ناسور
“بس ڪريو! بس ڪريو! اسان غريبن جون عيدون ناھن ھونديون. توھان گهر کان ٻاھر نہ نڪرو. نہ گهر کان ٻاھر نڪرندو، نہ ئي پاڙي جي ٻارن کي نون ڪپڙن ۾ ڏسندو، نہ ئي اوھان کي احساس ٿيندو تہ اسان وٺ بہ نوان ڪپڙا ھجن ھا” پيءُ ٻارن کي سمجهائيندي چيو “ائين سمجهو اڄ عيد جو ڏينھن آھي ڪو نھ“
” ڇو نہ آھي عيد جو ڏينھن. غريبن جي عيد نہ ھوندي آھي ڇا بابا، ڇا غريب انسان نہ آھن جو اسان نوان ڪپڙا نہ پايون ” ٻار جي آواز ۾ روئڻ سان گڏ درد ھو.
” جي غريبن جون عيدون نہ آھن تہ پوء اللھ سائين اسان کي پيدا ڇو ڪيو آھي “ ٻئي ٻار روئيندي پي کي چيو؛
ٻارن جي دانھن تي ماء پي جو ھيانء ڇڄي پيو.
“اللھ غفور الرحيم آھي، پر دنيا جا خدا بہ اسان غريبن کي عيدون ڪرڻ ڏين نھ”
افضل کي پي جي ان لفظن جنجهوريو، تہ دنيا جا خدا بہ اسان کي عيد ڪرڻ ڏين نہ، اھو جملو ٻڌڻ سان ئي افضل جي پيشاني تي پگهر اچي ويو. عجيب ڪيفيتن جا آثار اندر ۾ سمائجي ھن وجود مان عيد جون خوشيون ڪڍي الائي ڪاڏي ھليا ويا. چھري جو پنو خشڪ ٿي ويس. ھن پنھنجا قدم اتان کنيا. گهر ڏانھن وڌايا. غريبن جي دانھن جو غم ھن جي جسم مٿان ڪا وزنائتي رپ بنجي ڪري پيو ھجي. عيد جون خوشيون پريشاني ۾ مٽجي ويون. ھي قدم وڌائيندو گهٽيون پار ڪندو اچي گهر پھتو، جيئن گهر پھتو ٻہ نياڻين ھڪ پٽ نون لباسن ۾ ڊوڙندا ھن کي ٻکين پئجي عيد مبارڪون ڏنيو، ۽ عيد جي خرچي گهري. ھن پنھنجي اولاد کي ڀاڪرين وڌو، خرچي ڏني، پر خاموش رھيو، زال مھرين عيد مبارڪ ملڻ لاءِ افضل جي ويجهو آئي، افضل جي چھري تي اداسي جا پاڇا ڏسي اداس ٿي وئي.
“ڇا ڳالھہ آھي افضل تون وڏي ڏينھن تي ايڏو غمزدہ ڇو نظر اچي رھيو آھين “
نڙي خشڪ، ٺوس سڪل چپن مان افضل لفظ ڪڍيا، جن لفظن ۾ ڪنھن جي درد جو الميو سمايل ھن ٻڌايو “عيد گاھ تان عيد نماز پڙھي جيئن گهر طرف موٽي رھيو ھيس تہ عيد گاھ واري محلي ۾ ھڪ گهران مان ٻارنجي روئڻ جو آواز اچي رھيو ھو”
“خير تہ ھين ھيڏي وڏي سندي ڏينھن تي ڇو روئي رھيا هئا؟!”
“پيءُ ٻارن کي عيد جا نوان ڪپڙا نہ وٺي ڏنا ھيا، ان ڪري ٻار روئي رھيا ھئا ٻارن جي روئڻ تي پيءُ ۽ ان جي زال بہ روئي رھي هئي”
“واقعي ھيڏي مھانگائي جي دور ۾ غريب پيٽ جي پوري ڪن يا ڪپڙو لٽو وٺن”
“پر ٻارن جو پي وقت جي خدائن کي ميار ڏئي رھيو ھو”
وقت جي خدائن کي ميار ڏئي رھيو ھو ڇا مطلب؟!”
“مطلب اھو آھي” چئي افضل پنھنجي نگاھ پنھنجي ٻارن جي ڪپڙن ڏانھن ڪئي. مھرين کي افضل جو ٻارن جي ڪپڙڻ ڏانھن ڏسڻ عجيب لڳو “افضل ھي تون ٻارن ڪپڙن ۽ سينڊلن کي تعجب مان ڇو ڏسي رھيو آھين. ھن جي ٻارن سان اسان جي ٻارن جو ڇا وڃي”
“ڪجهہ تہ تعلق آھي نہ تہ ھڪ ماءُ، پيءُ ۽ ان جي ٻارن جو دانھون منھنجي اندر کي جهيري بي سڪون ڇو ڪن ها”.
“ڪھڙو تعلق آھي؟!” مھرين پريشان ٿيندي افضل کان پڇيو
“اھو تعلق جو مان عيد کان ٻہ ڏينھن اڳ موبائل ڊيوٽي تي ھيس”
پوليس موبائيل شھر جا رستا لتاڙيندي اچي چاندني چونڪ وٺ بيٺي، گاڏي جي بيھڻ سان ٻہ سپاھي لھي آيا ھڪ اچي اڳيون در کوليو مان بہ لٿس.
“صاحب اڄ پورو شھر ھنيو اٿو پر نہ چرسي، نہ ئي چرس کپائڻ وارو ، نہ ئي ڪو لوفر رخ تي چڙھيو آھي”
ٻئي سپاھي چيو “اڄ ڪو ندورو ڏينھن آھي صاحب. عيد مٿان ٻيو سڃ ۽ رڃ لڳي پئي آهي”
“ھا يار چئين سچ ٿو مھانگائي ايتري آھي جو پگهار رڳو گهر جي وکر ۽ ٻارن پڙھائن ۾ پوري مس ٿي ٿئي تہ عيد جي خريداري ڪٿان ڪجي مان پاڻ پريشان آھيان ٻارن جي، لٽي ڪپڙي لاءِ” اي ايس آءِ افضل چيو
پھرين سپاھي چيو “صاحب اڃا ڏينھن وڏو پيو آھي ڪو نہ ڪو چڙھندو اسان جي رخ ڪڍونس ٿا ھڏن مان تيل”
”صاحب مرغو اچي پيو وٺونس تلاشي “
” صاحب موالڙو ٿو لڳي متان بہ چرس ذرو ھجيس “
” نيڪي جي ڪم دير ڪھڙي وٺوس تلاشي “
سرور رستو وٺي وڃي رھيو ھو سپاھي رعبدار آواز ۾ ھڪل ڪيس ” اڙي ھيڏا “ سرور سپاھين ويجهو آيو تہ ٻئي سپاھي داٻي سان چيس
” اڙي ڪير آھين ۽ ڪاڏي وڃي رھيو آھين ھا ٻڌا ”
” منھنجو نالو سرور آھي ۽ ڪم تي ويو ھيس واپس گهر وڃي رھيو آھيان “
” ڪھڙو ڪم ڪندو ھين ڙي “
” سبزي منڊي جي پڙي تي ھمالي ڪندو آھيان “
پوليس کي سڀ خبر آھي ڪير ڇا ڇا ٿو ڪري وٺوس تلاشي “ افضل غصو کائيندي چيو.
سپاھي : ”ٻانھون مٿي ڪر “
سرور ٻانھون مٿي ڪيون سپاھي ورن ۽ کيسن جي تلاشي وٺندي کيسي مان ھڪ ٽائيپنگ موبائل. موبائل جي ڪيسنگ ٽٽل ھئڻ ڪري ربڙ ويڙھيل ھيس. ڇھ سو روپيا ۽ چرس جي ذري ڪڍي.
” صاحب ھن کان چرس نڪتو آھي “
اي ايس آء افضل ” ھون معني تہ چرس جو وڪرو ڪندو آھين “
” نہ صاحب مڙئي خراب عادت آھي پيندو آھيان “
” بس ڪر دلا چرس پيئندو آھيان وجهوس موبائل ۾ ڪيونس ٿا چرس ۾ چالان“
” پر صاحب مان غريب مڪسين آھيان مولا جو قسم صرف پيئندو آھيان “
” پوليس کي سڀ خبر آ پيئندو آھين يا کپائيندو آھين ٿاڻي تي ھلي سڀ سچون ڪندي “
” صاحب مون کان ساک وٺو يا توھان ڀلي ڪنھن کان پڇو.۔۔۔“
افضل سرور جو جملو وچ ۾ ڪٽيندي ” اڙي ھن جون ڳالھيون ڇو ٿا ٻڌو وجهوس گاڏي ۾ “
ھڪ سپاھي ڪالر ٻئي ٻانھن مان وٺي ڇڪي زور سان موبائل ۾ اڇلائي اچي ٿاڻي تي پھتا. وڌنس قيد خاني ۾.
اي ايس آء ڪمري ۾ ڪرسي تي وڃي ويٺو ٿاڻي جو ننڍو منشي قيد خاني تي آيو.
” سرور ھيڏي اٿي آ “ سرور اٿي اچي سيخن کان بيٺو.
” سرور صاحب ابا توتي ڏاڍو گرم آھي ھڪ ھزار ويھ گرام چرس جي توتي ايف آء آر ڪٽي ڪري ٿو چالان “
” پر سائين مون وٽان تہ ذرو نڪتو سو بہ ھڪ اڌ سگريٽ جيترو سو مان پيئندو آھيان“
” اھو تہ تون ٿو چئين۔ تنھنجي زبان جو ڇا. ڏس ايف آء آر ڪٽجي وئي ، ڪورٽ ويندي رمانڊ ٿيندو، رمانڊ کان پوء جيل ويندي. ضمانت لاء وڪيل ٻڌندي. وڪيلن جا خرچ۔ ڪيس ھلي سزا تہ ضرور لڳندي سورن ۾ اچي ويندي جو صاحب ايف آء آر اھڙي ڪٽيندو “
منشي جو ڳالھيون ٻڌندي سرور کي پگهر اچي ويو. مٿو چڪرائجي ويس. بنا ڪيئي سزا ٻڌي. چپ خشڪ ٿي ويس. پيرن ھيٺيان زمين کسڪي وئي ھجيس.
” پر سائين “
منشي : ” پر ٻر ڪجهہ بہ نہ “
سرور جي موبائل ڪڍي سرور کي ڏنئي تہ ڪنھن ڏي ڪال ڪر ٽيھ ھزار روپيا کڻي اچي تنھنجي جان ڇڏايان نت بابا لکن ۾ اچي ويندي “ منشي سرور کي موبائل ڏئي ھليو ويو.
سرور ايڏا پيسا ٻڌي پنھنجي مٿان قيد خاني جي ڇت ڪرندي محسوس ڪئي. ڪريل ڇت جي سرن ھيٺيان ھن کي پنھنجو پورو وجود دٻجندي نظر آيو. ڏڪندڙ ھٿ سان موبائل ڪن تي آڻي پنھنجي ڀاء ڏي ڪال ڪئي.
ڪجهہ ٽائيم کانپوء سرور جو ڀاء اچي پھتو جنھن منشي کي ويھ ھزار ڇھ سو روپيا ڏيڻ پي چاھيا. منشي نما نما پي ڪئي ” صاحب ڪون وٺندو “ اي ايس آء افضل ڪمري دري کان ويٺي ڏٺو.
سائين ھي بہ پيسا سرور پورو سال ٻارن جي عيد جي خريداري لاء رپيو رپيو ڪري ڪٺا ڪيا آھن گهر ۾ پويان ھڪ رپيو نہ ڇڏي آيو آھيان “
منشي اي ايس آء افضل کي ڏٺو جنھن ڳاٺي سان ھا ڪئي.
منشي پيسا وٺندي ڄڻ ٿورو ڪيو
” پيسا تہ ٿورا آھن پر توھان جي ڪري مون کي صاحب کي منٿ ڪرڻي پوندي “
منشي رڙ ڪئي ” سنتري سرور کي قيد خاني مان ڪڍ.ڇڏيس وڃي پنھنجي گهر “
سنتري قيد خاني جو در کوليو. سرور لاڪب مان نڪري ڀاء سان گڏ ٿاڻي کان نڪتو.
مھرين افضل واري بيڪسي واري ڪھاڻي ٻڌي روئي پئي.. افضل کي پاڻ مان حقارت ٿيڻ لڳي۔ اندر جي جنجهور تي اقرار ڪري ورتو اڳتي رشوت ۽ حرام وٺي پنھنجن ٻچن کي ڪڏھن بہ نہ کارائيندس.
مھرين افسوس ۽ ڏک مان چيو ” اگر جي ھن ديس مان رشوت ۽ حرام کائڻ جي ناسور بيماري ختم ٿي وڃي تہ ڪڏھن بہ سرور جهڙن جا ٻار عيدن تي ڪپڙن لاء اوڇنگارون ڏئي نہ روئن“.
پوء مھرين پنھنجي اکين جا لڙڪ ھٿ تري سان اگهي. تڪڙي الماڙي طرف وئي الماڙي جو تاڪ کولي اتان ٻارن، پنھنجو ۽ افضل جي عيد جي ٻئي ڏينھن وارا نوان وڳا کڻي افضل ۽ پاڻ سرور ان جي زال ۽ ٻارن کي عيد ڪرائڻ لاء سرور جي گهر طرف روانا ٿيا.