ڪونج
[نظم]
آڪاش جي بي انت سياهين ۾ رڳي رُڃ،
تنھنجي ته اکين ۾ ٿِي ازل کان ئي بَکي اُڃ؛
او ڪونج، سندءِ روح سندي پياس ٻجهي ڪيئن؟
ٿِي روح کي ڀنڀلائي سندءِ درد ڀري لات،
ڄڻ ياد جو پڙلاءُ امنگن کي ڌتاري-
‘ڳولا’ جي صنم خاني ۾ ڏسڪي ٿي پئي رات،
ماحول به خاموش رهي لڙڪ ٿو هاري
او ڪونج، سندءِ روح سندي پياس ٻجهي ڪيئن؟
مکڙين جو جڏهن آهه ڇڏيو ساٿ بھارن،
گلڙن تي ٿي پرڙا پئي پِيلاڻ پکيڙي-
نيراڻ ۾ مرڪڻ به ڇڏيو چنڊ ستارن،
چپ چاپ پئي رات سندن آھهَ کي ڇيڙي؛
او ڪونج سندءِ روح سندي پياس ٻجهي ڪيئن؟
اکڙين جا ڪنول درد جي پاڻيءَ تي ٿا ڇَلڪن،
هر ساھهَ- ڀري جيوَ کي ڪئين نانگ ٿا کَٽڪن-
مرڪن جي وچان آههَ، ڪڏهن لڙڪ ٿا جهََلڪن،
جيوت جي پنن تي رڳا رس- چور ٿا لٽڪن؛
او ڪونج سندءِ روح سندي پياس ٻجهي ڪيئن؟
مدت کان آ خاموش ڇو سنگيت جي سانئڻ؟
ڇو ٽھڪ مٿان ٽھڪ ٿي ڏي وقت جي ڏائڻ؟
او ڪونج سندءِ روح سندي پياس ٻجهي ڪيئن؟
[مھراڻ: 1،2 1957ع]