ڪھاڻيون

رت ۽ غلامي

ڪتاب ”رت ۽ غلامي“ ليکڪ، ڪهاڻيڪار ۽ قومي ڪارڪن قاسم پٿر جي ڪهاڻين جو مجموعو آهي.
نور الدين سرڪي لکي ٿو :
” ’پٿر‘ اديب کان وڌيڪ هڪ سياسي ڪارڪن ۽ اڃا به چئجي ته هاري ورڪر جي حيثيت ۾ ڄاتو سڃاتو وڃي ٿو، هو هڪ ترقي پسند، انقلابي ۽ پورهيت طبقن ۽ پوئتي پيل عام ماڻهن جو سجاڳ ۽ سُڄاڻ ساٿي آهي.
حقيقت ۾ ’پٿر‘ جون همدرديون ۽ وفاداريون انهن سڀني طبقن ۽ ماڻهن سان رهيون آهن، جيڪي پنهنجي مدد پاڻ ڪن ٿا ۽ پنهنجن حقن لاءِ وڙهن ٿا، هارين مزدورن ۽ شاگردن کانسواءِ ’پٿر‘ وچولي توڙي اُسرندڙ سرمائيدار طبقن جي حمايت پڻ ڪري ٿو. جن جا قومي حق کسيا ويا آهن، يا وري هو قومي حقن حاصل ڪرڻ جي جدوجهد ۾ سرگرم آهن.“
  • 4.5/5.0
  • 2610
  • 1083
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • قاسم پٿر
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book رت ۽ غلامي

رت ۽ آزادي

ڇورا تون ۽ قانون شرم نٿو اَچئي، ٻچو ڪري پاليوسين، نمڪ حرام کري ۾ ويٺل سڀ هن تي چڙهي ويا، ڪنهن چيو وات ڳاڙهو آهي، ڪنهن چيو عقل گهٽ اٿس، هڪڙي چيو مٿي اُگهاڙو آهي، هي چپ ٿي ويو، هن کي هاري ورڪرن جون ڪچهريون ذهن ۾ ڦرڻ لڳيون، ڪيڏو نه هي ماڻهو سچو هو. زميندارن ۽ هارين جي حملن هن جون يادون اُٿلائي وڌيون، موٽي لئين ۽ ڪنڊين واري سڪل زمين تي آيو، پٺا اُگهاڙا تتل ڪاڙهو، ٻني صاف ٿي پنهنجي ان ڍڳن جي مدد سان هن زمين کي چيري ڦاڙي رکيو، وري به کيڙيائين، هڪجهڙي ڪري پٽا هنيا، آڏون ڪڍيون، مينهن وٺا، سنڌو جو پاڻي ٻارن ۾ آيو، ٻني سائي ٿي، پيهو ٺهيو، پکين سان وڙهيو، مرن سان منهن ڏنائين، پاڙي اوڙي ٽڪريو، پر ذيان ٿيڻ نه ڏنائين، چار مهينا محنت ئي محنت، ڪير به ڪنهن جي ڪم ڪين ٿي آيو، پوکي پڪي لابارو پيو، زميندار منهن ڪڍيو. هدايتون، ميٺاج، دٻدٻو صُبح جو اچڻ، منهن انڌاري جو وڃڻ، هيئن ڪريو، جلدي ڪريو، سست آهيو، بيڪار، پنجاب جا هاري سٺا آهن. ائين پنجن مهينن جو پورهيو ميڙجي کري ۾ آيو، اڄ آئون ٿيس لوفر، وات ڳاڙهو، ڪجهه به سهي، پر ٻئي کي پتي ڪين ڏبي. آخر ڳالهه ڪهڙي، ٻني سڪل ڪنهن نه ڪم جي، سا مون ٺاهي، مون جياري، پاڻيءَ ’جيئي سنڌو دريا‘ تنهن جبلن تان کڻي اچي ڏنو.
سڀني راڄن سان وڙهيس، پکي پکڻ رنجايم، هي معتبر وري ڪير آهي، جيڪو ٻه حصا ٿو کڻي، اَڙي ڪڍ ڏلهي مان هٿ، ڇورا مڙس ٿيو. ڇڏيو پوڙهن جي پچر، هن وڌو ڪهاڙي ۾ هٿ، سڀ وائڙا ٿي ويا. هڪڙي پوڙهي اچي کاڏي کان هٿ وڌس، ’ڏس پٽ ڏاهو ٿي.‘ چاچا، مونکي نه روڪ زندگي بکون ڪڍندي ڪاڙهي ۾ سڙندي، دانگيءَ جو ترو ٿي ويئي آهي، مونکي ڇڏ.... مونکي ڇڏ، هي تنهنجو منهنجو صدين کان دشمن آهي، مس مس ته رت ٽهيڪو آهي، اُن کي ٿڌو نه ڪر، جت سنڌو جو پاڻي، محنت، زندگي ڏيئي سگهن ٿا، اُتي اسان جو رت پنهنجو حق ضرور وٺي سگهي ٿو. چاچا مونکي ڇڏ.... مونکي ڇڏ..... مونکي..... نه روڪ.