ڏھہ 10 روپيا ڪلو
ڪار پارڪنگ واري جاء تي بيٺي. طارق صاحب ھڪ شاپر ھٿ ۾ کڻي ڪار مان لٿو. شاپر ۾ پنن جا دستا پيل ھيس مختياڪار نعيم سان ملڻ بعد پارڪ ۾ ڪرسيون ۽ ٽيبل رکيل ھئي. شام جي خوشگوار پھر کي ڏسندي طارق پارڪ ۾ ويھڻ کي ترجيح ڏني.
طارق ڪجهہ سال پھريان ان ئي رھائش گاھ تي رھائش پذير ھيو. جڏھن ھي تعلقي ۾ مختيارڪار جي پوسٽ تي مقرر ھيو. اسسٽنٽ ڪمشنر جي پروموشن ٿيڻ تي ٻئي ضلعي ڏانھن بدلي ٿي ويو ھيو. ان ڪري نوڪر چاڪر گارڊ نياز نوڙت سان پيش اچي رھيا ھيا.
سانوڻ جي موسم سبب آسمان تي ڪڪرن جي چادر تان بلڪل سنھيون، سنھيون بوندون ڪيرائي شام جي پھر کي خوبصورتي بخشي رھي ھئي۔
ان خوش گوار موسم ۾ مختيارڪار نعيم، اسسٽنٽ ڪمشنر طارق سان سلام، دعا کان بعد پيس بيڪر تان ريفريش مينٽ جي لاءِ ڪجهہ وٺي اچڻ لاءِ پٽيوالي کي چيو تہ يڪدم طارق صاحب فرمائش ڪندي چيو تہ ” ڪڙڪ چانھہ سان گڏ غلام پڪوڙائي جا پڪوڙا وٺي اچ ڇو تہ جنھن ٽائيم پيرڊ ۾ مان ھتي ھيس تہ پنھنجي شاعر دوست ڏي وڃي غلام پڪوڙائي جي پڪوڙن جي فرمائش ڪندو ھيس. سو تون وڃ وڃي جلدي گرم گرم پڪوڙا وٺي آ جيئن پڪوڙا کائي پراڻيون يادون پوريون ڪريان “.
” جيڪو سائين جن جو حڪم مان ائين ويس ۽ ھيئن موٽي آيس “ پٽيوالو چئي تڪڙو ويو۔
” اوھان جي ھن شھر ۾ آمد ڪنھن سرڪاري ڪم لاءِ آھي ڇا“. طارق صاحب کان نعيم پڇيو۔
” نہ پنھنجي ذاتي ڪم لاءِ آيو آھيان“.
“ڪھڙي ڪم لاءِ آيا آھيو”
ٽيبل تي پيل شاپر ۾ پنن جي دستن ڏانھن اشارو ڪندي طارق چيو تہ ” پنھنجي لکيل ڪتاب ( موتي مون ميڙيا) ڇپرايان پيو ،ان جو مھاڳ ھڪ شاعر کان لکرائڻ لاءِ ھت آيو آھيان“.
” ڪير آھي اھو شاعر جنھن کان مھاڳ لکرائڻ لاءِ ايڏا شھر لتاڙي ھت آيا آھيو “۔
” روزمره تي ٻيڙي ٻاڌو عبدالغفور شاعر جيڪو وفا عاشق جي نالي سان سڃاڻپ رکي ٿو “۔
” اسسٽنٽ ڪمشنر ھڪ ٻيڙي ٻانڌي کان پنھنجي ڪتاب جو مھاڳ لکرائڻ لاءِ آيو آھي. ٻيڙي ٻانڌو ايڏو وڏو ليکڪ آھي ڇا “ ! ؟
” تخليقون اميرن جي ميراث ناھن ھونديون نہ ئي رڳو اميرن جي سوچن ۾ دستڪ ڏينديون آھن. ھي قدرتي ڏات آھي. جنھن کي قدرت وارو اھو شرف بخشي اھو ئي وڏو ليکڪ بنجي پوندو آھي “ طارق نعيم کي جواب ڏيندي چيو۔
” ڪجهہ وقت پھريان لکڻ تي مون بہ زور آزمائي ڪئي ھئي. پر سچ پڇين ڪجهہ ڏينھن ۾ منھنجا ڦودنا ڦري ويا ھيا. وتان پيو روڊن تان ڄڻ پنا ميڙيندو. بابا وڏو ڪم آھي لکڻ. شاعري ۾ رڪن، ارڪان، وزن، بحر ٻہ اکري ،ٽي اکري، پنج اکري، مثمن سالم ،غير مثمن سالم وري ھيڪانديون صنفون غزل، وائي، ڪافي، بيت، گيت، نظم، ٻہ سٽا ،چئو سٽا ، ٽيڙو گيڙو منھنجو تہ دماغ ڦري ويو زور سان کلندي نعيم چيو. واش روم ۾ بہ اگر ڪا سٽ ياد اچي پئي وڃي تہ پنو نہ ھئڻ جي صورت ۾ واش روم جي ڀت تي بہ لکڻي پي پئي “. نعيم سڀ پنھنجي مشاھدي واريون ڳالھيون کلندي کلندي بيان ڪري ورتيون.
” تڏھن تہ عام ماڻھو کي ڪھڙي خبر تہ نقاد ڪھڙي مخلوق آھي. جيڪو پنھنجي ذھن جي رت کي ولوڙي، ولوڙي سٽ سٽ ٺاھيندو آھي “. طارق چيو۔
” ايڏي ڏکئي ڪم ڪرڻ مان ڇا فائدو آھي، طارق صاحب جڏھن تہ اليڪٽرانڪ ميڊيا جي دور ۾ ڪتاب جو وڪرو بہ ايترو نٿو ٿئي ۽ ڇپرايل ڪتاب سوکڙي طور اديبن، دوستن، مٽ ،مائٽن کي ڏيڻا ٿا پون“ نعيم سوال ڪيو.
طارق جواب ۾ چيس ته
” اُنھن قومن جي تاريخ ناھي ھوندي جن قومن ۾ ليکڪ ناھن ھوندا ۽ اھي قومون تباھ حال ھونديون آھن“۔
” منھنجي سوال جو ان جواب سان ڪھڙو تعلق آھي“ نعيم چيو.
” بلڪل آھي“ طارق وراڻيو ” ليکڪ ئي ذميوار ھوندا آھن ھلندڙ وقت ۽ حالات کي قلم بند ڪري ڪاغذن تي چٽي تاريخ بنائڻ جا“.
”اھي ليکڪ بہ تاريخ بنجندا ھوندا جيڪي وقت ۽ حالات کي قلم بند ڪري ڪتاب ڇپرائي ماڻھن جي ھٿن تائين پھچائي ۽ لائبريرين ۾ محفوظ ڪندا آھن ائين نہ “
بلڪل ائين آھي. طارق چيو
” جيڪي ليکڪ صاحب حيثيت آھن اھي تاريخ جي سونھري ورقن ۾ ملندا ۽ غريب “؟.۔۔۔۔۔۔۔
طارق ڪجهہ سيڪنڊ لاءِ خاموشي اختيار ڪرڻ کان پوءِ افسوس مان ٿڌو ساھ کڻي چيو تہ ” واقعي يار ھيڏي مھانگائي جي دور ۾ ڪتاب ڇپرائڻ غريب غربي اديب کان ڳالھہ ڳري آھي“.
ايتري ۾ پٽيوالو ٻاھرين گيٽ کان ايندي پڪوڙا پليٽ ۾ ۽ چانھہ ڪوپن ۾ لاھڻ لاءِ اندر وڃي رھيو هو تہ
” ھيڏي کڻي آ “ پڪوڙا طارق پٽيوالي کي سڏ ڪندي چيو.
پٽيوالو طارق ڏي آيو. پٽيوالي کان پڪوڙا وٺي ڪلي مان ڪڍي پني سميت ٽيبل تي رکي نعيم کي کائڻ لاءِ چئي بسم اللھ الرحمن الرحيم ڪري کائڻ ۾ شروع ٿي ويو.
پٽيوالو چانھہ جو ٿرماس کڻي اندر ويو۔
طارق ائين پڪوڙا کائي رھيو ھيو ڄڻ ڪافي وقت کان پوءِ مزيدار ڪا شيءِ ملي ھجيس.
پڪوڙا کائڻ کان پوءِ پڪوڙن ۾ ويڙھجي آيل پنو ھٿ ۾ کنيو ۽ پني کي ڏسڻ سان يڪدم اٿي کڙو ٿيو ۽ چوڻ لڳو تہ ” مون کي پڪوڙن واري دڪان تي ھلڻو آھي “۔
” پڪوڙا نا پسند آيا آھن يا اوھان کي ٻي ڪا شڪايت آھي پڪوڙن مان جو اوھان پڪوڙن واري ڏي ھلڻ چاھيو ٿا“ نعيم چيو.
” توھان ھلو پوءِ اوھان کي ٻڌايان ٿو “ طارق چئي پنڌ ئي روانو ٿيو پويان نعيم صاحب گن مين پڪوڙن واري وٽ اچي پھتا جيڪو مختياڪار روينيو جي رھائش گاھ کان ھڪ گهٽي جي مفاصلي تي ھيو.
طارق پڪوڙن ۾ آيل پنو پڪوڙن واري کي ڏيکاريندي چيو.
” ھن پني ۾ اوھان پڪوڙا ڏنا آھن “ ؟
پڪوڙن وارو سرڪاري عملدارن سان گڏ سپاھي کي ڏسي۔۔۔۔۔۔ پني کي غور سان ڏسندي.۔۔۔ خوفزدہ مان ”ھا صاحب مون ڏنا آھن ان پني ۾ پڪوڙا “ پڪوڙن واري چيو.
”ڪھڙي بڪ مان ھيءَ پنو ڦاري ڏنو اٿئي “.
بڪ کڻي اڳيان رکيو.۔۔۔ ”ھن بڪ مان صاحب“ پڪوڙن واري چيو.
طارق بڪ ھٿ ۾ کڻي ورق اٿلايا تہ بڪ جي نمبرنگ مان واضع ھيو ست ورق بڪ مان ڦاٽل ھيا.
” ھن کان وڌاري ٻيا ڪي بڪ بہ آھن ڇا اوھان وٽ “۔طارق پڪوڙن واري کان پڇيو
” ھا صاحب آھن. ڇورا۔۔۔!
”جي استاد “.۔۔۔۔ شاگرد پڪوڙن جي مصالحو کي ٺاھيندي جواب ڏنو.
ننڍڙو ڇوڪرو جيڪو ”ڪتابن جو پاچڪو تور ۾ ڏئي ويو آھي اھو کڻي آ “
” جي استاد.کڻي آيس “ شاگرد ترت آواز ۾ جواب ڏيندي چيو.
شاگرد ڪتابن جو پاچڪو کڻي اچي استاد اڳيان ڦٽو ڪري وري پڪوڙن جي مصالحي کي ٺاھڻ لاءِ واپس ويو.
”ھيءَ آھي صاحب پراڻي ڪتاب جو پاچڪو جيڪو مون تور ۾ خريد ڪيو آھي“. پڪوڙن واري چيو.
پاچڪي جي ڪتابن جو معائنو ڪندي طارق پڇا ڪئي۔
” گهڻي ڪلو ورتا اٿئي ھي ڪتاب“.
” پراڻن ڪتابن جو ڪھڙو ملھہ آھي صاحب. اھو ئي ڏھ 10 روپيا ڪلو جيڪو ملھہ پيو ھلي “..
” ھي پاچڪو گهڻن ڪلن جو آھي“.۔۔ طارق پڇيس۔
” اھو ئي صاحب 18 ڪلن جو آھي. ڪلاڪ کن پھريان ئي ننڍڙو ڇوڪرو ڏئي ويو آھي“..
” 18 ڪلو 10 روپئي جي حساب سان 180 روپيا “ طارق چيو۔
” جي صاحب ايترا ئي پيسا ڏنا ھيم ننڍڙي کي. ان پراڻن پنن جي مون کان پڇا پيا ڪريو خير تہ آھي نہ صاحب“.
پڪوڙن واري جي ڳالھہ جو جواب نہ ڏيندي طارق پنج سو روپيا پنھنجي بٽون مان پڪوڙن واري کي ڪڍي ڏنا پڪوڙن واري کي چيائين ”ھي پاچڪو ڪتابن جو مان خريد ٿو ڪريان ھي پنج سو روپيا ئي اوھان رکو “.
پڪوڙن وارو خوشي مان خوف تاري پنھنجي مٿان لاھي پنج سو وٺي مھرباني صاحب مھرباني چئي پڪوڙا تئي ۾ لاھي پڪوڙا پچائڻ ۾ مشغول ٿي ويو۔
” ادب جا ڪتاب آھن، اوھان خريد ڪيا آھن اديب آھيو تڏھن ادب جو قدر اوھان ئي ڄاڻو پيا باقي ان پنن جو ٻئي ڪنھن کي ڪھڙو قدر “ نعيم وڌيڪ گفتگو جاري رکندي چيو ٻاھر رھائش گاھ کان نڪتا بہ آھيون لاڳيتو ” شاعر وفا عاشق سان ملندا ھلون“ نعيم خواھش ظاھر ڪندي چيو تہ ” مان بہ ايڏي وڏي ٻيڙي ٻاڌي غريب شاعر سان ملڻ ٿو چاھيان جنھن کان مھاڳ لکرائڻ لاءِ اوھان ڪوھ ميل ڪھي آيا آھيو “۔
طارق نعيم کي چيو وفا ”عاشق سان ملندين “۔
خوشيءَ مان اظھار ظاھر ڪندي نعيم.”ھا “ڪئي.
پڪوڙن وارو پنو طارق نعيم کي پڙھڻ لاءِ ھٿ ۾ ڏنو ۽ نعيم ان پني کي پڙھيو تہ ان ۾ لکيل ھيو
جڏھن منھنجون تخليقون اوھان کي ڪاٻاڙي يا پڪوڙن جي دڪان تان ملن تڏھن سمجهجو تہ شاعر وفا عاشق مري ويو.
پنو پڙھندي آھستي آواز ۾ نعيم چيو تہ ” ڇا وفا عاشق“.
طارق ڪنڌ سان ھا ڪري ڪتابن جي پاچڪي کي ڀاڪر ۾ ڀري ڏکويل لفظن ۾ چيو تہ
” مان پنھنجي ڪتاب موتي مون ميڙيا جي بدران وفا عاشق جو ڪتاب ڇپرائيندس جنھن جو مھاڳ مان خود لکندس“۔
نعيم صاحب ھٿ ۾ جهليل پني کي غور سان تڪيندي افسوس کائيندي ھڪ خاڪي کي ذھن ۾ جنم ڏئي سوچيو، اگر ڪنھن اديب جا وارث بي شعور ٿي مواد سنڀالي نٿا سگهن تہ جيڪڏھن خودمختيار ماڻھو، ذميوار ادارا پابند رھن تہ وفا عاشق جهڙن ھزارين ڌرتي جي اثاثن جي زندگي جي محنت ڪڏھن بہ ڏھ 10 روپيا ڪلو ۾ ورڪرو نہ ٿيندي۔