ستن پٽن جو پيءُ
وھندڙ لڙڪن جي پويان ڪا ڪھاڻي لڪيل پي ڀانيم۔
ھن کي ڏسڻ سان ھن جي درد جي شدت ڏکوئيندڙ پئي لڳي۔
علڻ وڏي تڪليف مان گذري رھيو ھيو.
ايڏي تڪليف ۾ ھوندي بہ ھو موبائل فون تي رابطو بحال ڪرڻ لاءِ بار بار نمبر ملائي رھيو ھيو. نمبر اٽينڊ نہ ٿيڻ تي علڻ وڌيڪ مايوسيءَ جو شڪار ٿيندو نظر پئي آيو۔، مگر ھي موبائل فون تي مسلسل ڪال ڪندو رھيو. پر ڪال اٽينڊ نہ پئي ٿي.
سيد عبداللھ شاھ انسٽيٽوٽ آف ميڊيڪل سائنسز اسپتال سيوھڻ شريف ۾ HDU Department Visiting Hours ستن بيڊن تي ڪمرو مشتمل هيو. هر بيڊ جي مٿان ڊجيٽل بلڊ پريشر مشين رکيل ھئي۔. صرف ايڇ ڊي يو ڪمري ۾ 24 ڪلاڪ ڊاڪٽر ڊاڪٽرياڻيون، نرسون، ڪمپائونڊر مريضن جي علاج جي لاءِ ھر وقت شفٽن ۾ مقرر ٿيل ھيا. ڇو جو ھن روم ۾ اھي مريض رکيا ويندا آھن. جيڪي آخري اسٽيج تي ھوندا آھن۔
ايڇ۔ڊي. يو جي ڪمري جي ٻاھران ورانڊي ۾ مريض جي ھڪ ھمراھہ کي مريض جي سار سنڀال جي ڪري ويھڻ جي اجازت ھئي.
جنھن کي مريض جي نالي سان اسٽاف جو ڪو ماڻھو سڏ ڪري ڪم ڪار ٻڌائيندو ھيو.
اسٽاف ڪمري جو در کولي سڏ ڪيو ويو
” علڻ“، ” علڻ “ ،”علڻ “.
مگر سڏ تي علڻ جو ڪو بہ ھمراھہ اندر نہ آيو.
ائين علڻ جي نالي جو اسٽاف ڪافي دفعا سڏ ڪيو ويو.
شايد ! علڻ جو ڪو ھمراھہ ٻاھر ويٺل نہ ھيو.
علڻ.۔۔۔۔ مون علڻ کي سڏ ڪيو
”علڻ“
بيڊ تي ليٽيل منھنجي سڏ ڪرڻ تي ھن ڪن ھنيو.
”مون سڏ ڪيو آھي توکي “.
”جي چئو “.
“تون سان گڏ ڪير بہ ناھي آيو ڇا؟”
“آيا تہ ھيا پر الائي ڪاڏي ھليا ويا آھن، ڪو ضروري ڪم ھوندن”
“هن کان وڌاري ضروري ڪم ڪھڙو ھين جو تو کي موت جي بيڊ تي ڇڏي ھلي ويا آھن.”
مون افسوس مان علڻ کي چيو۔
علڻ منھنجا لفظ ٻڌندي ئي سودائن جي درياھہ ۾ ڄڻ ٻڏي ويو۔
” بس يار “ !
اندر مان آواز ڪڍندي علڻ چيو ڪھڙو پنھجو اندر کولجي۔
مون بہ ھن جي تڪليف ڏسي ۽ بار بار ڪال اٽينڊ نہ ٿيڻ جي وجهہ ڄاڻڻ پي چاھي. ايتري وقت کان ڪنھن ڏي ڪالون ڪري رھيو آھين؟
علڻ روئڻ ھارڪو ٿي ڪري چيو ” پٽن ڏي ! جيڪي پٽ مون پني ورتا ھيا. انھن ڏي ڪالون ڪري رھيو آھيان “۔
” پوءِ اھي ھڪ پيءُ کي اھڙي حال ۾ ڇو اڪيلو ڇڏي ھليا ويا آھن ۽ ڪال بہ اٽيند نہ ڪري رھيا آھن “ مون افسوس مان وراڻيو۔
” بس ڪھڙا سور پٽجن “۔
”وري بہ “۔
” قسمت“
چئي علڻ پنھنجي زندگيءَ جي گذريل وقت ڏانھن سوچ ڊوڙائي.
” سترھن ورھين جي عمر ۾ شادي ڪئي ھيم ۽ ڪئي سال اولاد نہ پئي ٿيو.
اھي ڊاڪٽرياڻيون، دايون ڏس، پنڌ پير، حيلا، وسيلا سڀ ھلايم پر ڪٿان بہ اميد جي چڻنگ نہ ٻري“۔
صاحب اولاد نہ ٿيڻ تي تنھنجي ٻي شادي ٿا ڪرايون امڙ بابي اچي پنھنجو فيصلو ٻڌايو
” تون اسان جو اڪيلو پٽ آھين، جي توکي اولاد نہ ٿيو تہ سڀاڻي اسان جو نالي وٺڻ وارو اسان جي پيڙھي مان ڪو بہ نہ رھندو “۔
”ٻي شادي تڏھن ڪريان ھان ! جڏھن منھنجي زال ۾ ڪا خرابي ھجي ھان رپورٽون تہ سڀ صحيح اچن پيون “. مون ورندي ۾ نٽائيندي چيو.
“پوءِ ڇا تو ۾ اکر ڪونھي ڇا؟” بابي مون کان مون تي گرم ٿيندي سوال ڪيو.
” اھڙي ڳالھہ ڪا نہ آھي. مھناز ننڍ پڻ کان يتيم رھي آھي ٻي شادي ڪريان خدانخواستہ ھن سان نڀاءُ نہ ڪري سگهان پوءِ تہ ھن جي زندگي تباھ ٿي ويندي“.
” دين ۾ چار شاديون جائز آھن “ امان ۽ بابي ان ڳالھہ کي ڳنڍ ڏئي ويھي رھيا۔
” باقي وڌيڪ بھانا نہ ڪر اسان سان“.
مھناز زال سان گڏ منھنجي محبوبا بہ ھئي ان
ڪري ان مٿان مون پھاڄ آڻي مھناز کي ڏکائڻ نہ پئي چاھيو.
پر امان ۽ بابو ھڪ ٽنگ تي بيھي رھيا۔
پريشانيءَ جي عالم ۾ گهر کان نڪري ڳوٺ جي گس کان ھلندي ھلندي ريلوي اسٽيشن تي پھچي پٿر جي ٺھيل بينچ تي ويھي سوچن کي ذھن ۾ ڏڌ جي چاڏي ۾ ڏڌ وانگر ولوڙيندو رھيس.
وقت احساس جون صلاحيتون ختم ڪندي رات جي اٺ کان رات جي ٻارنھن تي اچي پھتو ھڪ ئي جاء تي بنا ڪنھن فيصلي جي ساڳي طرح ويٺو ئي رھيس.
ريل گاڏي اچڻ جو ھارن وڳو تيز روشنيءَ جي اچڻ سان گڏ.
ريل گاڏي جي اچڻ تي خيالن جا ٻڌل بند ٽٽي ريل گاڏيءَ طرف متوجهہ ٿيا.
اسان جي ڳوٺ جو جمعو ڪٽلي ھٿ ۾ ڪوپ ڇٻي ۾ تڪڙو تڪڙو گاڏي جي دٻي طرف ڀڳو وڏي آواز ۾ ھوڪو ڏيندي.
” چانھہ گرم، چانھہ گرم “ چوندو ھڪ دٻي ۾ ھليو ويو.
ڳوٺن جي آس پاس جا مسافر لھي پنھنجي پنھنجي ڳوٺن طرف پيادل ئي روانا ٿيا.
۽ پري جي ڪجهہ مسافرن دٻن کان لھي اسٽيشن جي پليٽ فارم تي ٽنگون پئي سھايون.
ھڪ فقير قد جو ڊگهو رنگ جو اڇو ڀريل مُنھن تي سفيد ڏاڙھي ڪاري قميص گوڏ ۾ گلابي رنگ جو رومال ڪلھي تي رکيل خيرات واري بوجڪي ۽ ڳچيءَ ۾ ڳانن وارو ھار پاتل ساڄي ھٿ ۾ ڪارو ڏنڊو جيڪو ڳانن سان سينگاريل ھيس ۽ ڏنڊي واري ھٿ جي چار ئي آڱرين ۾ ٻڙن واريون مُنڊيون پاتل ھيس ھڪ پينو فقير اڳيان آيس ان کي ھن پنج يا ٻي روپئي جو ڊينگلو خيرات ۾ ڏئي منھنجي اڳيان اچي بيھي چيائين۔
”خيرات ڏي “.
مان فقير کي ڏسي خاموش رھيس.
” قلندر تي وڃي رھيو آھيان. خيرات ڏي، جيڪو گهرڻو اٿئي گهر نہ تہ پوءِ مونکي ڳوليندو وتندين“.
ائين چئي فقير گاڏي جي دٻي طرف واپس وڃي رھيو ھيو۔
جيڪو گهرڻو اٿي گهر جو تجسس منھنجي ذھن ۾ ڦريو مان کيسي مان پيسا ڪڍي تڪڙو فقير جي پويان ويس آواز ڏنومانس فقير سائين فقير سائين۔
فقير منھنجي آواز تي پنھنجا قدم روڪيا.
” ھيءَ وٺو خيرات “۔
فقير خيرات وٺي بوجڪي ۾ وڌي۔
منھنجي بنا ڪجهہ گهرڻ جي.
منھنجي ڪلھي تي ست ھٿ جون ٿڦڪيون ھڻي چيائين. “ماءُ پيءُ کي رنج نہ رک اللھ توکي ست پٽ ڏيندو”
ائين چئي ريل گاڏي جي دٻي ۾ چڙھي ٻاھرين سيٽ واري پاسي ويٺو
ريل گاڏي جو ھارون وڳو سڀ لٿل گاڏي تي پنھنجي پنھنجي دٻن ۾ چڙھي سيٽن تي ويٺا ريل گاڏي ھلي.
مان فقير کي تڪيندو رھيس. گاڏي وڃڻ سان فقير بہ منھنجي نظرن کان اوجهل ٿيندو ويو.
مون ماءُ پيءُ کي راضي رکندي ٻي شادي ڪئي ست پٽن جو پيءُ ٿيس.
جواني ڏينھن کي ڳڙڪائيندي کڻي پيريءَ ۾ بيماري ڏئي ڦٽو ڪيو.
ست پٽ گڏ ھوندي بہ ائين لاوارثن وانگر اسپتال ۾ پيو آھيان.
جڏھن مان ھلڻ جھڙو ٿيندس تہ ان فقير کي ڳوليندس چوندو سانس اھڙن ستن پٽن کان سٺو ھيو ھڪ پٽ خدا کان سٻاجھڙو وٺي ڏين ھان. جيڪو پيريءَ ۾ سھارو بڻجي ھان.
چاڪ ٿي مان ضرور ڳوليندس. ان فقير کي.
ڊيوٽي ڊاڪٽر آواز ڏيندي چيو رات ڪافي گذري وئي آھي ڳالھائڻ بند ڪري آرام ڪريو۔
علڻ موبائل کڻي وري نمبر ڊائل ڪرڻ لڳو.
مون اکيون بند ڪيون ننڊ اچي وئي.
صبح ٿي ٽئين نمبر بيڊ تي نور پنھنجي امڙ مٿان آيو،. ھن جي امڙ کي پنج ڏينھن پھريان ھن روم ۾ آندو ويو ھيو ھن کي فالج جي ٻئين اٽيڪ اچڻ تي دماغ جي رڳ بلاسٽ ٿيڻ جي ڪري هوش نہ پئي آيو. نور پنھنجي امڙ کان پوءِ ڇھين نمبر بيڊ تي ويو جيڪو ٽئين نمبر بيڊ جي بلڪل سامھون اتر طرف پيل ھيو اتان ٿي پھرين نمبر بيڊ يعني مون وٽ آيو.
۽ چيائين ”علڻ مري ويو “.
” ھا مري ويو “۔
صبح ساجهر ھن جي جسم مان روح پرواز ٿي ھن ڪمري مان نڪري اصل مقام طرف روانو ٿي ويو “.
”ھن جا پٽ ڏسي رھيو آھين “.
”جي ڏسي رھيو آھيان “.
” رات علڻ الائي ڪيترا چڪر انھن ڏي ڪال ڪري ڪري ٿڪجي پيو مگر ڪنھن ھڪ بہ پٽ ڪال اٽينڊ نہ ڪيس ۽ هينئر ست ئي پٽ علڻ جي مٿان روئي رھيا آھن“.
علڻ جي پٽن جي اھڙي بيڪسي تي مان رنس پر مون سان گڏ زمين بہ رني آسمان تہ رنو ۽ سڄي جهان بہ روئي ڏنو۔
ست پٽ ھئڻ جي مقابلي ۾ مون ھڪ سُلجهيل پٽ جو پي ھئڻ تي اللھ جو شڪر ادا ڪيو ۽ شفقت مان مٿي تي ھٿ ڦيرايم جيڪو خدمت ڪندي منھنجي ٽنگن کي زور ڏئي رھيو ھيو۔