اِندر- سڀا
[آزاد نظم]
ڇم ڇم، ڇم ڇم_
خوابن جا جزيرا جاڳي پيا!
لوڪ- ڪٿا جي منظر وانگي،
اِندر- سڀا جي آکاڙي ۾،
ڪو انتريامي، دل جو ڀيدي،
پوترتا جي رابيلن جي مالها پائي،
سندرتا جو تِلڪ لڳائي،
جيوَن- جوت جلائي،
آيو ‘ڄاڻ- پريءَ’ کي رام ڪرڻ!
_ ڪو نينھن ٿي ڇُلڪيس نيڻن ۾،
ڪا ڳولا ڀٽڪيس تَنَ مَنَ ۾ _
موهه- نگر جي ڳولا!
اِندر چيو: ”اي پيار جا پنڇي،
توکي ڪھڙي ڳولا؟
تون آن انتريامي،
۽ تون دل جو ڀيدي،
توکي ’ڄاڻ‘ جي ڪھڙي ڳولا؟
موهه- نگر ۾ تنھنجو ڇا؟”
(’ڄاڻ- پري‘ ڪجهه هٻڪي، هٽڪي،
موهه منجهان ڪَرَ موڙي،
ساهه سنواري، آئي
انترياميءَ جي ڀاڪر ۾!)
”انسانن جي دنيا اندر
’ڄاڻ‘ جڏهن کان قيدي بنجي،
’شيشي جي گھرن‘ ۾ آئي آ،
مرگهه- ترشنا کان ڀٽڪي ڀٽڪي،
جيون- رُڃ ۾
آس به ٿڪجي
آهي پاڻ نھوڙي ويٺي!
موٽي اهڙو وقت نه ايندو،
’ڄاڻ‘ جڏهن انسانن ۾ ڀي موٽي ايندي؟