حضرت شاهه عبداللطيف ڀٽائي رحمة الله عليه جي شان ۾ عقيدت جو اظهار...!
ترجمي ۾ پيش ڪيو، قرآن سارو آ لطيف.
اعليٰ درجي، جوهي شاعر، آ سچو محب وطن،
ٻولي جنهن جي، آ ٻاجهاري ۽ سڀئي سهڻا سخن،
ٿو مڃان سرتاج صوفين جو سهارو آ لطيف.
جنهن طريقت ۽ شريعت، جي رکي سچي سڃاڻ،
آ حقيقت سان لڌو تنهن، معرفت جو ماڳ پاڻ،
اوکي منزل عشق جي ءَ ۾ ٿيو سوڀارو آ لطيف.
آ علم لُدني عطا ٿيل، از طرف الله کان،
فيض جي اعليٰ عنايت ٿي رسول الله کان،
هي اصل کان پاڪ پنجتن جو پيارو آ لطيف.
عارفن ۽ اوليائن، جي جماعت ۾ اُتم،
وقت رياضت ۾ گذاري، ٿيو عبادت ۾ اُتم،
وحده جي واٽ سان ئي ڪيو گذارو آ لطيف.
جنهن ڪيو ڪلياڻ ۾ وحدت وڏائيءَ جو بيان،
آ يمن ڪلياڻ اندر تنهن ڏسيو صوفين جو شان،
۽ کنيون کنڀات ۾ حسين نظارو آ لطيف.
سُر سَريراڳ ڳائڻن جنهن وقت جاٿي ڳائيو،
ان اندر روحاني رمزن ۾ سيد سمجهائيو،
انسان کي سڌري هلڻ جو، ڪيو اشارو آ لطيف.
سُر سامونڊيءَ ۾ سمورو آ وڇوڙي جو بيان،
جيءُ ٿو جهريو پوي هن جا پڙهي ٽئي داستان،
آ قصو هت ڪانڌ جو ڪيو درد وارو آ لطيف.
سهڻي، سسئي آبري، معذوري، ديسي ڏس پڙهي،
سُر ڪوهياري ۽ حُسينيءَ ۾ هئي سسئي رڙي،
سُر حسيني ڳايو سورٺ ۽ ڪيڏارو آ لطيف.
مارئي ڪاموڏ، گهاتو، راڻو مومل ۽ ڏهر،
آسا، سارنگ، رِپ، کاهوڙي ۽ ليلا چنيسر،
برووسنڌيءَ ۾ چٽيو نقشو سونهارو آ لطيف.
رامڪلي، ڪاپائتي، پورب، ڪارايل مون پڙهيو،
سُر بلاول ساڻ گڏ، پرڀاتي جيءَ اندر جڙيو،
جنهن ۾ جوڙيو نينهن جو پيارو نظارو آ لطيف.
هي آ سنڌي شاعرن ۽ سڀني صوفين جو امام،
آ بڻيو “لاشاري عاجز” ان جي گولن جو غلام،
هي وٺي ڏيندڙ خدا کان ڇوٽڪارو آ لطيف.