آ ڳٿو

سردي جي مند هئي، سوناري جي دڪان تي چانهه وٺي پيتم، سونارو يار هو، ڪتابن پڙهڻ جو شوقين، ڪو به ڪتاب ڇپيو ته هي ضرور وٺي پڙهندو، آمريڪا ۽ روس جو تڪرار هجي يا اسرائيل فلسطينن جو جهيڙو يا دنيا جي ڪنهن به ڪُنڊ ۾ جهيڙو هجي، اُنهي متعلق ضرور معلومات رکندو، انهي ۾ پنهنجي راءِ به چٽي رکندو ته هن ۾ ڏوهه ڪنهن جو، پر جڏهن ڳوٺ ۾ هلندڙ تڪرارن بابت راءِ پڇندو آهيان ته لنوائي ويندو آهي. يا کلي ماٺ ڪري رهندو آهي. تڏهن کيس چوندو آهيان ته مصلحت پسندي انهيءَ کي چئبو آهي. جيڪا پنهنجا وڏيرا هميشه ڪندا رهيا آهن، انهي ڳالهين ڪندي، هڪ پوڙهو بزرگ، نظر گهٽ، رنگ ڪارو، سنهڙو بدن ٻيو هن جو ڪارو نوجوان پٽ، صحت ڀلي ۽ سندس موٽيل عمر زال اچي سهڙيا، پُڇيائون ته ابا سون ڪهڙو اگهه آهي، سوناري چيو ته ساڍا ايڪيويهه سئو روپيا تولو. ابا ايڏو ظلم، پوڙهيءَ مائي دانهن ڪئي، هي پٽ تي ويهي رهيا، سوناري هنن کي ڦليون ۽ ايرنگ ڏيکاريا، هنن کي به سونهن ساڻ پيار هو، هنن جون حرسي نگاهون هر زيور ڏانهن کڄيو ٿي ويئون، سونارو هنن کي جدا جدا قيمت ٻڌائي رهيو هو، هنن جو اُگهه ٻڌندي ئي ساهه سڪيو ٿي ويو، پير ئي پيا کپن، اُٿي پاسي واري دڪان تي ويا، اتان اگهه پڇيائون وري واپس آيا، ڇوڪري چيو، بابا ڦلڪو ڪونه ٿا وٺون، پئسن مان ڪا ٻڪري يا گابي وٺون ٿا، پوءِ انهن مان وڌائي پنهنجو آڳٿو ٺاهينداسين. پوڙهي چيو مري وڃن يا ڪي چور ڪاهي وڃن پوءِ ڇا ڪنداسين، انهيءَ کان ته سٺو سون گهر ۾ پيو هوندو ڪنهن ڏکئي وقت گروي رکي به ان داڻا وٺي سگهنداسين، آئي ويل ڪنهن مصيبت ۾ ڪم ايندو، آئون حيران ٿي انهن جون ڳالهيون ٻڌي رهيو هئس، سوچيم پي ته ڀلا ڀائي، هنن جي بدن تي ڪپڙو سگهو نه آهي، هي نڪتا آهن سون وٺڻ، آخر اهڙي سون جي ڪهڙي ضرورت جيڪو رڳو گهر ۾ پيو هجي، ٻچا سيءَ ۾ ڏڪندا وتن، جيڪڏهن پئسا چار بتا آهن، ڪپڙو ڇو نٿا وٺن، اهي منهنجون سوچون هيون، اڃان ائين سوڇيم پي ته ٻيو همراهه اچي هنن جي پاسي ۾ بيٺو، هو سوناري سان ڏاڍي ريڙهه پيڙهه ڪري رهيا هئا، نئين آيل همراهه، ڀڻڪندي چيو ته پئسو ته وٽن گهڻو آهي، پوءِ به ايڏي پڪائي، مون چيو ته ويچارن وٽ پئسو ڪٿان آهي، هي غريب ماڻهون آهن، پئسو پئسو ڪري بچايو هوندن، تڏهن نڪتا آهن، ڦلڪو وٺڻ، بيٺل همراهه آهستي چيو ڪلهه رات اڃان ڇوڪري وڪي اٿن، مون هن کي چيو، بک ۾ هرڪو ائين ڪندو آهي، سون به ته ايندڙ خطرن کان بچاءُ لاءِ ٿو خريد ڪري، نه ته اڄڪلهه ته ماڻهن جو ته ٺهيو ملڪن جو اهو حال آهي جو، ماڻهو پيٽ بکيا، عوام جا پٺا اُگهاڙا، رهڻ جي جڳهه نه، پر همرائن کي بم بندوقون گهرجن، بيٺل همراهه منهنجي ڳالهه اڻٻڌي ڪري ڇڏي، پر سونارو يار جيڪو بحث ۾ دلچسپي وٺندو هو، تنهن چيو، اسان جي ملڪ جون نوجوان ڇوڪريون ٽائپ جي بهاني عرب ملڪن ڏانهن پئسا ڪمائڻ وڃن ٿيون، هتي جڏهن ٻاهرين ملڪن جا شوقين ماڻهو ايندا آهن تڏهن هتان جا فيشن ايبل ماڻهو سينگاريل عورتون هنن کي تفريح لاءِ پيش ڪندا آهن، اهو فيشن آهي يا بُک.؟
مون کي ساحر جي قوالي ياد آئي، ”يهان هر چيز بکتي هي بولو جي کيا کيا خريدو گي.“


ڪھاڻيون

رت ۽ غلامي