھيس تہ جيئن تون منھنجي خطن جو جواب ميسيج ۾ ڏين.
۽ جڏھن تنھنجو ميسيج آيو ھيو ان ڏينھن مان پوري دنيا ۾ مان پاڻ کي اڪيلو خوش قسمت سمجهي رھيو هئس.ائين سمجهي رھيو هوس ڄڻ پوري جهان جون سڀ خوشيون منھنجي جهول ۾ پيون ھجن”
“ائين نويد تنھنجي منھنجي پيار جو رشتو مضبوطي اختيار ڪندو ويو مان اسڪول. ٽيوشن۔ سھيلين جي گهر وڃڻ جي بھاني سان توسان ملڻ معمول بنائي ڇڏيو ھيو،.پيار جو نشو ايترو ذھن تي سوار ٿي چڪو ھيو جو توکان سواءِ ٻي دنيا وساري ويٺي ھيس. ڪاڏي ويا گهر جا ڪم ڪار، ڪاڏي ويا مٽ مائٽ رشتا، ڪاڏي ويون پڙھايون ڇھين کان نائين تائين فرسٽ پوزيشن ۾ ايندي ھيس تنھنجي لڳي کانپوءِ ڏھين ڪلاس جي پيپرن ۾ ٽي پرچا فيل ٿي ھيس.جنھن تي بابا ادا وارن ڏاڍي ناراضگي ڪئي ھئي پر ڪنھن جو بہ اثر ڪونہ پئي ٿيو،۔ ڄڻ ننڌڻڪي ٻار وانگي ھڪ ڪن کان ٻڌي ٻئي ڪن کان ڪڍي ڇڏيم.
پيار جي دنيا خوبصورت ھئي ڪوثر پر پيار جي خوشبوءِ مٺ ۾ ڪاٿي ٿي لڪي سگهي۔ نيٺ اھا خوشبوءِ ھوا ۾ رلجي لوڪ کان ٿيندي ھڪ ڏينھن تنھنجي ڀائرن ۽ تنھنجي بابا وٽ اچي پھتي”
“زندگي جا ڀيانڪ ڏينھن اڄ بہ منھنجي نيڻن ۾ سمايل آھن.نويد جيڪي اڄ بہ ڪنڊن جيان اکين ۾ چڀي اکين کي زخمي بنائي ٿا ڇڏن۔پنھنجي ھزار ڪوششن بعد بہ بابا تنھنجي غير ھئڻ جي ڪري منھنجو رشتو سوٽ فراز سان ڪري ڇڏيو”
“ان وڇوڙي جو درد ناقابل برداشت ھيو جنھن ڏاڍي تڪليف ڏني ڪوثر۔۔۔۔ دردن کي پلي زندگي بصر ڪرڻي پئي”
“پر منھنجن دردن تہ ڪڏھن بہ آرام جي ننڊ ناھي ڪئي.ايترن مھينن گذرڻ بعد توسان گفتگو ڪندي ڪجهہ راحت نصيب ٿي اٿم”
نويد ڪوثر جي دردن جي شدت وڌندو ڏسي ڳالھہ جو رُخ مٽائيندي پڇيو “فراز ڪاٿي آھي ڪوثر”
“بلڊ پريشر ھاءِ ھئڻ جي ڪري ننڊ جي ٽيبليٽ کائي ستو آھي اھو صبح جو ڏھين يارھين کانسواءِ نہ اٿندو ۽ تنھنجي زال”
“اھا بہ ننڊ ۾ آھي پر اھا ٽبليٽ کائي نہ ستي آھي”
“ان کي نہ ٻڌايو اٿئي تنھنجي پھرين محبت آءٌ آھيان”
“خبر اٿس”
“ان زماني وانگر اڄ بہ فجر جي نماز تائين ڳالھائينداسين ۽ ھاڻ ھر روز”
“پر ڪوثر ان زماني ۾ اسان ھڪ ٻئي لاءِ ھياسين ۽ ھاڻ ھڪ ٻئي جا ناھيون رھيا”
“جسم جو ميلاپ نہ سھي ھڪ ٻئي جي سوچن ۾ تہ سمايل آھيون”
“سوچن ۾ تہ تاحيات گڏ رھنداسين”
“۽ ھاڻ جدائي جي عذاب کي ختم ڪرڻ لاءِ پنھنجا رابطا برقرار رھندا ھميشھ لاءِ نويد”
“ڪنھن وڻ جي ٽاري مان ڇڻيل پن وري ٽاري ۾ ناھي لڳي سگهندو ڪوثر”
“ڇا مطلب آھي تنھنجو نويد؟”
“اسان ٻئي نڪاح جي رضا جي ٽن ٻولن ۾ ڪنھن کي قبول ڪري چڪا آھيون”
“ڪنھن جي ٽن ٻولن ۾ اچڻ کان پوءِ جيڪي محبت جا تاج محل اڏيا ھياسين ڇا اھي ڊاھي مٽي جو ڍير تہ ڪونہ ڪنداسين نھ”
“اھي تاج محل يادن ۾ سجائي رکڻ لاءِ ھوندا آھن ڪوثر”
“يادن تائين محدود ڇو رھجي نويد شادي کانپوءِ رابطا بحال نٿا ڪري سگهجن ڇا” ڪوثر سواليھ انداز ۾ نويد کان پچيو۔
“ھا ڪري سگهجن ٿا جڏھن پيار ڪندڙ ٻئي واسطيدار اڪيلا ھجن ۽ اسان اڪيلا نہ آھيون”
“پوءِ ڇا پاڻ ۾ رابطا نہ ٿا رکي سگهون ھي تون ڪھڙيون برباد ڪرڻ واريون ڳالھيون ڪري رھيو آھين نويد”
“اسان پاڻ کي بربادي کان بچائڻ لاءِ ٻين رشتن کي برباد نٿا ڪري سگهون اهو فطرتي عمل آھي عورت يا مرد پنھنجي ھمسفر سان ڪنھن ٻئي کي ڪڏھن برداست نٿو ڪري سگهي. اسان تہ پيار جي پيچرن تي ملي راس تہ نہ ٿي سگهياسين پر جيڪي مليا آھن انھن کي ڪھڙي ڏوھ جي سزا ۾ انھن جو سڪون تباھ ڪيون؟!!”.
ڪوثر نويد جي تلخ لھجي تي روئي پئي ۽ نويد کي چيائينس “مان توکان بغير جيءَ نہ سگهنديس”
ڪوثر جي سڏڪن تي نويد جون اکيون روئڻ لاءِ ڀرجي آيون، پر مڙس ۽ زال جي مقدس رشتي جي جڙيل مضبوط ڪڙين جي دليلن جي روشني ۾ روشن ڪرڻ پئي چاھيو ڪوثر کي نويد۔
ڪوثر مجازي خدا جي رشتي کي نويد جي سمجهائڻ تي سمجهي ورتو.۔ ٽاري مان ڇڻيل پن وري ٽاري ۾ نٿو لڳي سگهي ان سٽ جو فلسفو سمجهي ڪوثر نويد کي چيو
“اڄ کانپوءِ وري ڪڏھن بہ ھڪ ٻئي سان نہ ڳالھائينداسين،۔۔۔۔۔۔۔۔۔ پر.۔۔۔۔۔۔۔ پھرين ملاقات ۽ پھرين چمي ڪڏھن بہ نہ وسرندي” ڪوثر جي ائين چوڻ تي ٻئي روئي پيا. ڏاڍو رنا
“ڏس ڪوثر نہ رو تنھنجو روئڻ مون کي آزاري وجهندو آهي”
احساسن سان ڀريل روئڻ هارڪي آواز ۾ ڪوثر نويد کي چيو “تون بہ روئڻ بند ڪر تہ مان بہ کلان ٿي”
نويد روئڻ بند ڪيو ڪوثر سدا جيان ٽھڪ ڏئي کلي اھي ٽھڪ رات جي اونداھي ۾ اصل لاءِ جذب ٿي ويا۔
ڪال بند ٿي۔۔۔
اکين ۾ آيل پاڻيءَ کي ھٿ سان اگهي نويد ڪمري ۾ زال جي ڀرسان آيو، جيڪا سڪون جي ننڊ ڪري رھي ھئي.