پڳَ جي لڄ
چيائين ته سيڙهيون هڻندي، آئون جيڪو منگهي تي پير رکيو سنڌ ۽ ويٽنام تي سوچي رهيو هوس، اٻهراٽ مان چيم ضرور، ڀلي، گجر جا لامن جهڙا ٿڻ منهن جي وات ۾ هئا، ائين ٿي چوسيم جهڙا محبوب جا ڳل، سيڙهون هڻي جڏهين ڍؤ ڪيم، تڏهين وڃي کٽ تي ڪريس، ٿوري دير کان پوءِ سڀ ڳوٺاڻا آيا، ڪنهن ڳالهه جو پڇ ڪنهن جو ڪن، ائين لهواريون اوڀاريون پي ڪيوسين ته ڪنهن همراهه اچي مئل آواز ۾ سلام ورايو ڪچهريءَ مان ڪنهن چيس ته خدا ڏنا ڇا ٿيو اٿئي نئون رت ٻوڪاني کڻي ٻڌي اٿئي، ڪهڙو سيءَ ورتو اٿئي، يار سيءَ ڪو نه ورتو آهيان، پر تو وارو وڏيرو جيڪو سارو ڏينهن سنڌي سنڌي ڪندو وتئي، تنهن منگسي صوبيدار کي ڏوڪڙ ڏيئي منهنجون مُڇون پٽايون آهن، هاڻ اسان هنن چوڌرين کي پهچون يا سنڌ جي وڏيرن کي. آڱوٺي جهڙي ڳالهه تان ڪاوڙجن ته ٽڪي جهڙي عزت ڪن، هنن جي بدران وڙهندو ڪير؟ سڄي ڪچهري خاموش ٿي ويئي، ماستر خدوءَ کي چيو ته مهمان کي هٿ ته ڏئي، ادا معاف ڪجانءَ چئي هن مون کي هٿ ڏنو ۽ وري ساڳي جڳهه تي ويهي رهيو، ماستر خدوءَ کي چيو ته ڳالهه سربستي ٻڌائي ته معاملو ڇا آهي. ماستر معاملو وري ڪهڙو، هي جو تون ڏينهن رات مٿو کائيندو وتندو آهين ته سنڌ جي زمين تي سڀني جو حق آهي، سنڌ سڀني جي آهي، سنڌ کي ڪالوني ٿيڻ نه ڏينداسين، مرويسون مرويسون پر سنڌ نه ڏيسون، جا نعرا ويٺو هڻندو آهين. سو مون به ائين سمجهي ته سنڌ جي زمين سنڌين جي آهي، پنهنجي مهاڳي ۾ گهر جي پٺ واري زمين لاءِ روينيو آفيسر کي درخواست ڏنم، ابا اچيو ٿو پاڻ وارو وڏيرو ڪاوڙجي، چئي تون ٿو مون تي چڙاڪتي ڪرينءَ، پوءِ اتي ته مون به اکيون ڪڍي جند ڇڏائي. ٿوري دير کان پوءِ پوليس ٻڌي ٿاڻي تي وٺي ويئي، تنهنجو سنڌي وڏيرو، سنڌي آفيسر الڪڻ به سنڌي، پر منهنجي ماس رت تي ڪنهن کي به ڪهل نه آهي، منهنجون مُڇون، منهنجو پٽڪو سنڌ جي مٽيءَ ۾ ٿڏجي رهيا هئا. آئون سنڌي ائين ٿڏجندو رهيس جيئن صدين کان سنڌي ٿڏبو رهيو آهي. مون ڪئين سانگ ڏٺا ڪئين مذهب بدليا آهن، پر آئون اهوئي ڌڪن ۾ آهيان، جيڪڏهن مڙس آهيون منهنجي پڳ جي لڄ رکڻي اٿوَ ته هاڻي چوڌري ۽ وڏيري ٻنهي سان جنگ ڪرڻي آهي. ڪارين ۽ گجرين ڀٽارين جو کير پنهنجي لئه کوڙ آهي، ڀاڙي ترڪ، ڌماچ، ڪاتيار، منگسي، ڏهراج، سومرا، پليجا، چانڊيا ۽ ٻيا راج به ڪونه ٿيندا، سنگت کان ڪير ڪنڌ ڪڍائيندو، ڪيترا ڏينهن بي عزتيون سهنداسين.